De aanvaarding van mijn ware identiteit en vergeving gaan hand in hand. Ik zou mij daarbij gelukkig mogen prijzen dat ik in dit mij nu bewuste leven geen ervaringen heb opgedaan, die dusdanig bedreigend of kwetsend zijn geweest, dat ik ook al voor dit leven hard aan vergeving moet werken. Tegelijkertijd maakt dit voor mij het leren van vergeving ook wel weer wat moeilijker, omdat ik mijn hoofd vaak flink moet breken met de vraag, wat ik nu werkelijk te vergeven heb. Toch daagt met regelmaat het bewustzijn dat er in mijn denkgeest wel degelijk nog vele ervaringen rond dwalen die om vergeving vragen. Mogelijk dat ik nu dit leven van relatieve veiligheid en vrede beleven mag, om juist die verborgen gebieden de noodzakelijke aandacht te geven.
Wat daarbij voor mij voor op sta, is dat ik vooral mij zelf te vergeven heb. Het hand in hand gaan met de aanvaarding van mijn ware identiteit treedt daarbij naar voren in het beeld dat ik blijkbaar een groot verwijt naar God in mij dragen. Dat ik nu mag leren dat alles slechts berust op een vergissing die met mijn bereidheid ook daadwerkelijk kan worden gecorrigeerd. Dat geeft mij meer en meer een veiligheid in het vertrouwen dat alles uiteindelijk op zijn plek zal vallen. Dat ik slechts hoef te volgen, om te komen tot het inzicht dat ik wens. Dat ik werkelijk mag weten wie of wat ik ben. En dan ik - juist nog nu alles zich aan het ontvouwen is, vanuit het aanwezige vertrouwen, al mag genieten van de weg. Het is dan ook de gelukkige student die in dit deel van de studie wordt aangeroepen.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
122. Vergeving biedt alles wat ik wens
123. Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij
124. Laat me mij herinneren dat ik één ben met God
125. In stilte ontvang ik vandaag Gods Woord
126. Al wat ik geef, is aan mijzelf gegeven
127. Er is geen Liefde dan die van God
128. De wereld die ik zie bevat niets wat ik verlang
129. Voorbij deze wereld is een wereld die ik verlang
130. Het is onmogelijk twee werelden te zien
131. Niemand kan falen die tot de waarheid tracht te komen
132. Ik bevrijd de wereld van al wat ik haar heb toebedacht
133. Ik zal geen waarde geven aan wat geen enkele waarde heeft
134. Laat me vergeving zien zoals ze is
135. Als ik me verdedig, wordt ik aangevallen
Een Cursus in wonderen leert ons vergeving aan als middel om te ontwaken uit onze bange dromen.
Wat kun jij wensen dat vergeving niet geven kan? Wil je vrede? Vergeving biedt jou die. Wil je geluk, een kalme denkgeest, doelgerichtheid en een gevoel van waarde en schoonheid dat de wereld overstijgt? Wil je zorg en geborgenheid en de warmte van een veilige bescherming, voor altijd? Wil je een kalmte die niet kan worden verstoord, een zachtmoedigheid die nooit kan worden gekwetst, een diepe, blijvende troost, en een rust zo volmaakt dat die nooit kan worden geschonden?
Vergeving, eerst toegepast, op wat voor werkelijk wordt gehouden, opent de ruimte waarin wij inzicht kunnen krijgen onze de ware werkelijkheid.
Als je vandaag ook maar het vaagste begrip verkrijgt van wat liefde betekent, heb jij een onmetelijke afstand en een in tijd ontelbaar aantal jaren overbrugd op de weg naar je verlossing. Laten we dan samen vandaag met blijdschap enige tijd aan God geven en begrijpen dat dit het allerbeste gebruik van de tijd is dat er is.
Liefde treedt hier naar voren hand in hand met waarheid. Het is aan ons zelf om onze diepte te doorgronden. God dwingt ons niet naar binnen toe, maar nodigt ons met al zijn Liefde uit om hem van uit ons innerlijk terug in ons bewustzijn te roepen.
Het vraagt ons om met minder dan de waarheid geen genoegen te nemen.
De wereld die jij ziet heeft jou niets te bieden wat je nodig hebt, niets wat jij op enigerlei wijze kunt gebruiken, en helemaal niets wat dient om jou vreugde te verschaffen. Geloof deze gedachte en het bespaart je jaren van ellende, ontelbare teleurstellingen en hoopvolle verwachtingen die tot de bittere as van wanhoop vergaan. Er is niemand die deze gedachte niet als waar dient te aanvaarden, wil hij de wereld achter zich laten en zich verheffen boven haar nauwe blikveld en kleingeestige hebbelijkheden.
