2018-12 ECIW studiegroep reflectie

Tijdens de ontmoetingszondag van MIC met Els Thissen zit ik al snel met tranen in mijn ogen. In de positieve zin, dan wel te verstaan. Er vindt heling plaats. De warmte die daarbij van binnen ontstaat doet het ijs smelten en zo komt er dus water vrij die als warme tranen uit mijn ogen loopt. Het is duidelijk dat hierbij weer een nieuwe laag zichtbaar wordt. De vrijdag daarop wordt ik wakker met de gedachte dat het mij nooit zal lukken. Gelukkig werk ik die dag op het secretariaat van MIC waar ik de mogelijkheid heb om deze gedachte te onderzoeken. Met mijn mede studenten ernaar te kijken. Vrij uit te spreken wat ik daarbij zie en ervaar. Zo krijg ik dan ook zicht op een nog aanwezig keihard stuk van binnen dat weliswaar niet meer door angst wordt omgeven, maar wel pijnlijk voelt. Die zelfde avond wordt ik ook nog gebeld door een studiegenoot die mij nog meer ruimte biedt om te reflecteren. Wat is het toch steeds heerlijk om elkaar de ruimte te schenken om zaken uit te spreken, zonder dat er wordt geoordeeld, of wel zaken meteen worden afgedaan met goed en fout.

De mogelijkheid om te leren met de hulp van de Cursus lessen wordt met al deze ervaringen en met de hulp van mijn mede studenten in kracht vergroot. Natuurlijk vraagt dit wel om mijn bereidheid, want de Cursus zal mij nooit gaan dwingen. Ik bepaal wat ik in welk moment wil leren. Maar nog steeds is mijn bereidheid tot leren groot, ook in de momenten waarin het niet meteen duidelijk is wat er nu zichtbaar wordt. Ik oefen mij daarbij in geduld in de wetenschap dat alles uiteindelijk weer op zijn plaats zal vallen. Geduld die wordt gestimuleerd door de zekerheid dat de uitkomst van dit pad vast staat. Zelfs een gedachte dat het mij nooit zal lukken, kan uiteindelijk die zekerheid niet ontkrachten. Dat komt omdat ik inmiddels weet dat ik elke horde op dit pad kan overwinnen. Alleen vergeet ik daarbij in het begin nog wel eens om meteen te vragen om de hulp die mij daarbij geboden wordt.

Maar als ik dan weer besef dat ik het mij onnodig moeilijk maak, dan grijp ik meteen weer naar de handen van Jezus en de Heilige geest. Zo worstel dus nog wel eens, maar kom ik uiteindelijk steeds ook weer uit bij het besef dat ik deze reis niet alleen onderneem. De gedachte dat het mij nooit gaat lukken draagt in die zin dus ook wel enige waarheid in zich. Maar ik onderneem deze reis niet alleen. Er is geen enkele twijfel in mij die zegt dat het mij met de hulp van Jezus en de Heilige geest niet gaat lukken. 

De lessen van het afgelopen studieblok:

Dit deel van onze studie richt op het maken van onderscheid tussen het ware en het onware.

Daartoe worden wij gevraagd om onze oordelen te vergeven. Alleen zo wordt directe waarneming verkregen die de zicht op ons ware zelf mogelijk maakt.  

Dit is jouw opstanding, want je leven maakt geen deel uit van wat jij ook maar ziet. Het staat buiten het lichaam en de wereld, gaat elke getuige van onheiligheid voorbij en bevindt zich binnen het Heilige, heilig als het Heilige zelf. In alles en iedereen wil Zijn Stem tot jou spreken over niets anders dan jouw Zelf en je Schepper, die één met Hem is. Zo zul je in alles het heilig gelaat van Christus zien, en in alles geen andere klank vernemen dan de weerklank van Gods Stem.

