2016-07 ECIW studiegroep reflectie

  83. (65 - 66)

Miracles in Contact ontmoetingszondag 3 april 2016

Peter Winteraeken - Totaal toegewijd zijn kun je niet af en toe 

                                                                                                                                                                                    Interactieve workshop/lezing om vanuit "een klein beetje bereidwilligheid" te komen tot "totaal toegewijd" leven.

Door ziekte van Peter was er zondag 3 april een open cirkel programma. 

Ik was nog een kleine jonge, toen ik een keer van mijn ouders een nieuwe trainingsbroek kreeg. Trots als ik ermee was, ging ik natuurlijk meteen de volgende dag erin voetballen. Ik werd tijdens het spel getackeld en viel, met als gevolg en groot bloedend gat in mijn knie maar ook een groot gat in mijn nieuwe trainingsbroek. Thuis gekomen kreeg ik niet het verwachte medelijden voor mijn pijn, maar in plaats daarvan de woede van mijn vader over het feit dat mijn nieuwe broek nu al weer kapot was.

Vanaf dat moment durfde ik thuis nooit meer te vertellen als ik iets kapot had gemaakt. Pas toen mijn eigen ontwikkeling begon, kreeg ik een keer de moed om alle voorvallen op te biechten. Mijn ouders werden niet boos, maar waren blij dat ik dit alles vertelde. Lang heb ik nog rond gelopen met de vraag, waarom mijn vader toch zo boos was geworden in plaats van mij te troosten voor mijn pijn. Ik kreeg daar geleidelijk meer begrip voor, maar zag pas echt de achtergrond toen ik vele jaren later met mijn vrouw ging fietsen. Ik was een beetje speels, en weer net als een kind, een beetje aan het stunten. Dat ging op een gegeven moment mis, waardoor ik een salto maakte en met een enorme klap met mijn lichaam een gezicht, plat op het wegdek viel. Toen mijn vrouw op mijn onheilsplaats arriveerde, was het eerste dat zij zei dit. Is je broek niet kapot?!

Ik moest er hartelijk om lachen, omdat ik voor het eerst zag dat haar reactie niet voortkwam uit woede maar uit de angst dat mij iets ernstigs zou mankeren.

Reacties kunnen misleidend zijn, vooral wanneer je ze beoordeelt op basis van je eigen referentie kader. Het heeft daarom ook altijd zin om verder te kijken, dieper te gaan. Pas dan wordt het mogelijk om de oorzaak te zien en vooral ook om de eigen verwarring te begrijpen.

Een Cursus in Wonderen bevat niet alleen de uitnodiging voor deze diepere blik, maar biedt natuurlijk ook het kader en de oefening om deze noodzakelijke verdieping te bereiken. Dat vraagt aan de student een bereidheid om het eigen oordeel los te laten.

Daarnaast vraagt de cursus vooral in dit deel ook, zoals in de toelichting op de tweede herhaling wordt aangegeven, van de student zijn toewijding en vastbeslotenheid om deze weg te volbrengen. Mogelijk verklaart dit ook de stilte in de comments van de studenten, die verschijnen bij de lessen. Omdat de student op dit punt vaak eerst antwoord zal moeten geven op de vraag: Wil ik dit echt?

Comments op de lessen:

In mij is het licht van de wereld. In mij ligt verlossing. Mijn gedachten houden dit wat in mij is verborgen. Vandaag weer mag ik dit zien en ervaren. Vandaag weer kan ik kiezen. Koester ik mijn gedachte en koester ik zo wat ik denk dat ik bezit. Of geef ik dit keer geen kracht aan mijn gedachten, aanschouw ik ze slechts voor wat ze zijn. Dan kan ik ook worden gebracht naar het licht en naar verlossing. Dan stap ik voorbij het mijn. Dan kom ik in het mij. Het éne zelf, dat geen mijn bezit.

Het blijft vreemd hoe deze reis zich vertoont. Het ene moment sta je boven op de berg, geschoond, verlicht. De volgende dag ben je weer in een diep dal gestort. Verdriet, angst, schuld, spanningen in het lijf.
Om dan vervolgens weer te zien. Voor dat ik aan deze reis begon, was alles verstompt, monotoon. De gevoelens die ik voel in mijn lijf, zijn dan niet altijd prachtig. Maar ik onderdruk ze ook niet meer.

Vandaag 29 maart lijkt alles tegen te zitten. Ik mediteer, bid om wonderen en het lijkt wel alsof ik juist meer "grieven" ontwikkel, doordat dingen mis gaan. rare berichten waarvan ik denk, hoe kan dat nou. Het gevoel alsof bepaalde mensen afgunstig zijn. Beetje vaag allemaal.

Ik heb momenteel helemaal niet het gevoel verbonden te zijn. Ik heb dat al een paar dagen niet meer, misschien al een week of langer.
Ik mis dat gevoel.

Ik besef mij terdege hoe een dikke schil ik heb moeten kweken om in deze wereld te leven....dat daar een gat in is gekomen en de schil steeds verder afbrokkeld, doet soms nog wel zeer....jeugdsentiment noem ik dat...plus voor een deel ook nog mijn onwetendheid over waar ik mij zo altijd voor heb verborgen....ik weet al wel dat ik het verborgene wil...in reden is er niks meer dat mij doet denken dat het zijn hier ook maar kan tippen aan mijn werkelijkheid.....

Maar afgelopen week deed ik wel een interessante ontdekking...ik ben bang om over de finish te gaan....het stomme is natuurlijk dat als je in dit leven over de finish gaat....het ook daarna over is...verdrietig was ik zo met regelmaat als de 4-daagde was afgelopen...of als een intense ontmoeting door tijd bepaald ten einde liep...