Het vraagt ons om de door ons zelf gemaakte wereld te verlaten en zo binnen te treden in de wereld die ons wel de reflectie toont van ons ware innerlijk.
Dit is de gedachte die volgt uit degene waarmee we gisteren oefenden. Je kunt niet stoppen bij het idee dat de wereld waardeloos is, want als je niet ziet dat er iets anders is waarop je hopen kunt, zul je alleen depressief worden. Onze nadruk ligt niet op het opgeven van de wereld, maar op het inruilen ervan voor iets wat veel bevredigender is, vervuld van vreugde, en in staat jou vrede te schenken. Denk je dat deze wereld jou dat bieden kan?
Hier wordt ons weer gevraagd om onze keuze. Weer wordt ons getoond dat wij het zelf zijn die bepalen wat wij ervaren en waarnemen. Natuurlijk blijft het allemaal nog steeds een droom, maar zoals de Cursus schrijft is het doel van het binnentreden in de werkelijke wereld, om uiteindelijk uit een blije droom te ontwaken.
Daartoe wordt ons wel eerst weer getoond dat wij hier in illusies leven en dat het illusies zijn die om onze vergeving vragen.
Het is de onwerkelijkheid van de zonde die vergeving natuurlijk en volkomen zinnig maakt, een intense opluchting voor degenen die haar geven en een stille zegening waar ze ontvangen wordt. Ze gedoogt geen illusies maar verzamelt die lichthartig, met een lachje, en legt ze zachtjes aan de voeten van de waarheid. En daar verdwijnen ze totaal.
Want alleen onze vergeving maakt het mogelijk dat deze illusies verdwijnen, waardoor achter haar stoffige gordijn, de waarheid weer kan worden waargenomen.
Ik ervaar de laatste tijd bewust dat ervaringen zich herhalen. Ja, de vorm verschilt, maar wat ik in essentie waar neem en ervaar, wijzigt niet. Maar ik zie nu ook dat er wel sprake is van een ontwikkeling. Want terwijl de ervaar zich herhaalt, herhaalt hij zich wel op een moment dat ik met een andere les mag oefenen. Zo krijgen ik de mogelijkheid om deze ervaring, vanuit een ander perspectief te bekijken. Zo leert ik ondanks de herhaling toch ook weer iets nieuws.
Mijn nog licht aanwezige frustratie, dat het voor mij blijkbaar toch noodzakelijk is om het werkboek menig keer te doen, verdwijnt in dit besef dat mij weer nieuw vertrouwen geeft. Dan dient de laatste les van dit studieblok zich aan op het moment dat de grote deadlines op het werk inmiddels grotendeels zijn verstreken.
Een genezen denkgeest maakt geen plannen. Hij voert de plannen uit die hij ontvangt door te luisteren naar wijsheid die niet van hemzelf is. Hij wacht totdat hem instructies worden gegeven over wat er moet worden gedaan en gaat dat dan doen. Hij verlaat zich in niets op zichzelf behalve in zijn geschiktheid om de hem toegewezen plannen te volvoeren. Hij voelt zich veilig in de zekerheid dat hindernissen geen belemmering kunnen vormen voor zijn voortgang in de volbrenging van enig doel dat het grotere plan dient dat voor ieders welzijn werd gemaakt.
En als er iets is dat ik deze afgelopen maanden heb mogen ervaren, dan is het wel weer dat hoe meer ik los laat, hoe makkelijker als gaat. Hoe minder ik plan, hoe meer ik via een plan lijkt te werken. Alleen moet ik daarbij wel toestaan dat het niet mijn plan is dat ik volg. Ik strijk dus ook niet met enige eer, vanwege behaalde resultaten. Maar voor mij blijft het voornaamste dat ik nog steeds leer.
In stilte denk ik vandaag terug aan de moment - al voordat ik bekend was met de Cursus - waarbij ik zo zeker wist en mocht ervaren dat ik zelf helemaal niets hoefde te doen en dus ook niet te plannen. Hoe welkom is deze herinnering, juist nu, nu ik weer mag beseffen dat ik slechts hoef te volgen. Nog meer gesterkt door een daadwerkelijk besef van de waarheid van deze zin:
Wat zou je niet kunnen aanvaarden, als je maar wist dat alles wat plaatsvindt, alle gebeurtenissen in verleden, heden en toekomst, liefdevol gepland zijn door Degene wiens enig doel jouw welzijn is?