2016-09 ECIW studiegroep reflectie

 111. (91 - 92)

Miracles in Contact ontmoetingszondag 1 mei 2016

 Willem Glaudemans - Ik heb vrede met mijn onvrede

Hoe ga je ermee om als dingen niet volgens jouw plan verlopen? Je voelt onvrede, maar kun je ook vrede hebben met je onvrede? Kun je vrede hebben met jezelf? Het gaat om houden van jezelf. En natuurlijk wordt hierbij de belangrijke les 5 betrokken: Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk. 

Bij deze lezing met oefeningen zal zangeres Neda Boin een paar toepasselijke liederen ten gehore brengen. 

Voordat ik bij Een Cursus in Wonderen was gekomen, zou ik kunnen stellen dat ik met regelmaat teleurgesteld was in het leven. Nooit was iets echt af. Nooit was iets echt goed of voldoende. Mijn teleurstelling was dan ook dat het leven mij nooit echt voldoening gaf.

Met het lezen van Een Cursus in Wonderen en het doen van de lessen, is er inzicht, rust gekomen. Maar blijkbaar toch nog niet voldoende, waardoor ik onderkennen moet dat er nog steeds teleurstelling in mij aanwezig is. In de afgelopen studieperiode werd mij dat weer duidelijk, maar ik werd mij er ook van bewust dat er iets bij was gekomen.

Want ik keurde deze teleurstelling af, was nu dus teleurgesteld over mijn teleurstelling geworden. Wonderlijk is dan, en dat is inmiddels al wel een terugkerende ervaring, dat de Heilige Geest op het moment dat ik iets onderken en dus ook durf te tonen, snel komt met zijn hulpbronnen, die mij dan in staat stellen om, wat ik toon en dus mee worstel, te helpen helen, oplossen.

Zo zat ik afgelopen zondag bij de MIC-ontmoetingsdag in de zaal om te luisteren naar Willem Glaudemans en zijn les met het thema: Ik heb vrede met mijn onvrede.

Het was daar en dan dat ik mijn teleurstelling en mijn teleurstelling over mijn teleurstelling durfde op te geven, met het vermogen om er vrede mee te hebben. De noodzaak om het te onderdrukken of verbergen, viel van mij af, zo ook de greep die deze teleurstelling steeds op mij had. Ik kwam daarna in een diepe stilte en vrede.

Mijn reis is nog niet af. Maar nog meer en nog vaker krijg ik de bevestiging dat ik mijn reis op dit pad, met de Heilige Geest volbrengen kan en mag. Nog minder wordt de twijfel, dat er nog iets ontbreekt, dat ik nog iets moet zoeken, nog moet toevoegen. Nog blijer wordt mijn denkgeest ook, door mijn steeds weer hernieuwde keuze voor mijn gids en begeleider. Door mijn steeds weer hernieuwde keuze voor het feit dat de wil van God, ook echt de mijne is.

Gek en misschien nog wel wat moeilijker om te begrijpen is het gegeven dat mijn bestemming gewoon met oefenen wordt bereikt. Want het lijkt vaak zo groots wat hier zo gaande is. En dat grootse doet mij soms nog twijfelen of dit oefenen dan toch ook echt wel voldoende is. Twijfel die verdwijnt als op een zondagmiddag met een simpele oefening een ontlading wordt bereikt, die mij ter plaatse voor even de hemelpoort binnen leidt.

De comments bij de lessen van dit studieblok:

112. (93 - 94)

Het zijn mijn verlangens die mij ziek maken. Maar ook zij zijn slechts symbolen voor het feit dat ik ontken wat reeds en steeds aanwezig is.
Ik laat mij leiden door de duistere gebieden waarin deze ontkenning nog aanwezig is in plaats van dat ik mij laat leiden door dat deel waarin het licht, de vreugde en vrede steeds verblijft.
Het is mijn keuze, waarvan ik dacht dat ik het meest geholpen ben door steeds te kiezen voor de duisternis. Daar lijkt mijn keuze en mijn hulp die ik met mijn aandacht daaraan geef het meest terecht.
Tot het moment dat ik weer zie dat deze duisternis slechts een illusie is. Zij kent niet mijn werkelijkheid zo ook geeft zij in werkelijkheid geen aanleiding om steeds weer een keuze te zien.

114. (97 - 98)

Dit zijn de moeilijkste lessen. Het vergt volledig en volkomen vertrouwen, misschien wel het meeste vertrouwen in mezelf.
Dat vertrouwen kan ik alleen ontwikkelen door verbinding met de bron, Heilige Geest, God.En bovenal door het leren zien van alle illusies die er nog steeds in mij rond waren.

115. (99 - 100)

Verwonderlijk begrip....
God heeft mij nodig....
Net als ik....

Vreemd nog wel blijven de moment waarin ik mij volledig besef, dat alles wat ik nu beleef, al lang heeft plaatsgevonden.

118. (105 - 106)

Meer dan 40 jaar in dit leven heb ik niet geweten dat dit in mij zat....
Het is als of ik een lang verborgen geheim heb ontdekt....
En ik nog wat tijd nodig heb om niet zo zeer nog angst of schuld te vergeven...
Maar eerder in vrede te zijn om de spanning van mijn ontdekking te laten rusten tot het moment dat mijn denkgeest niet meer tolt van deze wereld die met mijn ontdekking volledig op zijn kop is gezet....

