Een ander doel
We zijn op vakantie in Griekenland met onze eerstgeboren zoon. Blijkbaar heeft deze jonge knul een virus opgelopen want als hij in de middag even op de hotelkamer aan het spelen is gaat hij achterover op het bed liggen. Er komt een fontein van braaksel uit zijn mond omhoog. Mijn vrouw en ik schrikken een beetje en denken, oh jee, onze zoon is ziek. Maar hij gaat gewoon weer verder met spelen. Het concept van ziekte heeft hij op dat moment nog niet (aan)geleerd.
Natuurlijk leerden wij onze kinderen later dat als je ziek bent, je even rustig aan moet doen. In huis, in bed moet blijven, totdat de ziekte weer is verdwenen. Natuurlijk deed ik dit omdat het mij ook zo is aangeleerd. Maar ik was op het moment dat ik dit aangeleerde aan mijn kinderen overdroeg, nog niet bekend met Een cursus in wonderen. Nu ik wel de Cursus bestudeer, wil ik kijken naar het aangeleerde dat ik bij mij draag. Ik wil niet meer de bron van deze angst overdragen aan enig ander. Ik wil mijn angst vergeven en weer terug keren bij de herinnering van mijn onschuld.
De magie van ziekte
Lichamelijke ziekte is de weerslag van een geloof in magie. (T.2.IV.2:7)
Als ik terugkijk op mijn ervaringen met lichamelijke ziekte, dan herken ik daarin drie zaken.
Ziekte als vlucht
Als ik iets moeilijk vind dan blijkt ziekte een prima excuus om dit moeilijke te ontwijken. Algemeen wordt geaccepteerd dat als ik ziek ben, ik even niets hoef en ook kan doen. Voorziene moeilijkheden worden zo omzeild, omdat er even niemand is - inclusief ik zelf - die verwacht dat ik iets doe. Het moeilijke kan worden uitgesteld, of wordt met een beetje geluk door iemand anders opgelost.
Ziekte als straf
Als er weer een griepgolf is, krijgt die bij mij altijd de vorm van een keelontsteking. Terecht denk ik dan steeds. Ik rook en weet dat dit ongezond is. Dat ik dan dus word geconfronteerd met een keelontsteking, heb ik maar de accepteren. Het is mijn eigen schuld en ik heb dus ook geen goed argument om mij van deze straf vrij te pleiten.
Ziekte als beloning
Als ik lange tijd enorm druk ben, eindigt deze drukte altijd in een ziekte. Ik heb mij zelf te lang weg gecijferd en daarmee het recht verdient om nu echt even tijd alleen aan mij zelf te geven. Ziekte geeft nog meer dan vakantie, de mogelijkheid om deze tijd te krijgen.
Noot voor de lezer: deze terugblik en benoeming van mijn aanleidingen voor ziekte is voor mij nu mogelijk vanaf het punt waar ik nu sta. Op het moment dat ik er nog vol in zat en ook nog op geen enkele wijze met de strekking van Een cursus in wonderen was geconfronteerd, was ik zeker ook niet in staat om zo naar mijn ervaring met ziekte te kijken.
Ziekte en Schuld
Ik heb eerder al gezegd dat ziekte een vorm is van magie. Misschien zou het beter zijn te zeggen dat het een vorm is van een magische oplossing. Het ego gelooft dat het de straf van God zal verlichten door zichzelf te straffen. (T.5.V.5:4-6)
Na vele jaren van vluchten, straffen en belonen, was ik helemaal klaar met ziekte. Omdat ik geen enkele fiducie had in de reguliere medische wetenschap die zich in mijn ogen alleen maar bezig hield met symptoom bestrijding, ging ik op zoek naar een alternatief en vond die in het begrip vitaliteit dat op dat moment in opkomst was en duidelijk uitging van een meer holistische gedachte. Ik vond een goede vorm hiervoor in Chi Neng Qigong en schreef mij direct in voor een 1-daagse workshop. Terug thuis begon ik direct met het dagelijks oefenen en na enige jaren lukte het mij ook de basisoefening te integreren in mijn dagelijks routine.
