2018-23 ECIW studiegroep reflectie

Af en toe stuit ik ook nog wel eens op duistere wolken. Net op deze dag waarop ik toe kom aan de afronden van dit studieblok, ben ik even flink in zorgen en een zwaar gevoel met betrekking tot mijn werk getrokken. Verschil blijft echter structureel dat als dit mij eenmaal duidelijk wordt, ik ook meteen start mijn men denkgeest tot orde te roepen. Ik zet met kracht en bewust een stap terug, waarbij ik deze stap wel menig keer moet bekrachtigen. Het ego ziet duidelijk weer een spaarzame mogelijkheid, om mij weer vast te klampen.

Eenmaal los gerukt, volgt er eerst rust en stilte. Wat is er nu precies gebeurd? Gekoppeld aan de les: Ik volg de mij aangewezen weg, heeft het ego op dit punt ook wel enige mogelijkheid om grip te krijgen. Vooral als ik de aangewezen weg zie als wat ik doe in vorm. Is dit nu echt de weg die ik moet belopen dan. Licht getreurd keer ik weer terug naar binnen. Om dan weer te beseffen dat hier de weg ligt die wordt bedoeld. Het is nooit de vorm waar de Cursus ons op duidt als zij ons deze lessen geeft.

Mijn geduld wordt hierbij wel weer op de proef gesteld. Maar vooral ook het verzoek, voor mildheid voor mij zelf. De denkgeest is dit geval vergelijkbaar met een klein kind, die ook niet beter weet. Van belang blijft het dan ook altijd om altijd op de onschuld te blijven focussen, en met mildheid de denkgeest te herinneren aan zijn innerlijke onschuld.

De lessen van het afgelopen studieblok:

In dit studieblok ronden wij de lessen bij de vraag: Wat is de wederkomst? af en maken we flinke vordering met de lessen bij de vraag: Wat is het Laatste Oordeel?

Bij de Wederkomst worden wij er eerst weer aan herinnert, dat onze waarneming een spiegel is.

Ik kan mijn heilige blik vertroebelen, als ik er mijn wereld aan opdring. Ik kan ook de heilige beelden die Christus ziet niet aanschouwen, tenzij ik Zijn visie aanwend. Waarneming is een spiegel, en geen feit. Wat ik zie is de staat van mijn denkgeest die naar buiten is gespiegeld. Ik wil de wereld zegenen door er met de ogen van Christus naar te kijken. En ik zal de onbetwistbare tekenen zien dat al mijn zonden mij vergeven zijn.

Vervolgens worden wij aangemoedigd om de visie van Christus te aanvaarden. Deze visie richt zich naar binnen en biedt ons het vermogen om onze onschuld waar te nemen. De mate waarin wij deze onschuld voor waar durven te aanvaarden, bepaald daarbij de staat van onze denkgeest.

Daarbij worden wij ook weer gevraagd te kijken naar onze drijfveren. Het durven aanvaarden dat onze drijfveren uiteindelijk op angst zijn gebaseerd, biedt de ruimte om dit ook onder ogen te krijgen. Zo leren wij uiteindelijk ook dat wij angst niet hoeven te vrezen, omdat zij nergens op is gefundeerd.

Wat volgt is ons te richten op het Laatste Oordeel. Wie daar vanuit Geloof me is opgevoed, zal merken dat veel van de angst hieraan is verbonden. De Cursus start dan ook om aan te geven dat het aangeleerde beeld van het laatste oordeel onjuist is.

Jij die geloofde dat het Laatste Oordeel van God de wereld samen met jou zou veroordelen tot de hel, aanvaard deze heilige waarheid: Gods Oordeel is het geschenk van de Correctie die Hij aan al jouw dwalingen heeft verleend, en die jou daarvan en van alle gevolgen die ze ooit maar scheen te hebben, bevrijdt. Bang zijn voor Gods verlossende genade is niets anders dan bang zijn voor totale bevrijding van alle lijden, voor de terugkeer tot vrede, zekerheid en geluk, en voor eenwording met jouw eigen Identiteit.

Met de correctie van dit beeld, zullen wij open staan om nu juist het Laatste Oordeel uit te nodigen. Deze uitnodiging wordt gestimuleerd met lessen die ons tonen wat met de Wederkomst en het Laatste Oordeel daadwerkelijk staat te gebeuren.

Vanuit een nieuwe waarneming van de wereld komt een toekomst die sterk van het verleden verschilt. De toekomst wordt nu begrepen als niets dan een uitbreiding van het heden. Vroegere vergissingen kunnen er geen schaduw meer op werpen, zodat angst haar idolen en beelden heeft verloren, en nu ze vormloos is, geen gevolgen heeft. De dood zal nu geen aanspraak op de toekomst maken, want nu is het leven haar doel en al de benodigde middelen worden met vreugde verschaft. Wie kan verdriet hebben of lijden wanneer het heden is bevrijd, en het zijn veiligheid en vrede uitbreidt in een rustige toekomst vervuld van vreugde? 

Een toekomst vervuld van vreugde. Wie zou nu nog willen stoppen in het volgen van de aangewezen weg.

Het ego geeft zich zelf niet over. Wie hoopt dat met een beetje oefening verlossing zomaar een feit wordt, zal dan ook bedrogen uitkomen. Maar treuren is nu ook weer niet nodig. Want de weg naar God leidt zeker tot zijn doel. Alleen blijft onze beperking wel dat wij vanuit ons zelf niet in staat zijn om te bepalen hoe wij vorderen. Dat vraagt om geduld en vertrouwen. Dat vraagt soms ook om de bereidheid om door te zetten, ook in de momenten waarin ervaringen haakt lijken te staan op wat de Cursus ons voor ogen stelt.

Tegelijkertijd moet altijd weer worden beseft, dat de Cursus juist ook is bedoeld om ons bewust te maken van het ego. Pas als dit bewustzijn groeit zal ook duidelijk worden op welke plekken het ego nog verblijft. Want alle plekken zullen onder ogen moeten komen. Het ego hoeft ook niet te worden overwonnen, maar alleen te worden gezien. Bekeken met de ogen van de Christus zal dan blijken dat waar gedacht werd dat het ego zich bevond, uiteindelijk niets van het ego resteert. Als sneeuw voor de zon zal hij steeds oplossen.

Wees niet getreurd, mijn zoon, als je weer denk dat je van je pad bent afgeweken. Want ik leidt nu jouw stappen en jij mag erop vertrouwen dat ik niet toe zal laten, dat je nog een keer verdwaald.