Ik merk dat ik nog een beetje het vertrouwen mis en het begrip dat als deze reis ten einde is...de finish is gepasseerd....het punt dat wordt behaald...onvergelijkbaar mooier en bovendien vanaf dat punt tot in de oneindigheid voort zal duren...

Misschien is dat het, Ronald.
De vraag steeds weer stellen "is dit het wat ik wil" en zo lang het antwoord Ja is, vol blijven houden. Ook als het lijkt alsof ik niet in verbinding ben.

Dit lijkt het antwoord te zijn op de onrust van de afgelopen dagen. Laat me inzien wat het probleem is. De opbouw van de lessen is perfect ............

Vrijdagmiddag ben ik vaak op het kantoor van Miracles in Contact om de administratie bij de werken. Daarnaast onderzoek ik al lang hoe ik invulling moet geven aan mijn leraarschap. Afgelopen vrijdag kwam daar beweging in toen op eens de melding kwam dat Peter, de leraar die op de ontmoetingszondag de workshop zou doen, ziek was. Niet veel later werd besloten om dan als alternatief een open sessie te houden. In aanwezigheid en onder begeleiding van Ernestine en Jan als leraren en op verzoek van Ernestine, ook ik.

Ik had direct zin, maar ook direct de nodige onrust. Wat moest ik dan doen en zou dat ook wel gaan lukken. Zoals ik ben, startte er meteen in mij een proces om daarover na te denken. De volgende dag had ik een gedachte die ik in mail als voorstel schreef naar Ernestine. Aangekomen op zondag, was er eerst een teleurstelling toen ik hoorde dat Ernestine mijn mail niet echt meer gelezen had en ook om te horen dat zij en Ad al een andere gedachte hadden voor de invullen van de dag.

Met enige spanning startte ik aan het programma. Ernestine, Ad en ik werden als leraren geïntroduceerd die zouden zorgen voor de begeleiding. Daarna deed Ad een introductie en zei. Het is vandaag eigenlijk wel een bijzondere dag. Want slechts één week terug spraken wij als bestuur van MIC over de inhoud van het programma van de ontmoetingszondagen. Het was ons idee dat het programma meer open moest worden. Minder de éne leraar die de les doet en de aanwezigen die vragen mogen stellen en meer een vorm van gelijkwaardigheid, waarin iedereen actief kan participeren, zowel leraar als student kan zijn. Natuurlijk hadden wij als bestuur niet verwacht dat we al zo snel de kans zouden krijgen om het op deze manier te gaan doen.

Voor mij werd deze dag vooral toch ook weer een bevestiging van de zin, je hoeft niks te doen. Mijn aanwezigheid bleek voldoende te zijn, ook voor mij. Het programma startte met Ben die de les met gitaar en tekst voor zong. Daarna werd het boek met de les doorgeven, waarbij ieder die het boek voor zich kreeg een paragraaf lezen kon. En na een stilte op de vraag, wie wil wat delen of vragen, ontstond er een ruimte waarin de mooiste verhalen verschenen.

Deze dag, de les, het delen bracht mij een verdieping op het gegeven dat ik niks hoef te doen. En het bekrachtigde ook het gegeven dat ik inmiddels anders kijken kan. Met een mede student zag ik in onze uitwisseling zijn blije innerlijke kind en ook het mijne, die juist door mijn andere blik, zich bevrijdt voelt van alle zwaarte, al het lijden. Maar ik zag vooral ook hoeveel ik God al vertrouw. Want daar waar andere studenten nog worstelden met een angst voor god, of nog niet konden vertrouwen op de zin: God staat voor mijn zondeloosheid garant. Zag ik in dat ik deze obstakels al lang en breed, achter mij had gelaten.

Ik ben niet meer bang voor God, ook niet meer bang voor ontwaken. Ik vertrouw op het gegeven dat God garant staat voor mijn zondeloosheid, om het simpele gegeven dat er in God geen zonde is. God weet waar zijn Zoon is en ik weet inmiddels ook dat ik daar ben, in God ben.

Maar mijn voornaamste inzicht was misschien nog wel dit. Al sinds dat ik met de Cursus begonnen ben, en vooral nadat ik mijn eerste beelden, visioenen, openbaringen, ontvangen mocht. Heb ik een enorme drang om te delen wat ik ervaren heb. In die gedachte wil ik leraar zijn en worden, maar heb nog geen enkel idee hoe dat te doen. Maar nu, na de lessen van het afgelopen studieblok, toch weer verdere verdieping en gesteund door de ervaring van deze zondag, begrijp ik als nooit te voren dit.

In het handboek voor leraren schrijft de Cursus namelijk. De leraar en de student zijn één. En misschien nog wel belangrijker wordt daar geschreven dat je altijd al les geeft, leraar bent. In elk moment, op elke plek, in elke situatie geef jij les over wie jij denkt dat je bent.

Ik hoef mij dus niet af te vragen wat ik moet doen om leraar te worden en zijn. Ik hoef mij niet eens in te spannen om leraar te worden en zijn. Ik was en ben altijd al leraar geweest. Alleen was ik blijkbaar vergeten om tegelijkertijd ook student te worden en zijn.

En dat is dus ook voor mij de voornaamste oproep die ik deze keer in Een Cursus in Wonderen terug heb gevonden.

Wordt weer student

Wordt weer kind

En leer zo te zien

Wie jij werkelijk bent.

Ronald van Gigch