ECIW Werkboek Herhaling III (91 - 120)

Ik ben zoals God mij geschapen heeft.

 

Wat het ego voor ons verborgen houdt, maakt de Cursus in dit deel van het werkboek zichtbaar. Uiteindelijk heeft de Cursus tot doel om ons te leren, ons zelf weer met ons ware Zelf te identificeren. Die identificatie met ons ware Zelf opent onze denkgeest voor de waarheid die alle misvattingen in onze denkgeest zal corrigeren. In tijd gezien zal dit voor ons gevoel, tijd kosten. Bij de één misschien iets meer dan bij de ander. Maar dit is geen wedstrijd waarbij snelheid iets zegt over onze kwaliteiten of ons succes. Ieder heeft de vrijheid om dit proces naar eigen wil en vermogen, te doorgaan. De uitkomst staat uiteindelijk voor iedereen al vast.

 

Het is daarom goed om te beseffen dat de Cursus ons leert om ons te richten op de lessen en op wat nu voor ons ligt. Er wordt ons niet gevraagd om ons met het resultaat van ons studiewerk bezig te houden. Vandaag hoeven wij slechts te leren wat de Cursus voor vandaag van ons vraagt. Hier ligt ook het grootste verschil met hoe de ego ons laat leren. Die houdt onze ogen altijd sterk gericht op de horizon en het beloofde land. Dat deze horizon en het beloofde land nooit bereikt kan worden, dat zegt het ego natuurlijk niet. De Cursus daarentegen vertelt ons steeds dat wij de horizon en het beloofde land niet hoeven te bereiken, omdat we daar altijd nog zijn. Uiteindelijk leert de Cursus ons dus dat wij met haar leren niets hoeven te bereiken.

 

Wij hoeven slechts weer in te zien waar wij werkelijk zijn, wie wij werkelijk zijn. Dat dit inzicht niet zomaar komt, komt eenvoudig weg omdat dit in het begin nog zo moeilijk te geloven valt. Kan de Cursus werkelijk kloppen, kan het werkelijk zo zijn, wat de Cursus schrijft. Juist dan zijn de lessen van dit deel van het werkboek zo krachtig en ook van belang. Want waar geloof nog op zich laat wachten, wakkeren deze lessen vooral toch vooral ons verlangen aan. Het is dit verlangen dat uiteindelijk maakt dat de waarheid zal verschijnen en het ego zo verdwijnt.

De Cursus helpt ons uit de droom door ons eerst te confronteren met ons ego en ons daarop volgend, onze werkelijkheid te tonen.

Dit tonen van de werkelijkheid doet de Cursus daarbij ook, door ons te laten zien, dan wat wij nu nog zien geloven, niet werkelijk kan zijn.

 

3. Te horen krijgen dat wat jij niet ziet er toch is, klinkt jou als waanzin in de oren. Het is erg moeilijk ervan overtuigd te raken dat het waanzin is niet te zien wat er is, en in plaats daarvan te zien wat er niet is. Je twijfelt er niet aan dat de ogen van het lichaam kunnen zien. Je twijfelt er niet aan dat de beelden die ze jou vertonen werkelijkheid zijn. Jij stelt je vertrouwen in de duisternis, niet in het licht. Hoe kan dit worden omgekeerd? Voor jou is het onmogelijk, maar hier sta je niet alleen voor. 

 

In het begin is dit misschien nog moeilijk te geloven. Maar de werkelijkheid geloven, lijkt en blijkt in het begin vaak nog wat moeilijker te zijn.

 

Ik ben zoals God mij geschapen heeft

 

Zal daardoor ook niet meteen leiden tot een volwaardige identificatie met ons ware Zelf. Eerder nog zal het maken dat wij vragen krijgen over wat dit ware Zelf dan wel niet is. Menig student zal op dit soort punten vaak de kracht van de Cursus gaan herkennen, als blijkt dat de Cursus juist vragen op roept, waarop zij in een volgende les meteen een antwoord geeft.

