2016-11 ECIW studiegroep reflectie

 139. Ik aanvaard de Verzoening voor mijzelf

Dit doet de Cursus vaak. Een les geven die het mogelijk maakt om in één keer verlost te worden, maar vooral ook is bedoeld om onze bereidwilligheid te toetsen en nog meer te bevorderen.

Ook dit studieblok sluit af met een les die dit vermogen in zich draagt:

De macht om te beslissen is aan mij. 

Vandaag zal ik mijzelf aanvaarden zoals mijn Vaders Wil mij geschapen heeft.

Maar dat aanvaarden kan nog moeizaam zijn. Mogelijk koesteren wij nog verschijningen, waarvan we nog niet willen dat ze slechts een afspiegeling van onze afgescheiden gedachten zijn. Mogelijk is er ook nog wel wat twijfel, vooral bij een les die zo stellig is en nog eens toont dat de Cursus niet van plan is om de waarheid tekort te doen. Maar die stelligheid kan ook op dit punt in het leerjaar de student nog steeds wel overdonderen.

Gelukkig merk ik juist op dit soort punten, dat er veel hulp geboden wordt om mijn bereidwilligheid te bevorderen. Vandaag ontving ik die in de volgende woorden:

Ja, God is echt en met oefening zal ons vertrouwen groeien en groeit ook onze bereidwilligheid om God in alles terug te zien.

En dat oefenen doen wij hier met onze dagelijkse lessen van Een Cursus in Wonderen.

De comments bij de lessen:

141. (121 - 122)

Wat voor mij zichtbaar wordt is dat ik de wereld al heb teruggebracht tot god.
Geen reden meer om haar in duisternis te verbergen.
In mij staat zij in het licht.....

Ik ben er eigenlijk wel uit maar wacht blijkbaar nog steeds op een soort bevestiging....
Heb alleen geen idee wat ik verwachten moet.....

142. (123 - 124)

Ik vind het nog steeds lastig in deze wereld zijn, terwijl deze wereld die ik zie slechts een illusie is. Veel kan ik door terug te gaan naar de gedachten die hier aangedragen worden, tot rust brengen in mezelf. Of tot rust laten brengen in mezelf. 
Functioneren in deze wereld met de wetenschap dat het allemaal niets betekent. Hoe doe ik dat?
Ik ben dankbaar dat ik weer in verbinding ben (mag komen) met al dat is.

144. (127 - 128)

Het is als of zich een nieuwe laag van onvrede aan het aandienen is....
Na dagen van intens licht...tast ik opeens weer in een diep duister...
De neiging is om dan weer in teleurstelling te vervallen....
Tegelijkertijd is er een vorm van berusting in het besef dat dit mijn functie is..die ik aan het vervullen ben....het steeds weer verder uitdiepen...net zo lang totdat alle duisternis ook echt is belicht....
Er was altijd nog die twijfel en vraag....wat is mijn functie toch....wat is mijn functie toch....het is dit...

145. (129 - 130)

Er valt eigenlijk niks aan te missen...is de gedachte die komt als ik kijk naar de ego wereld.
De werkelijke wereld is aan deze wereld voorbij al lang aanwezig....zij straalt ons van het eind der tijden tegemoet....dat kan nog een eindeloze afstand lijken...maar als je voorbij het ego beeld kijkt en zo de stilte betreedt....dan staat toch zomaar direct voor je neus....
Zij valt niet te missen...maar wordt wel nog verstoord door gedachten die lijken te duiden op mogelijk verlies...als aan de ego wereld voorbij wordt gekeken...
Al is het een droom...dan nog kan daar toch een verlangen in liggen...

Voorbij deze wereld ...................................... ik weet niet wat voorbij deze wereld is. Ik wil verbinding met de bron. Ik vraag de Heilige Geest mij daarbij te helpen.
Ik kan geen twee werelden zien.
Wat ik wel ervaar, is dat ik de zon in mijn hart kan laten schijnen door te denken aan mooie dingen te denken.
Zoals mij zal niets ontbreken. Iets dat als ik mijn hart onderzoek ook werkelijk waar is. Ben ik ooit iets tekort gekomen? Nee ik heb niet alles wat mijn ego begeert, maar toch altijd alles dat ik echt nodig heb.
Zoals zoek eerst het koningkrijk van God, dan zal al het andere je gegeven worden.
Zoals het koningkrijk van God bevind zich in uw.
Als ik me concentreer op deze gedachten wordt het licht in mijn hart.

Ik verlang naar het besef dat al het werk gedaan is....
En onderzoek mijn denkgeest op de gedachten die maken dat ik mij het zicht op dit besef ontnemen....
Als eerste heb ik daarom vandaag met meer besef de zorg voor mijn financiën aan de Heilige Geest overgedragen.....deze zorg blijk toch vooral een ritueel dat nooit echt klaar is....
De laag van onvrede en onrust die zich de afgelopen dagen aandiende...maakt mij vooral ervan bewust hoeveel spanning ik nog steeds creëer.....toch weet ik dat de kracht al in mij is voor een diepe relaxatie....
De spanning wil ik echt niet meer....

ja Ronald, dat herken ik onderhuidse spanning, die eigenlijk al opgelost is.
Ik kom hem nog regelmatig tegen. Op dat moment is mijn vrede weg.
Goed idee om de zorg voor financien aan de Heilige Geest over te dragen. In heel veel dingen doe ik dat al langer. Toch sommige zaken blijven me belasten. Die mag ik ook overdragen. Dankjewel voor het delen.
Moeilijk vind ik ook nog steeds mensen die in grote ellende zitten, zoals de vluchtelingen. Dat moet ik wel overdragen, want ik heb geen antwoord en geen idee hoe dat moet.
Ja ik geloof in een andere wereld, ook al zie ik hem (nog) niet. Je eerste gedachte, is de mooiste in mijn ogen. Het werk is al gedaan. Wanneer mag ik dat zien en leven.

