Werkboek lessen
97. Ik ben geest
98. Ik aanvaard mijn rol in Gods verlossingsplan
99. Verlossing is mijn enige functie hier
100. Mijn rol is essentieel voor Gods verlossingsplan
101. Gods Wil voor mij is volmaakt geluk
102. Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben
103. God, die Liefde is, is ook geluk
104. Ik zoek slechts wat mij in waarheid toebehoort
105. Gods vrede en vreugde behoren mij toe
106. Laat ik stil zijn en naar de waarheid luisteren
107. De waarheid zal alle misvattingen in mijn denkgeest corrigeren
108. Geven en ontvangen zijn in waarheid één
109. Ik rust in God
110. Ik ben zoals God mij geschapen heeft
Reflectie
Ik rust in God en ben verkouden. Twee weken geleden bij de vorige reflectie was ik ook net herstellende van de griep. Had toen geen idee of ik wel de kracht zou hebben om de reflectie uit te werken. Nu is de griep er weer, maar ontbreekt het mij niet aan vertrouwen en kracht.
Want ik rust in god, juist om te kunnen zien, dat de griep er is, maar ik niet de griep ben. Ik kan hoesten en kuchen zoveel ik wil. Mijn hoofd en lichaam kunnen gloeien en branden. En toch kan ik gewoon nog steeds in god rusten, in zijn stilte zijn.
Op zo een moment wordt zo een griep ook wel weer grappig. Vanuit rust en stilte bezien is het ook niet veel, een lage druk gebied misschien. Maar dit keer is het wel een griep die mij toont dat zich hier mijn strijd vooral nog steeds bevindt. Ik heb en ben dus nog steeds in conflict met mijn lichaam.
Al vaak gelezen en geleerd dat ik geen lichaam ben, worstel ik blijkbaar toch nog steeds met de gedachte dat ik het lichaam mijden moet, ontkrachten. Juist daardoor heeft het mij nog steeds met regelmaat in haar grip. Het is iets dat ik keer op keer nog leren moeten. Dat als ik mij weer gegrepen voel, ik tegelijkertijd ook kan rusten in god om zo te zien en te ervaren dat, ondanks alles wat zich zo afspeelt, ik geest ben en blijf.
Het lichaam kan dat niet beïnvloeden of ontkrachten. Maar ik moet wel steeds opnieuw en opnieuw er voor kiezen dat ook echt te zien. Dit is uiteindelijk ook de oefening die met een Cursus in Wonderen steeds weer wordt herhaald, net zolang tot zij gewoonte is, net zo lang tot alle twijfel is verdwenen, net zo lang tot dat ik ook de visie heb verkregen, die mij toont en zo in volle omvang laat aanvaarden dat:
Ik ben zoals God mij geschapen heeft.
De comments bij de lessen van dit studieblok.
97. Ik ben geest
Bevrijdend in elk opzicht
Ik ben geest
Daar kan ik me volledig bij aansluiten.
98. Ik aanvaard mijn rol in Gods verlossingsplan
Regelmatig komt het woord hersenspoelen in
mij naar boven, ivm met deze cursus.
Vandaag kwam het woord verankeren in mij
op.
Ik voelde een blij en volledig ,
ja!
Vertrouwen ipv wantrouwen
Liefde ipv angst
Weten ipv onwetendheid
Zekerheid ipv van twijfel
Kracht ipv onmacht
Ja, ik aanvaard mijn rol in Gods
verlossingsplan, met heel mijn wezen.
Gek eigenlijk om te schrijven dat ik al
mijn hele leven strijd tegen de gedachte om speciaal te zijn. Elke bedankje, elk compliment, elke uitspraak die mij onderscheiden zou, wijs ik stee vast af...
Om nu te aanvaarden dat ik speciaal moet
zijn....mijn speciale functie vervullen moet om verlossing te bereiken....
Hoe tegenstrijdig nog deze
gedachten.....
Wauw Ronald .................... maak het
nu ook af .............................
Toch denk ik (dat denken .....) dat we
allemaal stuk voor stuk geleid worden en op het juiste moment het juiste pad (zullen) lopen ...............