 

Ik ben geest

 

Is het antwoord op de vraag wat ons ware Zelf is. Tegelijkertijd toont deze les ons voor het eerst ons grootste struikelblok voor onze identificatie met ons ware Zelf. Het lichaam - de bastion van identificatie van het ego - verschijnt nu op het toneel als de grootste illusie die wij in ons dragen.

 

Maar de Cursus laat ons ook meteen zien hoe wij ook van deze grootste illusie worden ontdaan.

 

1. Wat anders dan de waarheid kan illusies corrigeren? En wat zijn misvattingen anders dan illusies die nog niet gezien worden als wat ze zijn? Waar waarheid is gekomen, verdwijnen misvattingen. Ze lossen gewoon op, zonder een spoor achter te laten dat aan ze kan herinneren. Ze zijn verdwenen, want zonder dat men erin gelooft, hebben ze geen bestaan. En zo verdwijnen ze in het niets en keren terug naar waarvandaan ze kwamen. Uit stof komen ze en tot stof vergaan ze, want alleen de waarheid blijft.

 

Zo zal uiteindelijk ook de illusie van het lichaam uit onze denkgeest verdwijnen. Maar wat misschien nog wel belangrijker is, is dat de waarheid eerst alle beelden corrigeert die wij zelf over dit verdwijnen maken. Projectie ligt hier op de loer om onze verwachting over ons proces te tonen op een manier die niet direct uit nodigt om dit proces te voltooien. Visie wordt hierbij dan ook geïntroduceerd niet in een vorm, maar in een staat van denken. 

 

2. Waarachtig licht dat ware visie mogelijk maakt is niet het licht dat de ogen van het lichaam zien. Het is een staat van denken, zo eenduidig geworden, dat duisternis totaal niet kan worden waargenomen. En zodoende wordt wat hetzelfde is, als één gezien, terwijl wat niet hetzelfde is, onopgemerkt blijft, omdat het er niet is.

 

Met deze lessen nodigt de Cursus ons uit om niet veel aandacht aan alle beelden te schenken. 

Had ik dit maar nooit geweten. Een stemmetje in mij spreekt met regelmaat deze woorden uit. Het is nu eenmaal een gegeven dat nu ik dit weet, ik het ook niet meer kan ontkennen. Maar ik moet nog wel even aan de waarheid en mijn ware Zelf wennen. De lessen van de Cursus helpen mij hierbij. Steeds weer geven zij mij zicht op de waarheid en op mijn ware Zelf. Steeds weer kan ik zo naar de waarheid en mijn ware Zelf kijken. Steeds meer wordt de waarheid en mijn ware Zelf mij zo gewoon. Net zo lang tot dat het wennen ook maakt dat alle stemmetjes die nog spreken over twijfel of angst, verdwijnen.

 

Zo verdwijnt ook geleidelijk aan de angst voor mijn Schepper, doordat mijn angst voor zijn ware Schepping, verdwijnt. Had ik dit niet willen weten, vraag ik aan mijn hart. Ik krijg een grote glimlach en een warm gevoel als antwoord. Nee, ik ben werkelijk zo blij dat ik de waarheid en mijn ware Zelf weer ontmoeten mag. Ik ben zo blij dat ik mij Zelf weer in de ogen mag kijken. Ik ben zo blij dat mijn ogen daarbij weer geopend zijn. En alhoewel ik voel en besef dat ik nu ter plekke dit verhaal zou kunnen laten eindigen, besef en voel ik ook dat ik er naar verlang om nu met open ogen dit pad tot aan haar eind te gaan.

 

Vreemd voelt het besef dat niets mij werkelijk kan bedreigen. Verrast ben ik nog steeds als zaken die mij altijd van mijn stuk af brachten, nu juist maken dat mijn kracht en geloof nog groter wordt. Ik rust in God, voelt daarbij dan ook als een bevestiging.

 

Ik ben Gods Zoon. Vandaag leg ik alle ziekelijke illusies over mezelf opzij, en laat ik mijn Vader mij vertellen Wie ik werkelijk ben.