De Cursus benadrukt hier weer dat alles berust op onze eigen keuze. Dat geeft een verantwoordelijkheid die in het begin misschien benauwend of beangstigend kan voelen. Maar de aanvaarding van deze verantwoordelijkheid geeft ons uiteindelijk wel weer de mogelijkheid om zelf te kiezen. Met dit verschil dat wij nu met hulp van de Cursus ook weer weten wat onze keuze nu precies is.

Laten we vandaag werkelijk nederig zijn, en wat wij gemaakt hebben aanvaarden voor wat het is. De macht om te beslissen is aan ons. Besluit slechts je rechtmatige plaats als medeschepper van het universum te aanvaarden, en alles wat jij denkt gemaakt te hebben zal verdwijnen. Wat dan in jouw bewustzijn oprijst, zal alles zijn wat er ooit was, voor eeuwig zoals het nu is. En het zal de plaats innemen van alle zelfmisleiding, die alleen maar werd voortgebracht om zich het altaar toe te eigenen gewijd aan de Vader en de Zoon.

De keuze is aan mij en dus kan ik er nu voor kiezen om mij niet meer te verdedigen. De keuze is aan mij en dus kan ik er voor kiezen om mijn functie te vervullen en zo hier een dienaar van God te zijn. De keuze is aan mij en dus kan ik er voor kiezen om een stap terug te doen en Hem de weg te laten wijzen. De keuze is aan mij en dus kan ik er voor kiezen om in volmaakte heiligheid met God te gaan. De keuze is aan mij en dus kan ik er voor kiezen om in te gaan tot zijn tegenwoordigheid.

Vandaag zal het jou gegeven zijn een vleugje Hemel te ervaren, hoewel je naar het pad van leren terug zult keren. Toch ben je onderhand ver genoeg gevorderd om voldoende verandering aan te brengen in de tijd om boven zijn wetten uit te kunnen stijgen, en een poosje de eeuwigheid in te gaan. Dit zul je in toenemende mate leren doen, nu elke les, mits trouw herhaald, jou sneller naar deze heilige plek brengt en je een ogenblik aan jouw Zelf overlaat.

Uiteindelijk zal ik niet meer naar mijn pad van leren terug keren. Maar zolang ik dat nog wel steeds doe, betekent dit slechts dat ik nog iets te leren heb. En ik bepaal steeds wanneer ik dit doe.

Wie net als de Heilige geest naar deze wereld kijkt, ziet in deze wereld het leslokaal waarin de Zoon van God zich zelf weer herkent. Maar soms vergt het nog wel even tijd om de les die wordt aangeboden, te herkennen. Niet altijd is direct duidelijk wat het is dat met een voorval, situatie of ervaring kan worden geleerd. Zo voel ik sinds gisteren ochtend een grote zwaarte in mijn lijf. Het is niet zozeer pijnlijk, maar het voelt wel ondraaglijk. Gisteren had ik gelukkig tijd om hier met regelmaat en ook langdurig - met gesloten ogen - naar te kijken. In de avond voelde ik mij dan ook bevrijd van deze kwelling, alleen om te ontdekken dat hij deze nieuwe ochtend toch weer terug komt. Wel merk ik nu ik eenmaal deze reflectie aan het schrijven ben, dat het wel lichter wordt. Maar dat betekent nog niet dat ik ook al weet of zie wat deze ervaring mij nu als les komt schenken.

Voor mij betekent dit daardoor wel weer een oefening in geduld en ook een oefening om weer te vragen om de hulp van Jezus en de Heilige geest. Gelukkig zijn zij hier altijd en ook altijd bereid om mij te helpen.

Als ik die hulp dan weer combineer met de les van het studieboek die ik vandaag mag oefenen. Dan zie ik direct van binnen weer een glimlach verschijnen. Naast Jezus en de Heilige geest is vandaag ook Christus hier om mij te helpen. Het ware wonder lijkt zo toch weer dat het mij nog steeds lukt om met al deze hulp aan mij zijde, te twijfelen aan mijn geluk.