55. (21 - 25)

Miracles in Contact ontmoetingszondag 6 maart 2016

Koos Janson - Zie niemand schuldig, zie niemand zwak

Een grote les die de Cursus ons leert betreft onze manier van kijken. Hoe zie je iemand? Hoe kijk je naar jezelf? Met de ogen van het ego gezien valt er van alles aan te merken, zowel op uiterlijk als op gedrag. We zien onszelf en anderen als lichamelijke personen, feilbaar, beperkt. 
De suggestie van de Cursus is beslist verheffender: ‘Zie niemand als een lichaam. Begroet hem als de Zoon van God die hij is.‘ (W158.8:3-4) We worden uitgenodigd om voorbij uiterlijke verschijnselen te kijken. Wij zijn scheppingen van God. Juist bezien zijn we daarom altijd onschuldig en krachtig. 
Wat als het er ánders uitziet? Als het heel anders voelt? Hoe ga je om met ‘laakbaar gedrag’? En met symptomen van ziekte? Een interactieve lezing, met ruime aandacht voor de praktijk. Alle vragen welkom.

Deze oefening voelt als balsem op mijn ziel. 

Zo start Rob zijn comment bij les 67 Liefde schiep mij als zichzelf.

Misschien is dit ook wel het eerste dat menig cursus-student, die start met het werkboek van Een Cursus in Wonderen, zoekt. Zielenrust. Geen stem of ruis meer op de achtergrond die constant klaagt, zeurt of treurt. Die steeds maar weer opnieuw en voor nog meer blijft vragen, haast wel ongeacht wat er gebeurd.

Onze ziel zoekt rust en kan die deels ook vinden in de woorden en de oefening van Een Cursus in Wonderen. Alleen zal menig cursus-student zo gaande weg al snel gaan merken dat de Cursus juist de Ziel, het zelf, aanspoort om met rust alleen, geen genoegen te nemen. Kijk verder zegt de Cursus en ga door, net zolang totdat je vergeving volwaardig is, je heling compleet is, je verlossing is geschied. Zoek geen rust, maar zoek verzoening. Vind God in je zelf en vind zo je ware zelf weer terug.

Het is daar op dat punt, waar de ziel dan misschien al wel gebalsemd is, dat het grotere beeld van Een Cursus in Wonderen zich begint te tonen en misschien juist wel maakt dat er een onrust wordt ervaren, zo groot als nooit te voren.

Hier klapt menig geen het boek snel dicht. Maar wie verder durft te gaan leest als eerste dit.

61. Ik ben het licht van de wereld

Shit, denk het Ego nu. Ik had het nooit zover mogen laten komen.

Te laat, spreekt onze Heiligheid.

De comments bij de lessen: 

62. Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld

Net als gisteren heb ik het idee en het gevoel dat ik nog niet zo ver ben. Er is een verschil tussen het licht zijn en je het licht voelen. Ik heb tijd en ervaringen nodig om dit te onderzoeken. Als ik het nu hardop of voor mezelf uitspreek dan gebeurt er nog niets. Ik heb vaker moeite als de Cursus iets stellig beweert terwijl ik dat van binnen nog niet voel. Het zonder meer aannemen en vertrouwen doet mij teveel denken aan vroeger dat je moest accepteren wat de RK kerk zei en je geen ruimte kreeg om dingen voor jezelf te onderzoeken. Mogelijk moet je al een bepaald niveau hebben om uitspraken te kunnen accepteren. Mijn ervaring is wel zo dat als ik vergeven heb ik me lichter voel en daarmee straal ik mogelijk meer licht uit.

ik herken het wantrouwen uit mijn eigen pad waar ik zag dat mij ook van alles is opgelegd en ik van alles heb aangenomen.....ik heb mij zelf regelmatig geconfronteerd met dit wantrouwen bij zaken waar ik vanuit de lessen op weerstand stuit.....maar mijn antwoord is tot op heden steeds het zelfde....

De cursus is misschien wel het eerste in mijn leven waar ik echt zelf voor heb gekozen....

Vooral je laatste zin raakt me : "ervaren dat de heilige geest daadwerkelijk in je leeft". Dat is een van mijn teleurstellingen dat dit niet gebeurt. Ik zit nu in een diep dal maar door Mindfulness heb ik geleerd daar niet tegen te vechten maar het waar te nemen en voorkomen dat ik mij ermee identificeer. Maar het maakt het soms moeilijk om een oefening goed te doen.

63. Het licht van de wereld brengt elke denkgeest vrede door mijn vergeving

door de kracht van de herhaling, wekken deze gedachten,steeds minder weerstand op, ze wekken het verlangen om zo te zijn.

De trots om het alleen te doen blijkt slechts een masker voor een woede die ik niet anders benoemen kan dan dat ik boos ben of was omdat god mij niet mijn kon geven wat ik verlangde.....

