2018-19 ECIW studiegroep reflectie

Het is dinsdag en ik breng sinds lange tijd weer een bezoek aan het kantoor in Zwolle. Voor het vertrek bij mijn voorgaande werkgever en de tijd waarop ik tijd geboden kreeg voor mijn innerlijke ontdekkingstocht, kwam ik hier wel vaker. Nu mijn nieuwe werkgever mijn voorgaande heeft overgenomen, zijn ex-collega's weer collega's geworden en verheug ik mij elke keer weer op een warm weerzien. Alhoewel ik mij had voorgenomen om de hele dag te blijven, krijg ik rond de middag het gevoel dat ik toch beter naar huis kan gaan om daar het werk voor de dag voort te zetten. Zo wordt het mij uiteindelijk mogelijk gemaakt om aanwezig te zijn als mijn oudste zoon rond half vijf terug komt van een wandeling door onze wijk, met de mededeling dat hij net onder bedreiging en met fysiek geweld, is beroofd van zijn iPhone.

Terwijl mijn zoon dit verteld aan mijn vrouw ben ik net nog in telefonisch overleg. Eenmaal getuige van de emotionele reacties die volgen, meldt ik mij af en begeef mij naar mijn zoon en vrouw. Mijn zoon vertelt kort wat er is gebeurd en ik neem hem daarop meteen mee terug naar de plek om te zien of wij mogelijk nog de personen kunnen aantreffen. Uiteindelijk geeft deze wandeling ons de ruimte en de rust om een en ander te beschouwen. Mijn zoon is al vaker betrokken bij mij eigen ontwikkelproces en ik ben elke keer weer verbaasd hoe makkelijk hij, als hij dat wil, zijn innerlijke vrede kan bereiken. Als ik hem dit keer er even aan herinner om dit te doen, kan ik samen met hem kijken en voelen, dat er in werkelijkheid niets is gebeurd.

Weer voel ik mij gezegend dat ik zelf al deze ontdekking heb mogen doen en dat ik nu ook weer in staat ben om voor en met mijn zoon zijn werkelijkheid te bevestigen. Dat alles onder de les van de dag:

God is mijn toevlucht en geborgenheid.

Hoeveel ervaring kan men zich op dit punt nog wensen.

De lessen van het afgelopen studieblok:

261. God is mijn toevlucht en geborgenheid 

Deel II van het studieboek, schenkt ons de lessen waarmee wij ons denken over de wereld kunnen veranderen. Natuurlijk gaat deze verandering hand in hand met ons denken over ons zelf.

Met de afronding van de lessen rondom de vraag: Wat is de wereld?, het volledig stuk voor de vraag: Wat is zonde? en onze start met de vraag: Wat is het lichaam? zetten wij ook meteen grote stappen?

Laten we niet vergeten dat wij ons denkgeest hierbij openen voor de volgende gedachten

Wat is de wereld?

1. De wereld is onjuiste waarneming. Ze is uit dwaling voortgekomen en heeft haar bron niet verlaten. Ze zal niet langer blijven bestaan dan de gedachte die haar heeft voortgebracht wordt gekoesterd. Wanneer de gedachte van afgescheidenheid gewijzigd is in een van ware vergeving, zal de wereld in een heel ander licht worden gezien, een dat tot de waarheid leidt, waarin heel de wereld met al haar dwalingen zal verdwijnen. Nu is haar bron verdwenen en zijn haar gevolgen dat eveneens.

Wat is zonde?

1. Zonde is waanzin. Het is het middel waarmee de denkgeest tot waanzin wordt gedreven en probeert illusies de plaats te laten innemen van de waarheid. En in zijn waanzin ziet hij illusies waar de waarheid hoort te zijn, en waar die in werkelijkheid ook is. Zonde heeft het lichaam ogen gegeven, want wat is er dat de zondelozen zouden willen zien? Welke behoefte hebben zij aan beelden of geluiden of aanrakingen? Wat zouden ze willen horen of waar zouden ze naar willen grijpen? Wat zouden ze überhaupt zintuiglijk willen waarnemen? Zintuiglijk waarnemen is niet kennen. En de waarheid kan alleen met kennis zijn gevuld, en met niets anders.

Wat is het lichaam?

1. Het lichaam is een hek dat de Zoon van God zich verbeeldt te hebben neergezet om delen van zijn Zelf af te scheiden van andere delen. Binnen dit hekwerk denkt hij te leven, om te sterven als dat afbrokkelt en uiteenvalt. Want binnen dit hek denkt hij dat hij voor de liefde veilig is. Omdat hij zich vereenzelvigt met zijn veiligheid, beschouwt hij zichzelf als datgene wat zijn veiligheid uitmaakt. Hoe zou hij er anders zeker van kunnen zijn dat hij binnen het lichaam blijft en de liefde buiten houdt?

Wie voor het eerst bij deze vragen uitkomt, kan soms nog wel terugschrikken van de stellig waarmee de Cursus hier zijn vragen inleidt. Toch tonen de bijbehorende lessen steeds weer de warme tederheid, die de Cursus aanbiedt in onze reis van illusie naar waarheid. Niet altijd, misschien, zal meteen alles wat wordt aangeboden ook bewust kunnen worden ontvangen. Maar eenmaal gezien, zijn deze geschenken al wel in ons geplant en wachten zij slechts op onze vergeving om ook daadwerkelijk in Liefde uit te wassen.

Naast het doen van mijn dagelijkse lessen, de werkzaamheden voor kantoor, mijn zorg voor het gezin, voel ik de laatste tijd veel ruimte voor verdere verdieping die wordt ingeleid door een grote energie voor het lezen van boeken van David Hoffmeister. Daarnaast werd mijn aandacht gegrepen door de aankondiging over een film van het leven van een discipel van Yogananda. Omdat deze film echter nog niet beschikbaar is, kwam ik uit bij het boek waarop de film is gebaseerd. Op de dag dat ik starte met lezen kreeg ik van binnen een gevoel dat er iets groots te gebeuren stond, ingeluid door de les van die dag: God is vandaag mijn enig doel.

Ondertussen wordt ik weer verrast door mij onschuld in de zin dat ik nog steeds, ook deze keer de lessen echt dag voor dag doe.

In die zin oefen ik dan altijd blanco, zonder blik vooruit met de les: laat ik me herinneren wat mijn doel is en de volgende dag weer met een vorm van aha de les te doen: laat ik me herinneren dat God mijn doel. In die zin is het steeds weer goed om te beseffen dat de Cursus ons niet vraagt om haar teksten uit het hoofd te leren. Uiteindelijk benoemd de Cursus natuurlijk ook dat zij zelf deel is van de illusie. Genoegzaam grinnik ik dan vaak ook weer over het besef dat dit de eerste studie is die ik doe die mijn oproept om niets te leren, maar mijn leervermogen slechts wil gebruiken om alles te vergeten.

Het voelt wat tegendraads om weer te beseffen dat om God te herinneren, ik eerst alles vergeten en vergeven moet. Ik prijs mij gelukkig met mijn steeds leger worden mentale rugzak, want dat maakt mijn reis uiteindelijk ook steeds weer lichter. Met plezier ben ik daarom ook weer opnieuw gestart met het lezen van het boek van Yogananda zelf. Dit boek stond aan het begin van mijn spirituele openen, en brengt zo ook vele mooie herinneringen naar voren, die ik weer even mag zien. Vergeten en vergeven is in die zin ook geen pijnlijk proces maar een feest van herkenning.