2016-25 ECIW studiegroep reflectie

 335. Ik kies ervoor mijn broeders zondeloosheid te zien

Miracles in Contact ontmoetingszondag 4 december 2016

Els Thissen - Verander je denken, verander je leven

Proberen de kat te laten spreken of de kip te laten loeien is gedoemd te mislukken. Dat geldt ook voor willen of eisen dat anderen het anders doen dan ze doen. Als je jouw vrede en geluk afhankelijk maakt van het succes daarvan, zul je gegarandeerd teleurgesteld worden, want al je pogingen zullen falen.
Maar wat gebeurt er als je ermee stopt het geluk buiten jou te willen vinden? Ben je bereid met je aandacht naar binnen te keren, op eigen benen te staan? Wellicht te ontdekken dat je jezelf voldoende bent? Zo zou het leven weleens volop verrassingen voor je in petto kunnen hebben waarvan jij je nu nog geen voorstelling kunt maken.

1. Een wonder is een correctie. Het schept niet, en het brengt in werkelijkheid allerminst verandering. Het slaat slechts verwoesting gade, en herinnert de denkgeest eraan dat wat die ziet onwaar is. Het maakt vergissingen ongedaan, maar het doet geen poging om aan waarneming voorbij te gaan, noch om de functie van vergeving te overschrijden. Zo blijft het binnen de grenzen van de tijd. Niettemin baant het de weg voor de terugkeer naar tijdloosheid en het ontwaken van de liefde, want angst moet wel verdwijnen onder invloed van de milde remedie die het brengt. 

Mijn geluk als vrijwilliger bij Stichting Miracles in Contact is, dat ik ook wel eens in contact kom met leraren, buiten de context van de ontmoetingszondag. Doordat ik help bij de introductie van nieuwe software, mocht ik daarom een instructie verzorgen aan de redactie van Mic Magazine.

Zo ontmoette ik ook Els Thissen op zaterdag morgen 3 december. Toen ik haar op zondag nog voor haar lezing zag, begroette ik haar met de uitspraak dat ik benieuwd was wat er deze dag zou gebeuren. Daarop zei Els dat zij elke keer weer benieuwd is wat er komen mag.

Of dat onze gezamenlijke uitnodiging was tot het volgende weet ik niet, maar het gegeven is dat ik niet veel later in de lezing een vraag stelde die leidde tot het verzoek van Els om naar voren te komen om zo met haar een familieopstelling te doen.

Mijn worsteling in vaak namelijk nog, dat ik mij zelf al wel beschouw als de toeschouwer van het leven. Vaak wordt ik echter nog wel overvallen door de gedachte dat ik of liever gezegd het ego, doet als of. Hoe weet ik nu zeker dat ik verlost ben of dat ik mij zelf voor de gek hou.

Toen ik eenmaal op Els' verzoek voor de groep stond, viel mij meteen op dat mijn hele hebben en houden, mijn hele energie, hoog de lucht in was geschoten. Als of mijn denkgeest dacht, dit wordt mij een beetje te spannend, ik zoek het even hoger op. Een terwijl Els haar vragen begon te stellen, zat ik een beetje vast in die ervaringen en deed de nodige pogingen om dat wat zich zo verscholen hield, weer naar beneden te halen.

Uiteindelijk lukte het mij om mijn aandacht op Els te richten en ook mee te gaan in de oefening. Mijn worsteling verwoordde zich daarbij in de beleving dat ik zit te wachten op de bevestiging van mijn vader dat ik het goed doe en gelijk heb. In de familie opstelling verscheen mijn vader dus ook ten toneel. Met mijn energie nog ver boven mijn hoofd lukte het eerst niet om echt in gesprek te gaan, totdat ik zag dat Els mij steeds de hand reikte en het enige dat werd gevraagd was, om haar woorden te herhalen.

De aandacht voor mijn denkgeest verdween toen ik door deze oefening opeens doorzag dat het eigenlijk allemaal nergens over gaat en het enige wat daarna over bleef was een grote glimlach.

In de afsluiting kon ik daardoor ook alleen maar constateren en uitspreken dat een verlangen naar gelijk zorgt voor een afscheiding. Stopt dat verlangen, dan verdwijnt ook meteen deze afscheiding. Daarbij kan ik mij niet eens meer herinneren, waarom ik dit verlangen had.

Wat heb je geleerd van deze oefening, vroegen mensen mij achteraf.

Veel wat ik niet kan verwoorden zei, ik, maar wat ik vooral heb gezien is het volgende.

Tijdens mijn Cursus doen stuitte ik vaak op angst die ik totaal niet kon relateren aan wat ik in dit leven ervaren heb. In mijn ratio heb ik die angst gekoppeld aan de afscheiding en als een soort van gegeven beschouwd, dat ik maar moet proberen te vergeten, omdat mijn leven niets biedt om deze angst in te vergeven.

Die gedachte is verdwenen, omdat ik heb gezien dat deze angst in elke relatie en situatie die ik beleef, ingesloten zit. Met de oefening die ik zo met Els deed, heb ik daadwerkelijk, haar kunnen bekijken en ook daadwerkelijk kunnen zien, dat zij niks is.

Zo fungeert het wonder dus. Als je niet volhard in een standpunt van onmogelijkheid, maar je in elke situatie toch opent, dan sta je toe dat het verschijnt. Het enige dat het wonder dan doet is, je ogen voor de situatie openen, zodat je kan zien dat al je gedachten daarover, onwaar zijn. Van je angst blijft in dat moment, niets over. Het transformeert ter plaatse in een grote glimlach en het besef:

Het is echt allemaal niet echt.

Ronald van Gigch