Voor mij zie ik nu dat vergeving hierop rust....de onzin van mijn zin voor een afgescheiden bestaan....een eigen schepping is mij nu wel duidelijk....de boosheid is nog steeds....maar zie nu in dat dit het is dat ik mij zelf kan vergeven...

 64. Laat me mijn functie niet vergeten

Al wandelend door het winkelcentrumtje hier, moest ik hier aan denken "laat me mijn functie niet vergeten" en ik moest onwillekeurig glimlachen.
Ondanks het regenweer, toch een zonnetje in mijn hart.

 66. Mijn geluk en mijn functie zijn één

Ik stuit op weerstanden, mijn eerste reactie is wegstoppen en als dat niet lukt weglopen. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die op een bepaald moment voor de keuze staat of weglopen of de weerstanden waarnemen en je overgeven aan God. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nederigheid is niet een van mijn sterkste eigenschappen. Maar uiteindelijk is mijn verlangen naar God groter dan mijn weerstand en mijn trots. Ik besef nu ook dat als ik uitspreek dat mijn geluk en functie één zijn niet hoeft te betekenen dat ik dat voel maar dat ik op weg ben daar naar toe en dat dit soort oefeningen daarvoor bedoeld zijn.

Voor mij bleek dat achter mijn trots, ik woede verborgen hield...

Wat brengt mij nu dit inzicht......dat ik mij mijn woede vergeven mag....
In plaats van dat ik lachte om mijn afscheidingsgedachte.....werd ik boos dat ik mijn zin niet kreeg.....nu leer ik in te zien dat die zin onzinnig was....zo ook mijn woede....zij dient geen enkel doel anders dan dat ik haar wilde verbergen....

Nu weet en begrijp ik wat ik voel als ik op weerstand stuit....het is mijn weerstand om deze woede te voelen....maar ik weet nu ook dat dit juist de bedoeling is.....deze woede voelen en dan kijken vanuit het licht van vergeving dat de cursus mij biedt....

Mijn geluk en mijn functie zijn één. Zo ook mijn vermogen om vergeving te schenken aan dat wat ik verborgen hield....om zo weer tot mij zelf te komen.

 67. Liefde schiep mij als zichzelf

Gisteren sloot ik de dag af met de vraag.....waarom hou ik dit nog steeds van mij af.....vandaag met deze les merk ik dat ik nog vaak de gedachte heb dat liefde mij verlaten heb......

Gezien dit wat zich zelf zo tegen spreekt....blijft het beeld over dat er nog steeds iets tussen mij en liefde staat....ik hou het dus niet af....het heeft mij niet verlaten....het is er nog steeds en zo ook is het dat wat ik vandaag mag zien en ervaren.....

Deze oefening voelt als balsem op mijn ziel. Ik liep vanmorgen in het bos, in de zon hardop voor mezelf te herhalen dat liefde mij schiep als zichzelf. Ik werd steeds vrolijker, ging rechtop lopen en alles zag er zeer helder uit. Even later kreeg ik door dat de God op wie ik kwaad ben en die ik niet vertrouw niet de God van CIW is maar de God van het oude testament, de bestraffende en wrekende God met wie ik opgevoed ben. Dit was een ah erlebnis. Dit werpt plotseling een heel ander licht op alles en ik voelde de liefde door mij heen stromen en werd als het ware omarmd door liefde; een zeer bijzondere ervaring en hopelijk de start van iets nieuws.

68. Liefde koestert geen grieven

Het gaat goed met mij nu ik min of meer uit de crisis ben. In eerste instantie dacht ik dat ik niet veel grieven had maar toen ik een aantal mensen langs ging ontdekte ik hele kleine irritaties, die groter werden naarmate ik het meer toe liet. Ik ontdek nu dat ik de neiging heb om irritaties te negeren of te bagatelliseren. Het maakt me vrijer nu ik vergeving toepas maar er is nog een hoop werk te doen op dit gebied maar nu ik het doe vanuit liefde gaat het mij gemakkelijker af.

Liefde koestert geen grieven en dat maakt dus ook dat zo lang wij grieven koesteren, wij ons hullen in onze duisternis, zonder de herinnering aan licht, aan God.

Zie niemand schuldig, zie niemand zwak, was het centrale thema van de workshop van Koos Janson in Amersfoort. Ook dit richt zich op de grieven die wij maken met de projectie van onze schuld. In de workshop deden we menig oefening om grieven los te laten. De afsluitende meditatie ingeleid met de zin: Ik ben zoals God mij geschapen heeft, bracht mij diep in de stilte met een uiteindelijk beeld dat leek op de herinnering van de oerknal, de afscheiding.

Welkom in de wonderstaat is de begroeting en de afsluiting die Koos benoemd.

De wonderstaat, de staat waarin wonderen ongedaan maken. Daar nemen wonderen dus onze grieven weg. Daar kan vergeving rusten op de plek waar onze schuld verbleef. Daar is geen duisternis, maar baden wij weer in het licht die ons ook visie geeft.

Daar verdwijnen alle woorden, in hun samensmelting tot ons laatste begrip.

Ronald van Gigch