2016-13 ECIW studiegroep reflectie

 167. Er is één leven, en dat deel ik met God

 

Als je verloren bent voor de wereld, maar gevonden voor het leven.

Wat rest er dan nog meer dan Vergeven.

 

Natuurlijk, kan ik als ik wil, nog steeds mee bewegen. Mee bewegen met de spanning die wordt gemaakt rondom een voetbalwedstrijd. Meebewegen met alle onrust die ontstaat op het moment dat de UK zegt dat ze de EG gaat verlaten. Meebewegen met alles dat uiteindelijk toch steeds aan mij voorbij gaat.

 

Maar ik kan ook blijven in de rust en de zegen van deze zin:

 

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

 

Dan zie ik Vrede. Dan zie ik Plezier. Terwijl ik alles dat nog beweegt, laat bewegen. Want nu ik het heb Vergeven, beweegt het mij niet meer.

 

En kijk ik liever nog een keer, naar alle zinnen die, op het moment dat de wereld weer een nieuw maximum aan beweging laat zien, mij houden in Zijn Vrede. 

 

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (151) Alle dingen zijn een weerklank van de Stem namens God.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (152) De macht om te beslissen is aan mij.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (153) In mijn verdedigingsloosheid ligt mijn veiligheid.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (154) Ik ben een van de dienaren van God.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (155) Ik doe een stap terug en laat Hem de weg wijzen.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (156) Ik ga met God in volmaakte heiligheid.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (159) Ik geef de wonderen die ik ontvangen heb.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (160) Ik ben thuis. Angst is hier de vreemdeling.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (161) Geef me jouw zegen, heilige Zoon van God.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (162) Ik ben zoals God mij geschapen heeft.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (163) Er is geen dood. De Zoon van God is vrij.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (164) Nu zijn we één met Hem die onze Oorsprong is.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (165) Laat mijn denkgeest de Gedachte van God niet afwijzen.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (166) Aan mij zijn de gaven van God toevertrouwd.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (167) Er is één leven, en dat deel ik met God.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (168) Uw genade is mij gegeven. Nu maak ik er aanspraak op.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

1. (169) Door genade leef ik. Door genade word ik vrij.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

2. (170) Er schuilt geen wreedheid in God en evenmin in mij.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

Deze zinnen brengen los:

 

Ik wil deze dag wakend doorbrengen, één met alles, in gelukzaligheid en tevredenheid.

 

Ja

 

Steeds weer inzien hoe de keuze voor mij zelf bepaalt hoe ik de wereld zie...nu komt het neer op mijn aanvaarding....
Ben ik die heiligheid
Ben ik die heelheid
Ben ik het licht
Binnen wordt buiten
Als deze kloof wordt gedicht
Er geen afscheiding meer is tussen ik en mij
Er geen angst meer is voor de werkelijkheid
Ik weer dankbaar ben voor mijn schepping
Ik weer thuis ben
Zonder wens nog om
Te vertrekken.

 

God is louter liefde.
Fijn om deze zin met de herhaling zo vaak terug te zien. Ik merkte dat er toch nog een klein beetje argwaan resteerde....die nu het licht mag zien...
En dus ben ik dat ook...
Vergt nog wel wat oefening....omdat ik juist deze week misschien wel wat norser ben dan normaal....wat meer al het gedoe zat....maar tegelijkertijd zie ik in dat ik dat vergeven kan en mag..

 

Vrijheid...is...
Als ik in ga tot zijn tegenwoordigheid...
En ook voldoende tijd daarbij om zijn tegenwoordigheid te zien in op dit moment vooral de satsangs van Mooji op youtube...
Alles staat voor even stil...het is alsof ik denk dat ik mijn plek nog moet zoeken in de eenheid...totdat de ik ook voor heel even verdwijnt...
Overgave gaat nog wel gepaard met enige oefening....experimenteren...soms...maar zonder angst....en noodzaak om te grijpen meer...
Wel steeds meer in vrede als het even niet zo lukt...

 

Er is onvrede maar het voelt anders.....
Er is onrust maar het voelt anders....
Er is woede maar het voelt anders....
Er is verdriet maar het voelt anders....
De woorden zijn er nog....zo ook de reflex om ze te gebruiken....
Maar als ik dan kijk en voel....dan zijn het lege hulzen geworden....
Gedachte die komen....maar doordat er geen gevoel meer aan verbonden is...
Komen ze en gaan ze ook gewoon weer....

 

Gisteren met alle berichtgeving over brexit voelde ik hoe mijn hoofd begon vol te stromen met onrust. De neiging was groot om standpunt in te nemen...te oordelen....toch als dat gebeurde stapte ik steeds weer terug...
Ik hoef de onrust niet te bedwingen....weg te drukken door een positie in te nemen....ik sta haar toe terwijl ik daar blijf van binnen....waar geen onrust is....geen standpunt.....geen oordeel....
Ik blijf daar in de stilte....en kijk vooral op welke punten ik nog trekking voel....verleiding om te reageren....die punten schenk ik ook mijn rust en nodig ze uit om ook daar binnen te komen...waar geen trekken is....maar alleen maar licht en vrede.....

 

Dit pad volgen geeft mij uiteindelijk het besef....
Ik hoef niet meer bang te zijn....
Ik hoef niet te zorgen voor morgen....
Niks blijft meer verborgen...
Alles komt op mijn weg...

 

Verloren voor de wereld.
Gevonden voor het leven.
Wat rest er dan nog meer dan vergeven.

 

Het is gek om te beseffen dat Vergeven, angst kan geven. En dan heb ik het natuurlijk niet over de wereldse vergeving, waarbij altijd eerst op de zonde wordt gewezen alvorens te vergeven. Die vergeving geeft geen angst, omdat ze een vorm van macht suggereert.

 

Maar Vergeving, waar de Cursus over spreekt. Die zet nog wel eens aan tot beven. Misschien is dat ook wel de voornaamste reden, waarom ik tot op heden niet bedenken kon wat ik vergeven kon.

 

Vergeven voor macht, heeft mij nooit echt aangesproken. Maar Vergeven voor Verlossing, waar ik nu al enkele jaren over lees, de lessen van de Cursus voor doe. Pas nu, nu ik dit schrijf, wordt ik mij bewust hoe ik die Vergeving nog steeds probeer te onderdrukken. Omdat ik nog niet weet wat ik met haar bijbehorende beving moet.

 

Totdat ik weer eens lees hoe wij in onze afscheiding van Liefde, angst hebben gemaakt. En dan begrijp dat als er één plek is waar perceptie nog kan wijzigen. Eén plek waar ik nog niet om de Visie van Christus vraag. Het deze plek is waar ik als ik daarin stap, begin te beven.

 

Dus laat ik dit Vergeven. De gedachte dat dit beven staat voor angst die ik moet vrezen. Ik ben het vrezen moe. Sta dit beven toe en kijk gewoon heel even.

 

Ronald van Gigch