2016-18 ECIW studiegroep reflectie

 237. Nu wil ik zijn zoals God mij geschapen heeft

Miracles in Contact ontmoetingszondag 4 september 2016

Diederik Wolsak - Zijn God, de Heilige Geest en het ego eigenlijk een en hetzelfde?

Diederik: 'Het begint mij duidelijk te worden dat het ego niets anders is dan een trouwe dienaar en medewerker van de Heilige geest. In de korte tijd die we vanmiddag met elkaar doorbrengen, zullen we onderzoeken wat ik daarmee bedoel en hoe we het ego kunnen gaan gebruiken voor het doel waarvoor het was gemaakt: genezing.

Laten we eens bekijken hoe we het ego nu zien en hoe we het op een volkomen nieuwe en buitengewoon behulpzame manier kunnen begrijpen. Laten we de boodschappen van het ego onderzoeken en deze met elkaar vertalen in de Heilige taal waarin we het zouden moeten zien, horen en toepassen.'

Toen ik voor het eerst begon met het lezen van Een Cursus in Wonderen, was er al vrij snel iets in mij dat riep, Ja, Ja, Ja. Maar het grootste deel in mij zei, ho wacht even. Laten we eerst maar even rustig verder lezen.

Het was niet zozeer dat ik niet open stond voor wat de cursus schrijft. Maar ik heb in mij een vorm van achterdocht. Deze achterdocht gaat niet zozeer om mijn omgeving, maar heeft zich lang geleden al naar binnen toe gekeerd. Te vaak ben ik met een opwelling in mij mee gegaan, om daarna weer met pijn te worden geconfronteerd. De Ja-stem schoot steeds weer omhoog, om daarna weer diep te vallen. Van die val kreeg ik dan de schuld. Je hebt het niet goed gedaan. Je had dit of dat moeten doen. Veel van die voorvallen en beschuldigingen heb ik lange tijd vast gehouden. Zij dienden als de zandzakken aan mijn luchtballon die ervoor zorgden dat ik nooit echt meer van de grond zou komen. Groei naar grote hoogte was zo, voor mij uitgesloten. Mijn verdriet daarover kon ik afdekken met het gegeven dat ik hierdoor ook niet meer diep vallen kon. Dus was ik innerlijk altijd wel verdrietig, maar ik voorkwam voor mij zelf wel nog grotere pijn.

Dat mijn Ja-stem in de Cursus een grote kans zag om weer vol op te wellen, kan ik wel begrijpen. Want de Cursus geeft al snel de impuls om alle opgelegde regels en beperkingen los te laten. Zo kreeg de Ja-stem al snel weer grote opwellingen. Maar voor geen van allen, vond ik in mij de energie om er in mee te gaan.

Inmiddels zwellen er niet veel opwellingen meer. Maar dat komt deze keer niet doordat ik ze onderdruk of vooraf vast keten. Ik geloof mijn Ja-stem gewoon niet meer.

Ik geloof wel mijn vertrouwen in wat de Cursus schrijft en leert. Ik geloof ook mijn eigen waarnemingen die mij laten zien dat ik toch al los ben van de grond.

De comments bij de lessen:

240. Angst is niet gerechtvaardigd, in geen enkele vorm

Angst bestaat in dromen, waar ik soms nog wel in vlucht als ik mij weer laat roepen door hun zorgen en twijfels.
Dit vluchten lijkt steeds meer op een gewoonte, een programmering, nog actief.
Maar toch keer ik steeds terug naar de heilige plaats om steeds weer en meer bewust. Te ervaren dat er in mijn werkelijkheid geen angsten zijn, geen zorgen en geen twijfels.
Ik krijg weer even lucht en het vermogen om het roepen te doorzien. Zo ook groeit hier het inzicht dat er geen enkele reden meer is, om te vluchten.

242. Deze dag is van God. Het is mijn geschenk aan Hem

Gisteren moest ik over dood nadenken. Aan het einde van de dag kwam die gedachte terug met een beeld van vrede. Het is goed zo.
Bij het slapen gaan dacht ik eerst dat ik mocht of moest gaan sterven. Uiteindelijk zag ik in dat dit niet mijn keuze was. Dus gaf ik de Heilige Geest weer bewust de leiding. Zodat ik hem weer volgen kan.
Vandaag doe ik dat nog meer bewust, gesteund door de les en met het besef dat ik nog ben, ondanks mijn sterven.

244. Nergens ter wereld ben ik in gevaar

Steeds weer opnieuw mag ik kiezen tussen waarheid of illusie.