Dus ergens heb ik zoiets van, zolang ik er
nog niet klaar voor ben, er nog een inzicht is, of iets dat ik nog mag leren zien, voordat ik mijn functie kan vervullen. En dat in Gods verlossingsplan voor mijn rol (ieders rol) daar ook ruimte
voor is.
Ik kan niets aantonen, ik heb het gevoel
dat dit zo is.
Dus vertrouw ik erop dat ik op het juiste
moment het juiste pad zal lopen, geleid door de Heilige Geest.
Voorlopig heb ik nog veel te leren zien.
Anders zien. Liefdevoller zien, zowel naar mezelf als naar de ander. Zonder oordeel ..........
99. Verlossing is mijn enige functie hier
Ik voel dat ik vanuit deze les mijn
aandacht moet richten op al mijn gedachten van verwachtingen die samenhangen aan dit proces.
Merk vaak op dat ik wat is....nog aan het
afkeuren ben....doordat het niet voldoet aan dat wat ik blijkbaar verwacht.....zo wijs ik nog steeds...wat is....af...
En blijf daardoor in beeld
beschreven....nog steeds wachten voor de poort die toegang geeft tot mijn eeuwig leven.....
Ik herken dat, steeds weer tegen dingen of
zaken aanlopen, waardoor ik afgeleid wordt van mijn doel. Waardoor ik toch weer mee ga in wat mijn gedachten me voorspiegelen.
Het is dan fijn om steeds weer terug te
kunnen keren, naar de tekst van de dag. En zelfs als het de halve of de hele dag duurt om weer bij het gevoel van verbinding te komen, is de tekst van de dag, een grote steun.
Ik kan echter niet voorkomen dat ik met
sommige dingen toch niet uit de voeten kan. Er zit nog enorm veel boosheid in mij. Iets wat ik me nooit gewaar ben geweest. Ik vermoed dat onder die boosheid pijn zit. Ik hoop dat ik snel mag
gaan zien wat dit veroorzaakt heeft. En wat in huidige omstandigheden deze gevoelens triggeren.
Ik voel mij op dit moment niet eenzaam maar vermoeid....toch zou ik die vermoeidheid als eenzaamheid kunnen zien....als ik het als teken zie dat ik iets niet goed doe...of gedaan heb.....
God is immer lieve en dit is niet zijn
wil....
Hoe zichtbaar het verschil....tussen de
duisternis waar ik in worstel...en tegelijkertijd ook het licht...waarin ik naar die duisternis kijken kan...
100. Mijn rol is essentieel voor Gods verlossingsplan
Wel beschouwd zet het ego mij steeds aan om
van a naar b te gaan.....
Om dan na korte tijd te zien dat b weer a
is geworden en er weer een nieuwe b verschenen is om naar toe te gaan....
Zo voorkomt het ego dat ik stil blijf staan
om daar in die stilte de stem van de heilige geest te kunnen zien en horen die steeds zegt....
Ik breng jou slechts van a naar
A.....
101. Gods Wil voor mij is volmaakt geluk
Waar steeds geschreven dat mijn wil gelijk
is aan de wil van god, kan ik dat op dit punt wel ervaren....
Dat ik daarna meteen weer na ga denken wat
ik zou moeten doen voor dat volmaakte geluk....is nog steeds een valkuil waar ik nog wel eens in wil vallen....
Dat terwijl het enige dat hier gevraagd
wordt is te aanvaarden dat volmaakt geluk voor mij Gods wil is...
102. Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben
Gisteren avond zag ik het
helder.
Ja Vader, uw wil voor mij is volmaakt
gelukt.
Er was geen enkele twijfel, geen enkel
signaal in mij meer die deze zin niet kon aanvaarden.
Nu, vandaag dan de opvolging en het
onderzoek om te zien of ik ook al volledig kan aanvaarden dat dit ook mijn wil is....hier....
Op voorhand is er geen twijfel...alleen nog
wel de neiging om steeds eerst te vragen....hoe....
104. Ik zoek slechts wat mij in waarheid toebehoort
Ik zoek slechts wat mij in waarheid
toebehoort......
En zie dan in dat ik zelf geen betekenis
meer weet of wil geven aan de daarop volgende woorden.....
Vreugde en vrede......
Ik kan ze lezen....maar er verschijnt geen
enkel beeld....geen enkele beleving...
