Werkboek lessen
181. Ik vertrouw mijn broeders, zij zijn één met mij
182. Ik zal een ogenblik stil zijn en naar huis toe gaan
183. Ik roep Gods Naam aan en de mijne
184. De Naam van God is mijn erfgoed
185. Ik verlang de vrede van God
186. De verlossing van de wereld hangt af van mij
187. Ik zegen de wereld, want ik zegen mijzelf
188. De vrede van God straalt nu in mij
189. Ik voel de Liefde van God nu in mij
190. Ik kies de vreugde van God in plaats van pijn
191. Ik ben de heilige Zoon van God Zelf
192. Ik heb een functie die God me graag vervullen ziet
193. Alles is een les die God me graag ziet leren
194. Ik leg de toekomst in Gods Handen
Reflectie
Twee weken zijn er al weer voorbij, maar het lijkt toch net als of het gisteren was dat ik de vorige reflectie schreef. Mijn denkgeest klaagt, wat gaat de tijd toch snel. Ik blijf stil en zie. Het is niet zo zeer dat de tijd versnelt, maar alles wordt meer en meer gelijk.
Bij de aankondiging van dit studieblok schreef ik nog dat we een start gingen maken met de laatste lessen van deel I van de lessen van Een Cursus in Wonderen. Het is altijd de denkgeest die zijn blik steeds richt op het einde en de voortgang die hij ziet. Zo stimuleert hij juist ook het verlangen naar versnelling om zo snel mogelijk daar te zijn, waar de verwachte beloning wordt uitgereikt.
Maar vandaag nog een keer spreek ik deze woorden:
Ik leg de toekomst in Gods handen.
En besef dan nog meer. Alle lessen zijn gelijk. Alle lessen spreken slechts over dit. De afscheiding heeft nooit plaatsgevonden. Toch lijkt in het begin de variatie in vorm noodzakelijk te zijn. Het is als of de fragmenten in mijn denkgeest, ieder een eigen voorkeur in zich dragen, over hoe de boodschap wordt aangereikt. Wat voor een deel aanvaardbaar is, wordt door een ander deel direct verworpen. Totdat er dan toch uiteindelijk weer een les komt in een vorm die voor ieder deel aanvaardbaar is. Die daarmee in haar volle kracht wordt uitgenodigd om naar binnen te komen.
Mijn denkgeest bloedt ervan in de zin van dat hij daar en dan bereidt is tot volledige overgave. Zo sterft hij keer op keer. Net zo lang tot dat er niks meer over blijft dat sterven kan.
De comments bij de lessen:
184. De Naam van God is mijn erfgoed
Ik wordt er zo warm van. dit lezende. En blij van. Alles dat ik meen te zien is slechts een illusie. Van de mooie dingen die ik meen te zien, mag ik genieten. De slechte dingen die ik meen te zien, zijn geen werkelijkheid. Onze eenheid verandert niet en is nooit veranderd. Nu op dit moment kan ik dat zo voelen. Dankjewel.
Gisteren fietste ik over een bomenpad. Ik keek naar een boom, maar noemde hem in mijn gedachte geen boom, maar god. De afstand verdween meteen...
189. Ik voel de Liefde van God nu in mij
De afgelopen weken voel ik mij aangetrokken
tot de online satsangs van Mooji. Zo zie ik hem bij elke vraag vragen. Wie is degene die nu kijkt of spreekt en ben je in staat om te zien wat daar achter ligt.
Vandaag ervaar ik ook weer gedreven door de
les en de zin do not interfere....voor het eerst hoe ik het ben die naar mijn denkgeest kijk. Ik die zo ook zie hoe gedachten verschijnen. Ik die zie hoe mijn denkgeest zijn best aan het doen is
om alles te begrijpen. Ik die het licht is, de vrede, de rust....en toe kijkt hoe mijn denkgeest de les leest en misschien wel voor het eerst in ziet waar dit niet ingrijpen zich af
speelt....
Want ik kijk toe maar grijp niet in...ik
schijn om in dat licht mijn denkgeest te laten inzien en begrijpen dat er niks te vrezen valt...dat hij niks hoeft te doen om god te bereiken...dat god slechts hoeft te worden
uitgenodigd...
De gaven van god aanvaarden is zeggen dat
ik niet wil bepalen hoe mijn weg lopen zal...god kent de weg...
Zijn rust stilt alle gedachten die in mijn
denkgeest nog dwalen...ze blijken niet echt...verdienen geen geloof of vertrouwen...maar hebben wel recht op mijn vergeving....ik heb ze vast gehouden....in beweging gebracht...aan
gestuurd...
191. Ik ben de heilige Zoon van God Zelf
Soms voel ik dat zo en soms ervaar ik dat ik het zo niet durf te voelen. Mijn vertrouwen groeit, Mijn vertrouwen dat ik altijd de leiding ontvang die ik nodig heb. Dat ik in de stilte mijn Vader mag horen, kan voelen.
194. Ik leg de toekomst in Gods Handen
De wereld is niet meer onze vijand want we
hebben ervoor gekozen haar vriend te zijn.....
Waanzinnig....bevrijdend....omarmend....
Zie daar mijn
worsteling....ontwakend...maar toch nog steeds wat angstig voor de ontwikkeling....en dan deze oefening....
Ik voel haar....krachtig....alles voelt al
als of het in versnelling zit....alles om mij heen is in beweging....en geeft soms toch aanleiding tot gedachten....controledrang...om dan weer deze uitnodiging te mogen
ontvangen....
Ik leg alles in Gods handen.....zonder
tegenzin....
bevrijdende inderdaad, rustgevend. Heerlijk.
Het wordt wat stiller in de comments.
Mijn denkgeest kan dat als bedreigend zien, maar ik ontneem hem zijn zorgen.
Ik spreek met hem de woorden:
Ik leg de toekomst in Gods Handen.
Nog een keer.
En opeens is er geen morgen meer. Deze zin helpt mijn denkgeest ontzorgen en zo vind ik met hem ruimte en tijd om stil te zijn. Ik voel mij geborgen en laat deze zekerheid door mijn hele rijk - mijn denkgeest - schijnen. Zo voel ik ook in mij deze geborgenheid.
Alle noodzaak om vooruit te kijken. Alle noodzaak om te zien waar ik ben aan de hand van het nummer van de lessen. Alle noodzaak die valt weg als ik weer eens besef dat ik al ben waar ik zo vaak nog poog te komen. Vandaag stopt hier mijn weg.
En rest mij dus voldoende tijd om te kijken naar en broeder die ook daar is waar ik nu weer gekomen ben.
Ronald van Gigch
