ECIW Werkboek 1. Wat is vergeving? (221 - 230)

1. Vergeving ziet in dat wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden. Wat ze niet doet is: zonden kwijtschelden en ze werkelijk maken. Ze ziet dat er geen zonde is geweest. En in die zienswijze zijn al jouw zonden vergeven. Wat is zonde anders dan een onjuist idee omtrent Gods Zoon? Vergeving ziet eenvoudig de onjuistheid daarvan en laat het daarom los. Wat dan vrij is om nu de plaats daarvan in te nemen, is de Wil van God.

 

2. Een niet-vergevende gedachte is er een die een oordeel velt dat ze niet in twijfel trekt, ook al is het niet waar. De denkgeest is gesloten en zal niet worden bevrijd. De gedachte beschermt projectie en trekt haar ketenen strakker aan, zodat vervormingen meer versluierd en verborgen zijn, minder makkelijk toegankelijk voor twijfel en nog verder weggehouden van gezond verstand. Wat kan er komen tussen een starre projectie en het doel dat ze als haar gewenste bestemming gekozen heeft?

 

3. Een niet-vergevende gedachte doet vele dingen. In koortsachtige actie jaagt ze haar doel na, waarbij ze verwringt en omverwerpt wat ze als een doorkruising van haar gekozen pad beschouwt. Verdraaiing is haar doel en tevens het middel waarmee ze dat tot stand wil brengen. Ze doet woeste pogingen de werkelijkheid te vermorzelen, zonder zich ook maar enigszins te bekommeren om wat haar gezichtspunt lijkt tegen te spreken.

 

4. Vergeving daarentegen is stil en doet in alle rust niets. Ze schendt geen enkel aspect van de werkelijkheid, en probeert die evenmin te verdraaien tot een verschijningsvorm die haar aanstaat. Ze kijkt alleen, en wacht, en oordeelt niet. Wie niet wil vergeven, moet wel oordelen, want hij moet zijn onvermogen om te vergeven rechtvaardigen. Maar wie zichzelf vergeven wil, moet leren de waarheid te verwelkomen precies zoals die is.

 

5. Doe daarom niets en laat vergeving je tonen wat jou te doen staat, via Hem die je Gids is, je Verlosser en Beschermer, sterk in hoop en zeker van jouw uiteindelijk succes. Hij heeft jou al vergeven, want dat is Zijn functie, Hem gegeven door God. Nu moet jij Zijn functie delen en vergeven wie Hij heeft verlost, wiens zondeloosheid Hij ziet, en wie Hij eert als de Zoon van God.

Het tekstboek van Een cursus in wonderen, reikt ons de context aan waarbinnen ons leren plaats vindt. Zonder deze context zou ware vergeving onmogelijk zijn. Want zolang wij onze ervaring van de realiteit nog als onze werkelijkheid beschouwen, ervaren wij alle gruwelijkheden, alle pijn, alle verdriet nog als werkelijk. Vergeving kan daarbij slechts dienst doen als middel om ons zelf voor wat wij ervaren, te beschermen. Het leidt niet tot een daadwerkelijke bevrijding.

 

Pas als wij met enige bereidheid naar de context van de Cursus kijken, met enige openheid van denken lezen over het gegeven dat onze ervaring van de realiteit niet staat voor onze werkelijkheid. Dan pas kan ook vergeving haar ware functie krijgen. Want dan wordt vergeving ons verzoek aan de Heilige Geest om zijn visie met ons te delen. Zo zullen wij elke keer als wij vergeven onze werkelijkheid kunnen waarnemen, in plaats van de illusies die wij met onze eigen ogen zien.

 

Dat wij door ons eigen zicht worden bedrogen is iets wat op voorhand onmogelijk lijkt om te aanvaarden. Maar elke keer als ons, naast dit verstoorde zicht, ook met de visie van de Heilige Geest, zicht op onze werkelijkheid wordt geboden, verschijnt er in onze denkgeest een alternatief, wat veelal eerst zal worden overwogen, om uiteindelijk definitief de plaats in te nemen van elk bedrog.

 

Nu vragen wij niet meer om beelden die onze werkelijkheid verdraaien. Wij zijn stil en doen in alle rust niets.

De Cursus leert ons niet hoe wij moeten vergeven. Vergeving hoeft namelijk niet te worden aangeleerd. In werkelijkheid is er geen vergeving nodig, omdat er nooit iets is gebeurd, dat om vergeving vraagt. Dat besef kan alleen komen op het moment dat wij in plaats van onze illusies, zicht krijgen op onze werkelijkheid.