Stilte resteert en voor heel even de
vraag.....wat nu....om dan de zin weer te lezen..
Ik zoek slechts wat mij in waarheid
toebehoort....
105. Gods vrede en vreugde behoren mij toe
De moeilijkheid met dit soort oefeningen
vind ik altijd...
Dat ik echt niet veel vijanden kan benoemen
en daardoor altijd snel uitkom op het punt waarop ik stellen moet dat ik slechts een echte vijand zie....
Mij zelf.....
106. Laat ik stil zijn en naar de waarheid luisteren
Ik besef mij nu terdege dat ik af en toe of
met meer eerlijkheid nog met regelmaat de waarheid mijdt...
Ik weet waar hij is en hoe ik hem kan
bereiken....toch zet ik er vaak nog een stap van af.....waarom is dan de vraag die ik aan mij kan stellen...
Het is nog even een gegeven lijkt het
wel...een soort van spel dat ik aan het spelen ben....omdat ik misschien het feit dat ik mij heb vergist...nog niet volledig kan aanvaarden of aan toe wil geven....
Aan toe kan geven misschien ook wel....dat
heeft dan niet zozeer met angst of schuld te maken.....maar toch nog eerder met enkele vragen waar ik nog een antwoord voor zoek.....
Vragen die mij zelf ook nog niet helder
zijn...maar nog wel rond zweven in mijn denkgeest....haar nog steeds laten bewegen en zo vaak zorgen dat de stilte weer verdwijnt...omdat mijn aandacht toch weer door hun beweging wordt
gegrepen....
107. De waarheid zal alle misvattingen in mijn denkgeest corrigeren
Lang worstel ik al met de uitspraak dat ik
zelf niks hoef te doen....
Vooral dan met de vraag wat dat betekent in
mijn dagelijkse leven...aangezien ik mij nog best wel in moet zijn om mijn werk te doen....hoe kan ik nu mijn werk doen zonder zelf iets te doen....
Pas vandaag zie ik in dat het zelf niks
hoeven te doen zich uiteindelijk volledig richt op mijn verlossing....daar hoef ik niks voor te doen....de waarheid is....en is dus ook prima in staat om al mijn misvattingen en vergissingen te
corrigeren...daar hoef ik mij dus ook niet druk om of over te maken....
Het gebeurd...en vaak verrassend misschien
ook wel juist in de momenten waarin ik mij helemaal niet er mee bezig hou....het gebeurd...zonder mijn bemoeienis misschien nog wel sneller en beter dan als ik denk dat ik daar zelf aan of toe
bij moet dragen....
108. Geven en ontvangen zijn in waarheid één
Vandaag weer een beetje door griep
gegrepen.....
Het helpt niet echt met deze oefening
vandaag...omdat ik mij ernstig vraag wat ik nu...met deze keelpijn en gloeiend hoofd te geven heb....
De timing lijkt uitermate slechts....maar
tegelijkertijd is het ook wel weer fijn om...juist ondanks de griep en al haar ongemakken....te kunnen zien dat er nog steeds stilte is....en vrede....en geborgenheid....juist daardoor voel ik
mij misschien vandaag nog meer door liefde omgeven....
Omdat het blijkbaar niet uit maak wat ik
doe...wat ik denk...wat ik voel...
Hoe simpel is verlossing toch.
En hoe complex nog steeds de gedachten in mijn denkgeest over wat zij is en vooral ook steeds over wat ik zou moeten doen of laten om......
Ja, om wat nu eigenlijk precies?
Ik, is de stem die voor mij spreekt. Zo ook benoem ik nu en spreek over de vraag die nog in mij leeft. Ik heb niks te doen of te laten, maar wel steeds het vermogen om te zien wat mij gevangen houdt of juist beweegt. Ik heb mijn bron nooit echt verlaten. Maar het stuk in mij met al haar vragen, heeft dat besef nog niet.
Het kent nog niet de stilte en de rust die ik steeds vind, als ik rust in God. Toch krijgt het door mijn zien wel steeds de woorden en beelden getoond die voor die rust en stilte spreken.
Zo vindt er een gewenning plaats. Die, als zo weer wat angst op lost, steeds uitnodigt tot een verdere verkenning. Nog meer gewenning. En ook steeds weer wat minder vragen.
Ronald van Gigch