Ik voel mij zo geliefd en toch wijs ik nog vaak die liefde af. Verdien hem niet. Een beeld en vraag die ik kreeg toen ik de satsang van Mooji startte. Wonderlijk weer kreeg ik meteen daarna antwoord op mijn vraag. Passend ook bij de les van vandaag. 

247. Zonder vergeving blijf ik blind

De verleiding om in weerstand te schieten blijft potent aanwezig.
Hierin kom ik mij zelf steeds weer tegen. Verandert het innerlijke gesprek van ik in jij. Bevind ik mij weer in dit innerlijke conflict.
De verleiding van deze weerstand is om aan dit conflict te ontsnappen door het te projecteren. Iets buiten mij de schuld te geven.
Het verrast mij nog steeds hoe krachtig deze drang nog is, ondanks alles wat ik heb geleerd, het inzicht dat ik heb gekregen.
Omgekeerd kan ik hier ook schrijven dat juist met wat ik leer en zie, deze verleiding en drang steeds ook zo duidelijk zichtbaar is. Het is geen onbewust proces meer dat gebeurd zonder dat ik er erg in heb, onderken, aandacht aan kan geven.
Ja, ik kom mij zelf toch wel nog erg vaak tegen. Maar eigenlijk is dat ook wel weer fijn. Want zo zie ik ook vaak weer, waar de plek van vergeving is.

248. Wat lijdt is geen deel van mij

Sommige dagen kan ik dit inderdaad zo ervaren. Alsof ik alleen maar toekijk naar alles dat er (schijnt?) te gebeuren.
Vaker voel ik de dankbaarheid in mijn hart niet. En dan vraag ik me af of ik (nog) wel kan voelen. De subtiele band met de Heilige Geest, God, is ook iets dat ik met mijn hart mag voelen.
Gevoel, luisteren, blijdschap schijnen verder van mij af te staan, dan de fysieke pijn die ik met mijn lichaam ervaar. En toch weet ik dat die gevoelens er zijn. Ik raak weer een beetje in de knoop door te proberen onder woorden te brengen wat ik ervaar.
Makkelijker is om te zien dat deze regenachtige dag leven brengt en alles schoon spoelt. Een heerlijke dag dus, waarvoor ik dankbaar ben.

Ik kan mijn leren niet forceren, maar wel frusteren. Teleurstelling heb ik soms als ik een oefening lees waarin staat dat god in alles is wat ik zie, wat ik hoor. Dan doe ik mijn uiterste best om dat te zien of horen. En raak dan weer gefrustreerd als dat niet lukt.
Vandaag bij de MIC zondag werden deze woorden ook weer benoemd en zag ik opeens in dat ik geen noodzaak had om daadwerkelijk god te horen of te zien. Nee, is zag opeens meer belang in het gegeven dat als ik mij openstel voor de gedachte dat god overal is, er uiteindelijk geen ruimte meer in mij overblijft voor de gedachte van afgescheidenheid. Die blijkt aldus eerst nog onbewust maar nu opeens zichtbaar op te lossen. Zonder dat ik dat forceerde.
Zonder dat ik mij daarover frustreerde.

Wauw wat mooi Ronald en zo eenvoudig. Dankjewel voor het delen.

249. Vergeving maakt een eind aan alle lijden en verlies

Ik heb geen hoop meer voor een beter leven, maar mijn vertrouwen in verlossing is oneindig groot.

250. Laat ik mezelf niet zien als beperkt

Zoekend naar houvast in de duisternis, zie ik in dat ik ook simpelweg het licht aan kan zetten.

Hahaha, mooie formulering Ronald. Volgens mij is humor ook iets hemels en is God een humorvol wezen.

Het begrip dat mijn persoon, mijn Ja-stem, mijn Ego, niet met mij mee kan stijgen.

Dat heeft nog wel wat moed en moeite gekost. Keer op keer werd ik weer door hem terug geroepen. Je mag mij hier niet zo achterlaten waren zijn woorden. Sterk deed hij zijn best om mij steeds te overtuigen dat ik zo mijn grootste bezit verliezen zou.

Ja, de Cursus is hier duidelijk over. Deze persoon, deze stem, dit Ego. Het is niks. Maar het is iets dat ik menig maal ervaren moest, onderzoeken moest, naar kijken moest. Totdat ik laatst een keer echt verder keek. Voorbij alle muren, verdedigingen, obstakel keek ik om te zien dat er werkelijk niets was.

Natuurlijk helpt het dat mijn gids mij in die momenten de begeleiding schenkt die dit zicht bekrachtigd.

Er is werkelijk niks dat mij hier ketenen kan.

Ronald van Gigch