122. Vergeving biedt alles wat ik wens

Vaak toch wonderlijk om in de ochtend je gedachte te onderzoeken en dan de les te lezen en te zien dat die les precies datgene aanspreekt en beantwoord dat in deze gedachte leeft.
Ik zag in mijn gedachte nog een soort van vraag om een...

Voordat ik de cursus kende zou je kunnen zeggen dat ik teleurgesteld was door het leven....
Nu met de kennis van de cursus en al mijn ervaringen moet ik onderkennen dat de teleurstelling er nog steeds is maar dat ik nu ook teleurgesteld met over mijn teleurstelling....
Vandaag de MIC dag met Willem Glaudemans mocht ik oefenen met het in vrede zijn met mijn onvrede....met het in vrede zijn met mijn teleurstelling en daaraan gekoppeld de les....
Vergeving biedt alles wat ik wens.....ik wens ook niet meer dan van deze teleurstelling te worden verlost....hem onderdrukken heeft niet geholpen...teleurgesteld daar over zijn even min....
Maar hem onderkennen en daarmee in vrede zijn gaf mij vandaag wel een diepe rust en ook het besef dat ik mij deze teleurstelling kan vergeven...

Dat is pure wijsheid. Die laatste zin van je Ronald. Zo mooi!

123. Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij

Ik dank mijn Vader voor zijn gaven aan mij. Waarom voel ik me dan zo verdrietig? Alsof ik er nooit kom, zal komen? Alsof ik steeds weer tekort schiet? Vertrouwen ..................... waar ben je?

Dankbaarheid kan ik vandaag geven.....gedreven door de vrede die mij gisteren werd aangereikt.....dankbaar ben ik voor mijn leven....
Ook of misschien wel juist doordat het zo anders is dan dat het mij altijd was voorgesteld....
Die voorstelling kan ik mij vergeven....

Mijn hart en of ziel huilt nog steeds. Ik heb er geen idee van hoe dat komt. Misschien is het iets dat er eerst uit moet? Zodat er ruimte ontstaat voor dankbaarheid?
Ik ben duidelijk niet daar waar jij bent Ronald. Nog niet in elk geval

In werkelijkheid Micheline....zijn wij natuurlijk wel in dezelfde staat van zijn...en in aanwezigheid....alleen de bagage die we bij ons dragen...kan verschillen zijn...
Dat is het maar....maar zolang je het nog moet dragen....kan het snel lijken dat het nog verschillend is.....voor even nog.....

Dank voor je opbeurende woorden Ronald. Mijn terugval zal wel steeds minder diep zijn. Maar is toch steeds weer een terug val. 
Hoewel het schiet me opeens te binnen. Met vallen en opstaan leren. Het belangrijkste is om steeds weer op te staan.
Dankjewel.

Deze wereld is altijd in ontwikkeling. Vooruitgang noemen we dat, maar dat is natuurlijk slechts illusie. In werkelijk tolt deze wereld steeds rondt om haar as.

Zo ook tollen wij in ons dromen, rondt om dit middel punt. Dat in dat tollen de vormen steeds veranderen, de tijden, de seizoenen, de figuren in ons droom, maakt het gegeven dat wij tollen, echt niet anders.

Met vallen en opstaan kan je leren. Maar het duurt toch vaak niet lang, voordat je leren zich gaat richten op het voorkomen van de volgende val. Omdat op een gegeven moment duidelijk wordt dat er maar een zekerheid is. Dat er weer een volgende val gaat komen. Deze zekerheid maakt dat velen zich vaak zo snel mogelijk proberen vast te ketenen. Aan vormen en stromen, die in ieder geval voor een bepaalde tijd, enige zekerheid gegeven dat daarmee een val kan worden voorkomen.

Het is deze zekerheid die je lijkt te verliezen als je, eenmaal op weg met Een Cursus in Wonderen en met de Heilige Geest, toch weer na een lange tijd je eerste val lijkt te maken. Dat kan afschrikken, dat kan maken dat je op deze reis, de eerste de beste keten die je vinden kan, weer meteen vast grijpt.

Toch als de roep van Onze Vader je eenmaal heeft bereikt, zal je na dit grijpen merken dat er iets verandert is. De keten, die misschien in het verleden, zekerheid leek te geven, wordt niet veel later al weer als beknellend ervaren. Dit steeds weer grijpen wordt een nieuwe vorm van lijden, lijkt het wel.

En dat lijden duurt een tijd, totdat je zult begrijpen dat de Heilige Geest niet is gekomen om je van je zekerheid te beroven, maar bij jou is, om je van je angst om te vallen te bevrijden. Zo is en wordt dit leren van de Heilige Geest al snel anders ervaren dan al het andere leren dat je voor die tijd ooit deed. 

Vanaf dat moment zal je steeds weer op staan om te vallen. En dat doe je net zo lang, totdat je in je val, geen angst meer voelt en dus ook geen aanleiding meer hebt om naar de ketenen te grijpen.

Dat de wereld op zijn kop staat wordt in dit vallen begrepen, als je zo ervaart dat je niet werkelijk valt, maar stijgt. Zo wordt diepte, hoogte. Zo ook wordt leren weer leuk.

En ontwaakt de blije student die in zijn val de stilte vindt en vult met deze woorden:

In stilte ontvang ik vandaag Gods Woord.

Ronald van Gigch