148. (135 - 136)

Het borrelt en het broeit en wordt dan opeens weer actief door een voorval op de dag waarbij naarstig onderzoek wat het toch is waar ik nog zo mee worstel....
Het is gekoppeld aan het waarom hij wel en ik niet...natuurlijk door het ego gestimuleerd moet ik uiteindelijk onderkennen dat ik blijkbaar vanuit oud zeer onrechtvaardigheid aan god heb verbonden en op hem projecteer...
Het zijn oude wonden en ik vraag daarom ook vandaag de Heilige Geest of hij daar zijn helend licht op schijnen wil....

Wat je schrijft ontvang ik op deze manier. Dat er kennelijk toch steeds stukjes zijn die in de weg zitten, die ik nog niet als zodanig heb herkend.
Bij de oefening van vandaag, is het lastige, dat ziekte een verdediging is tegen de waarheid.
ik zou liever hebben dat mijn lichaam 100% functioneert, zoals het bedoeld is. Wat veroorzaakt dan nog dat ik mijn lichaam als ziek ervaar. Waar wil ik de waarheid niet erkennen? Wat is het dat mij weerhoud om de Heilige Geest volledig toe te laten?
Ik ben me niet bewust van angst, maar wat dan wel?

149. (137 - 138)

De hemel is de beslissing die ik moet nemen......
In niets valt niets te vinden
Toch zoeken wij ons hele leven lang
In niets naar iets dat onze innerlijke leegte
Vullen kan.
Hoe groots moet deze leegte worden
Hoe duister, hoe fataal
Voordat de zoeker zal begrijpen
Dat hij het is die ontbreekt in dit verhaal.
De zoeker maakt de leegte
Elke keer als hij vertrekt
Om in het niets naar iets te zoeken
Want pas in niets ervaart hij zijn gebrek.
Laat mij niet langer zoeken
Laat mijn zoeker weer naar huis toe gaan
Daar zullen wij elkaar ontmoeten
En als één versmelten in God's naam.

151. Alle dingen zijn een weerklank van de Stem namens God

Gisteren was het zwart zwart en het wit wit....
En het lijkt haast wel of dat moest gebeuren ter voorbereiding op deze oefening van vandaag....dat ik eerst een dag moest beleven waarin ik weer alles aan het inkleuren was om vervolgens te stellen dat dit inkleuren niet zinvol en nog meer onmogelijk is....aangezien ik niet kan oordelen...aangezien alles wat ik ervaar uiteindelijk toch een weerklank is van de stem namens god...
Verschil ontstaat dan slechts als ik begin met inkleuren op basis van mijn eigen voorkeuren....die blijkbaar nog wel steeds aanwezig zijn en bepalend voor hoe ik alles ervaar.....

Deze les en dan de gedichten van Rumi lezen....
Helemaal goed en zo zichtbaar hoe alles opeens een weerklank is van de stem namens God.....
Zelfs de meest macabere gebeurtenissen tonen opeens God in zijn gedichten...
Het zijn allemaal dezelfde gezichten....dan weer blij, dan weer droevig, dan weer verdrietig of boos....maar altijd met daaronder de straling van Christus...
Waarom heb ik toch altijd het eerst getoonde gezicht geloofd....Rumi leert mij nu om in alles...wat het ook schijnen mag...steeds hetzelfde gedicht te zien...van onze lofzang voor God....

Bereidwilligheid en vertrouwen kan en zal moeten groeien. Het is ook niet zomaar iets om alles los te laten. De zelf gemaakte identiteit op te geven en daarvoor in te plaats je open te stellen voor iets dat wel aan je trekt, maar vaak nog niet vatbaar is. Dan ook nog al die lessen die je steeds weer confronteren met de vraag om wat jij als realiteit ervaart, volledig ter discussie te stellen.

Alle dingen zijn een weerklank van de Stem namens God, kan ook nog moeizaam gaan als les als je die probeert te koppelen aan beelden van geweld, verdriet en pijn.

Dat lijkt niet te rijmen totdat je merkt dat je aandacht opeens in de week van deze lessen wordt getrokken naar een boek dat je al een tijd had staan, maar waarvoor tot op heden nog geen tijd voor leek te bestaan.

Zo was het dat ik afgelopen week op mocht gaan in de gedichten van Rumi.

Ze voerden mij al snel naar diepe plaatsen en zorgden er uiteindelijk ook voor dat ik toch de les met de realiteit rijmen kon. Want Rumi toont mij Gods aangezicht in woede, pijn, verdriet, geweld. En roept zo de aanwezigheid van God in mij nog meer naar voren.

THE GUEST HOUSE

This being human is a guest house.

Every morning a new arrival.

A joy, a depression, a meanness,

some momentary awareness comes

as an unexpected visitor.

Welcome and entertain them all!

Even if they're a crowd of sorrows,

who violently sweep your house

empty of its furniture,

still, treat each guest honorably.

He may be clearing you out

for some new delight.

The dark thought, the shame, the malice,

meet them at the door laughing,

and invite them in.

Be grateful for whoever comes,

because each has been sent

as a guide from beyond.

Rumi