Voor mijn kantoorwerk draai ik al enkele weken, 7 dagen. Ondertussen heeft mijn vrouw ook al ruim 4 weken griep. Het thuiswerken is een grote uitkomst, maar toch. Toch komen er regelmatig van die stemmen die zeggen dat het niet eerlijk is. Er is ook en stem die zich zorgen maakt of het allemaal wel gaat lukken. De gedachte dat het niet zou kunnen lukken werkt samen met de gedachte van verantwoordelijkheid die zo een risico op toekomstige schuld, signaleren. Snel komen er stemmen die proberen de schuldigen - buiten mij - aan te wijzen. Er komt een morrige stem die vindt dat ieder ander duidelijk op dit moment zijn verantwoordelijkheid niet neemt en op voorhand dus meer valt te verwijten, dan ik.
Maar ondertussen doe ik mijn dagelijkse Cursus oefening. Met alle drukte, wordt ik vooral geconfronteerd door de lessen die over grieven gaan. Hoe makkelijk is het in deze situatie om voor grieven te kiezen en zo alle schuld buiten mij te zien. Hoe moeilijk, in het begin is het om te aanvaarden dat ik het allemaal zelf maak. Dat ik bepaal of iets bedreigend is of juist niet. Dat ik kies om in vrede te zijn of juist vol grieven van mij af ga bijten. Maar al lange tijd merk ik ook snel, dat mijn keuze voor grieven, frustratie en woede, leidt tot een onrustige ervaring in mijn lichaam, die ik echt niet meer wil.
Ik heb nog wel wat oefening te doen. Maar dat ik nu al enige jaren terug heb gekozen voor dit pad van de Cursus, maakt dat ik nu steeds sneller - met de dagelijkse stimulatie van de oefening - mij zelf steeds voor de keuze stel:
Wil ik gelijk of wil ik geluk?
De keuze valt (uiteindelijk) steeds op het laatste, maar man, wat voelt het af en toe toch nog zwaar om het gelijk steeds los te laten.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
81. (61 - 62)
61. Ik ben het licht van de wereld
62. Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld
82. (63 - 64)
63. Het licht van de wereld brengt elke denkgeest vrede door mijn vergeving
64. Laat me mijn functie niet vergeten
83. (65 - 66)
65. Mijn enige functie is die welke God mij gaf
66. Mijn geluk en mijn functie zijn één
84. (67 - 68)
67. Liefde schiep mij als zichzelf
68. Liefde koestert geen grieven
85. (69 - 70)
69. Mijn grieven verbergen het licht van de wereld in mij
70. Mijn verlossing komt van mij
86. (71 - 72)
71. Alleen Gods verlossingsplan zal werken
72. Grieven koesteren is een aanval op Gods verlossingsplan
87. (73 - 74)
74. Er is geen wil dan Die van God
88. (75 - 76)
76. Ik sta onder geen andere wetten dan die van God
89. (77 - 78)
78. Laat wonderen alle grieven vervangen
90. (79 - 80)
In dit studieblok hebben wij herhaling II afgerond. In mijn bredere uitwerking van het werkboek onder de noemer Inzicht in Een cursus in wonderen kon ik vooral duidelijk zien dat dit deel van het studieboek zich erop richt om ons te laten zien hoe wij steeds kiezen voor het ego. De Cursus laat dat in deze lessen vooral ook zien, door te tonen wat wij ons zelf ontzeggen met deze keuze.
Jouw beeld van de wereld kan alleen maar een weerspiegeling zijn van wat er binnen jou is. Noch de bron van het licht, noch van de duisternis kan buiten jou worden gevonden. Grieven verduisteren je denkgeest en je kijkt uit over een verduisterde wereld. Vergeving heft die duisternis op, doet jouw wil opnieuw gelden en laat jou kijken naar een wereld van licht. We hebben herhaaldelijk beklemtoond dat de barrière van grieven makkelijk te nemen valt en niet tussen jou en je verlossing in kan staan. De reden hiervan is heel eenvoudig. Wil je werkelijk in de hel zijn? Wil je werkelijk treuren en lijden en sterven?
Vergeving wordt hier voor het eerst geïntroduceerd als middel om onze keuze voor het ego los te laten. Wel vraagt dat de aanvaarding van het gegeven dat er ook slechts sprake is van één probleem. Onze gedachte dat we afgescheiden zijn van onze schepper. Als dat eenmaal met aanvaarding wordt gezien, dan kunnen wij ons ook open stellen voor het wonder dat uiteindelijk zal laten zien, dat er in werkelijkheid nooit iets is gebeurd. Dan kunnen we ons opmaken voor het weer herkennen van het licht, dat ons omgeeft en ook in ons is.
Tijdens de ontmoetingszondag zie ik weer een oude bekende die een tijd niet is geweest. Als we iets later in een kleine kring zitten om met elkaar ervaringen te delen, vertelt hij met een grote glimlach dat hij heeft ingezien dat hij de persoon zelf niet hoeft aan te passen. Dat hij daar los van staat. Terwijl hij dit zo aan het vertellen is en ik hem aan kijk, zie ik opeens niet meer hem, maar mijn eigen persoon tegen over mij zitten. Wij delen hier duidelijk een gezamenlijk begrip.
Ook ik dacht in het begin nog dat ik de persoon eerst perfect moest maken, voordat ik mij aan God kon laten zien. Maar die gedachte had ik al redelijk los kunnen laten. Na de getuigenis van mijn broeder op dit pad, lees ik meteen ook de laatste les van dit studieblok met nog meer diepgang:
Er woont licht en vreugde en vrede in mij.
God staat voor mijn zondeloosheid garant.
God staat voor mijn zondeloosheid garant. Wie ben ik dan die denkt dat ik ook maar iets aan mij zelf zou moeten veranderen. Wel heb ik zeker nog wat werk aan het vergeven van deze gedachten. En ik heb zeker ook nog werk om deze zelfde zondeloosheid, waar God garant voor staat ook bij ieder ander, die ik ontmoet, te zien.
Tegelijkertijd deelt een andere studente tijdens het kringgesprek dat zij inmiddels milder is geworden naar zich zelf om alle misstappen, de momenten dat ze weer uit stapt, toe te staan. Inderdaad verdient onze persoon en daarmee wij zelf de grootste mildheid die er maar is. Want wij hebben hier ook wel een wezenlijke stap te maken. In een wereld die vooral in het begin nog veel twijfel en strijd zal vertonen is het toch vaak een komen en gaan van gedachten die toch echt iets ander lijken te tonen, dan wat de Cursus zegt. Maar wie doorzet en volhardend is - al hoewel ik mij ter dege afvraag of ik überhaupt nog wel van dit pad af kan of wil - zal met steeds meer regelmaat ook wel een wereld zien van een totale andere orde. Een wereld die alleen nog voldoet aan de wetten van God. Een wereld die ons ware Zelf bekrachtigd.
Metaforisch kwam hierbij in het kringgesprek ook het beeld dat wij ons zelf toch steeds weer onderdompelen in het verhaal, om juist bij bovenkomst te kunnen zien of er nog iets blijft plakken. Zodoende oefenen wij ons steeds met ook de zekerheid dat wij met elke onderdompeling ook invulling geven aan onze functie van verlosser.
Er woont licht en vreugde en vrede in mij. En ik zie steeds minder reden om dat niet te durven tonen. Schuldig voel ik mij niet meer, nu ik weet dat God altijd in mij is. Wel mag ik - zoals een andere studente ook zei - iets vaker in plaats van om hulp, vragen om een wonder.