 

De lessen over vergeving, zijn dan ook bedoeld om de werkelijkheid in onze herinnering op te roepen. Zodoende wordt ook onze herinnering weer met onze werkelijkheid gevuld, en blijft er uiteindelijk niets in onze herinnering over dat nog om vergeving vraagt.

 

Nu komt vrede in onze herinnering - in ons verleden- die de noodzaak voor schuld overbodig maakt.

Het gebed van de lessen:

 

Vader, vandaag kom ik tot U om de vrede te zoeken die U alleen kunt geven. Ik kom in stilte. In de rust van mijn hart, in de diepste domeinen van mijn denkgeest wacht ik en luister naar Uw Stem. Mijn Vader, spreek tot mij vandaag. Ik kom om Uw Stem te horen in stilte, vol overtuiging en liefde, in de zekerheid dat U mijn roep zult horen en mij antwoorden zult.

 

Vader, we hebben geen andere woorden op onze lippen en in onze denkgeest dan Uw Naam, nu wij in stilte in Uw Tegenwoordigheid komen en vragen om even in vrede te mogen rusten bij U.

 

Onze Vader, laat ons het gelaat van Christus zien in plaats van onze vergissingen. Want wij die Uw heilige Zoon zijn, zijn zondeloos. We willen onze zondeloosheid aanschouwen, want schuld verkondigt dat we Uw Zoon niet zijn. En we willen U niet langer meer vergeten. We zijn eenzaam hier, en verlangen naar de Hemel, waar we thuis zijn. Vandaag willen we terugkeren. Onze Naam is de Uwe, en we erkennen dat wij Uw Zoon zijn.

 

Vader, mijn Naam is U nog steeds bekend. Ik ben Die vergeten, en weet niet waarheen ik ga, wie ik ben of wat ik doe. Help me nu herinneren, Vader, want ik ben de wereld die ik zie moe. Onthul wat U mij in plaats daarvan wilt laten zien.

 

Vader, ik moet Uw Liefde voor mij wel aan U teruggeven, want geven en ontvangen zijn gelijk, en U heeft mij al Uw Liefde gegeven. Ik moet haar wel teruggeven, want ik wil dat zij in volle bewustzijn de mijne is, terwijl ze in mijn denkgeest straalt en die in haar vriendelijk licht bewaart, ongeschonden, bemind, met angst achter zich en voor zich alleen vrede. Hoe stil is de weg waarlangs Uw liefhebbende Zoon tot U wordt geleid!

 

Vader, mijn thuis verwacht mijn blijde terugkeer. Uw Armen zijn open en ik hoor Uw Stem. Waarom zou ik nog langer toeven in een oord van vruchteloze verlangens en vergruisde dromen, wanneer de Hemel zo makkelijk de mijne kan zijn?

 

Vader, vandaag ben ik vrij, omdat mijn wil de Uwe is. Ik dacht een andere wil te maken. Maar al wat ik los van U gedacht heb, bestaat niet. En ik ben vrij, omdat ik me vergist heb en mijn eigen werkelijkheid allerminst met mijn illusies heb beroerd. Nu geef ik ze op en leg ze aan de voeten van de waarheid neer, opdat ze voor eeuwig uit mijn denkgeest kunnen worden weggenomen. Dit is het heilig ogenblik van mijn bevrijding. Vader, ik weet dat mijn wil één is met die van U.

 

Vader, ik heb me in mezelf vergist, omdat ik niet besefte uit welke Bron ik voortgekomen ben. Ik heb die Bron niet verlaten om in een lichaam in te gaan en te sterven. Mijn heiligheid blijft deel van mij, zoals ik deel ben van U. En mijn misvattingen omtrent mijzelf zijn dromen. Ik laat ze vandaag varen. En ik sta klaar om alleen Uw Woord te aanvaarden over wat ik werkelijk ben.

 

Vader, ik dank U voor wat ik ben, dat U mijn Identiteit onaangetast en vrij van zonden hebt bewaard, te midden van alle zondegedachten die mijn dwaze denkgeest verzonnen heeft. En ik dank U dat U me daarvan hebt verlost. Amen.

 

Vader, ik zoek de vrede die U mij bij mijn schepping als de mijne hebt gegeven. Wat toen gegeven werd moet nu hier zijn, want mijn schepping stond los van tijd en blijft nog altijd boven elke verandering verheven. De vrede waarin Uw Zoon in Uw Denkgeest werd geboren, straalt daar nog onveranderd. Ik ben zoals U mij hebt geschapen. Ik hoef slechts U aan te roepen om de vrede te vinden die U gegeven hebt. Het is Uw Wil die haar gaf aan Uw Zoon.