ECIW Werkboek Herhaling IV (121 - 150)

Mijn denkgeest bevat enkel wat ik denk met God.

 

Ik stuit hier op een schrijversblok. Het is dan niet zozeer dat ik geen inspiratie heb voor wat ik bij dit deel van de studie op zou kunnen schrijven. Het is slechts dat ik besef - juist met het centrale thema van dit studieblok voor ogen - dat elke toevoeging overbodig is. Ik stuit hier op de paradox die ook in de Cursus aanwezig is. Het gegeven is wel dat de Cursus niet poogt om de paradox te verbergen. Zij maakt hem juist zichtbaar door ons te laten zien, dat alles wat wij met de Cursus leren, uiteindelijk niet benodigd is. Niet voor niks schrijft de Cursus zelf dat uiteindelijk ook de Cursus zal moeten worden losgelaten. Ik stel daarom aan jou als lezer ook voor om met mijn woorden, die ik hier toevoeg, hetzelfde te doen. Gebruik ze zolang ze nuttig zijn.

 

Als ik dit schrijf krijg ik het beeld van mijn 4-daagse avonturen voor ogen. 4 dagen loop ik daarin om uiteindelijk steeds uit te komen, waar ik ook begonnen ben. De vraag kan dan worden gesteld. Waarom loop ik überhaupt deze ronde. Waarom train ik daarvoor? Waarom trotseer ik alle pijn? Als ik gewoon stil blijven staan, dan ben ik toch al waar ik na 4 dagen uit ga komen. Toch blijkt na 4 dagen dat ik dan misschien niet zozeer mij fysiek daadwerkelijk heb verplaatst. Maar in die 4 dagen is wel mijn staat van denken, de manier waarop ik naar de wereld kijk, gewijzigd. En zo lijkt de finishplaats toch een hele andere plek te zijn dan de startlocatie.

 

De beperking van de 4-daagse is dat dit resultaat, deze gewijzigde staat van denken, niet langdurig blijvend is. Al direct na het verlaten van de finishplaats, bestaat zij slechts nog in herinnering. De euforie blijft zo ook niet lang aanwezig. Hij zal ook nooit meer hetzelfde zijn, zelfs niet als ik een jaar later dezelfde ronde loop. Het is juist hierin, waar de Cursus zich zo onderscheid van alle ego doelen die deze wereld ons aanbiedt. Want de Cursus brengt ons juist wel naar een blijvend resultaat. Dat komt doordat de Cursus zich niet bezig houdt met vorm, maar zich volledig op de inhoud richt.

In dit deel van de studie, reikt de Cursus ons de middelen aan, die ons zullen brengen van het ego en ons zelfgevormden zelfbeeld, naar ons ware Zelf en onze werkelijkheid. Deze middelen worden ons opvolgend gepresenteerd, en zijn:

 

Vergeving

6. Vergeving wordt verworven. Ze is niet eigen aan de denkgeest, die niet zondigen kan. Daar zonde een idee is dat jij jezelf hebt aangeleerd, moet vergeving eveneens door jou worden geleerd, maar van een andere Leraar dan jijzelf, die het andere Zelf in jou vertegenwoordigt. Via Hem leer je hoe je het zelf dat jij denkt te hebben gemaakt kunt vergeven, en het laten verdwijnen. Zo geef jij je denkgeest als één terug aan Hem die jouw Zelf is, en nooit kan zondigen.

 

Hier blijkt nog eens duidelijk dat de Cursus ons laat zien, dat alles wat wij met haar leren, uiteindelijk niet nodig is. Ons ware Zelf heeft al deze middelen en lessen niet nodig. Die is zoals die is. Maar onze denkgeest heeft deze middelen wel nodig om zich weer te verheffen tot de staat waarin de eenheid wordt herkent en erkent.

 

De werkelijke wereld

 3. Is het dan een verlies om in plaats hiervan een wereld te vinden waar verliezen onmogelijk is, waar liefde eeuwig duurt, haat niet kan bestaan en wraak geen betekenis heeft? Is het een verlies om alle dingen te vinden die jij werkelijk verlangt en te weten dat die geen einde kennen en door de tijd heen precies zo zullen blijven als jij ze wilt? Maar zelfs zij zullen tenslotte worden verwisseld voor datgene waarvan we niet kunnen spreken, want vandaar ga je naar waar woorden totaal ontoereikend zijn, naar een stilte waar de taal ongesproken blijft en toch stellig wordt verstaan.

 

De werkelijke wereld is niet de Hemel zelf, maar wel haar weerspiegeling. Dit is de plek waar de Zoon van God kan rusten in de zekerheid dat Hij zijn reis heeft volbracht. Hier leert Hij zich te verheugen op het moment dat de tijd zal eindigen en de wereld weer oplost in het niets, waaruit zij is voortgekomen.

 

Genezing

4. Ziekte wil bewijzen dat leugens wel de waarheid moeten zijn. Maar genezing toont aan dat waarheid waar is. De afscheiding die ziekte wil opleggen heeft nooit echt plaatsgevonden. Genezen is slechts aanvaarden wat altijd de eenvoudige waarheid was en altijd precies zo blijven zal als ze eeuwig is geweest. Maar aan ogen die gewend zijn aan illusies, moet getoond worden dat wat ze zien onwaar is. Dus moet genezing, die voor de waarheid nooit nodig is, aantonen dat ziekte niet werkelijk is.

 

Met vergeving worden illusies los gelaten. Zo doende wordt het wonder uitgenodigd om ons de waarheid van wat wij werkelijk zijn, te laten zien. Op elke plek waar zo illusie voor waarheid wordt verruild, vindt genezing plaats.

 

Verzoening

6. Verzoening verhelpt het vreemde idee dat het mogelijk is jezelf te betwijfelen en onzeker te zijn over wat jij werkelijk bent. Dit is het toppunt van dwaasheid. Toch is het de universele vraag van de wereld. Wat betekent dit anders dan dat de wereld dwaas is? Waarom haar dwaasheid delen in de sombere overtuiging dat wat hier universeel is, ook waar is?

 

Hoe meer waarheid weer in onze denkgeest zichtbaar wordt. Hoe makkelijker het wordt om ons ware Zelf te zien. Verzoening wordt zo uiteindelijk mogelijk gemaakt, doordat hetgeen waarmee wij ons Verzoenen nu ook weer zichtbaar is.

 

Verlossing

Alleen van de verlossing kan worden gezegd dat ze geneest.

Spreek tot ons, Vader, opdat wij mogen worden genezen.

 

En we zullen voelen hoe verlossing ons in zachte bescherming hult, en in zo’n diepe vrede dat geen enkele illusie onze denkgeest kan verstoren, noch ons het bewijs kan leveren dat ze werkelijk is. Dit zullen we vandaag leren.

 

De Verlossing is de laatste stap in dit proces. Deze stap zal door God worden gezet. Hij zal ons uiteindelijk uit onze droom optillen en weer verheffen tot zich zelf. Maar die stap zal Hij alleen zetten op het moment dat wij dit ook werkelijk willen.

 

De Hemel is de beslissing die ik moet nemen!

Na vier keer 4-daagse en inmiddels met één jaar studie van Een cursus in wonderen achter de rug, bedacht ik mij in een voorbereidende wandeltocht voor een vijfde keer 4-daagse, dat de Cursus mij niet vraagt om lijden. Ter plaatse nam ik de beslissing om te stoppen met het lopen van de 4-daagse. Toch gaf dit besluit in het begin enig verdriet, omdat ik iets los liet dat mij naast mijn lijden, toch vooral ook veel plezier bezorgt. Maar het was mij volledig duidelijk dat dit plezier steeds kortstondig was. Mijn besluit betekende dat ik daarmee voor de Hemel besloten had. Dit besluit alleen maakte echter niet dat ik ter plaatse mijn pad al had volbracht. Het betreft in die zin slechts een stap die op dit pad moet worden gezet.

 

Niet voor niks gaat het werkboek ook verder, nadat zij ons met de les voor dit besluit heeft geconfronteerd.

 

9. De Hemel wordt bewust gekozen. De keuze kan niet worden gemaakt zolang de alternatieven niet nauwkeurig bekeken en begrepen zijn. Alles wat in schaduwen is gehuld, moet tot begrip worden gebracht om opnieuw te worden beoordeeld, ditmaal met behulp van de Hemel. En alle beoordelingsfouten die de denkgeest in het verleden heeft gemaakt, staan open voor correctie, nu de waarheid ze als oorzaakloos verwerpt. Nu zijn ze zonder gevolgen. Ze kunnen niet verborgen worden, omdat onderkend is dat ze niets zijn.

 

In die zin was mijn beslissing voor de Hemel met mijn keuze om te stoppen met het lopen van de 4-daagse, vooral nog intuïtief. Ik wist dat ik voor de Hemel kiezen moest, maar wist op dat moment nog niet waar ik nu precies voor gekozen had. Wel gaf mijn keuze mij de zekerheid dat ik het beoogde doel, met de hulp van Een cursus in wonderen zou bereiken. In die zin gaf mijn keuze mij dus wel al zekerheid over de te volgen weg. Dit is op zich al een geruststellen gegeven. Toch worstelde ik vanaf dat punt wel nog veelvuldig met de vraag hoe ik nu kon weten dat ik mijn doel ook had bereikt. Bij de 4-daagse is dat op zich simpel vast te stellen met het gegeven van het passeren van de finishlijn. De Hemel wordt echter niet bereikt met het passeren van een finishlijn.

 

Als zodanig wordt de Hemel ook niet bereikt. Zij wordt slechts terug gevonden op de plek waar je al bent, op het moment dat je alles wat jouw blik op haar blokkeert, weer heb verwijderd. Vergeving is het middel waarmee dit wordt volbracht. Verlossing betekent daarbij dat de laatste gedachte van dat er ooit iets anders dan de Hemel was, uit onze denkgeest wordt verwijderd. Die laatste gedachte is het nietige dwaze idee waarom wij als Zoon van God vergaten te lachen.

 

De Cursus leert ons nu om dit nietige dwaze idee niet meer serieus te nemen. Zodoende zal ook in onze droom het lachen om deze gedachte al worden aangeleerd. Gelukkig biedt onze droom ons ook voldoende gelegenheid om dit te doen. Ik kan nu in ieder geval al lachen om de gedachte dat ik pijn zou moeten lijden om een doel te bereiken. En zo kan ik steeds vaker ook al lachen om de gedachte dat ik nog moet wachten tot ik weer in de Hemel ben. Als ik dan lach, is de Hemel al hier.