Door mijn dagelijks oefenen ervoer ik mijn lichaam als volledig neutraal. De inspanning die ik hiervoor moest leveren stond mij niet meer toe om enig teken van naderende ziekte te aanvaarden. Hoofdpijn, kniepijn, rillingen en andere tekenen die konden duiden op naderend onheil, trad ik tegemoet met de vraag: 'Is dit van mij?' Zo begon ik te ervaren dat ziekte niet iets is dat ik zomaar krijg, maar dat het alleen maar kan verschijnen als ik het ook binnen laat. Alleen bleef de potentie van ziekte dus nog wel aanwezig.
Toen ik niet veel later begon met het bestuderen van Een cursus in wonderen, begon geleidelijk aan mijn motivatie voor het doen van mijn dagelijkse oefening van Chi Neng Qigong af te nemen, tot het moment dat ik volledig met het oefenen ben gestopt. Het gegeven dat ik iets moest doen om gezond te blijven kon ik niet rijmen met wat ik inmiddels met de Cursus had geleerd. Achteraf kan ik ook zien dat waar ik ziekte eerst had gebruikt als vlucht, straf, of beloning, ik niet zozeer de ziekte had verdreven, maar Chi Neng Qigong was gaan gebruiken als een alternatief.
Het werd tijd daadwerkelijk naar het probleem te kijken.
De herinnering van mijn onschuld
Inmiddels gestopt met het dagelijks oefenen van Chi Neng Qigong, maar wel al met één jaar studie van het werkboek van de Cursus achter de rug, was ik er volledig van overtuigd dat ik nooit meer ziek zou worden. Mijn teleurstelling was dan ook groot, toen ik weer met een keelontsteking werd geconfronteerd. Ik was nog steeds een roker en blijkbaar nog steeds niet verlost van de noodzaak voor straf. In de beleving dat ik blijkbaar iets niet goed had gedaan, begon ik na een jaar Cursusverlof, opnieuw met de lessen van het werkboek.
Alhoewel mijn ego spartelde met de nodige tegenzin, was de voortzetting van mijn studie van de Cursus duidelijk nodig. Ik was nog steeds niet doorgedrongen tot mijn diepste duisternis, wat voor mij duidelijk werd, doordat ik door het bestuderen van de lessen, nog meer inzicht kreeg. Een jaar later werd ik, terwijl ik ook gewoon mijn lessen deed, weer met een keelontsteking geconfronteerd. Nu echter was er geen teleurstelling, maar begon ik mij af te vragen, waarom ik dacht dat ik straf verdiende. De ziekte hield hierdoor niet zo lang aan als dat ik gewend was.
Weer een jaar later bracht een ziekte mij uit bij de vraag waar ik voor aan het vluchten was. Ik zag in dat ik aan het worstelen was met iets van mijn werk. Ik voelde mij verantwoordelijk, maar was bang dat het niet zou lukken. Met dit inzicht verdween ook de ziekte weer. Toch was ik voor mijn gevoel nog steeds niet door gedrongen tot de kern van het probleem.
Een ander doel
Waar Chi Neng Qigong mij een alternatief gaf voor ziekte en zo maakte dat ik niet meer ziek werd, kom ik even uit bij de vraag, of ik de Cursus nu ook niet als een alternatief gebruik. Ik zou kunnen stellen dat dit zo is, maar het alternatief dat Een cursus in wonderen biedt is wezenlijk anders dan al hetgeen dat ik hiervoor als alternatief had gevonden een ook had aangewend.
Geen van die alternatieven hielden mij voor ogen dat mijn hele beleving van dit leven voortkomt uit illusies. Geen van die alternatieven, stelden aan mij ook de vraag om mijn doel te veranderen. Al deze alternatieven zorgden slechts voor een tijdelijke vorm van meer comfort terwijl ik mijn bestaande doel kon behouden.
Een cursus in wonderen biedt voor mij uiteindelijk deze optie niet. Het lukt mij niet om de Cursus in wonderen als een alternatief te gebruiken, zonder dat ik daarbij ook kies voor een ander doel. Mijn teleurstelling van ziekte na één jaar studie, weerspiegeld voor mij mijn besef dat het volgen van de oude weg mij geen blijvende oplossing biedt. Alleen de keuze voor een ander doel, kan ervoor zorgen dat mijn weg daadwerkelijk anders wordt.
Genezing
Wat ik over ziekte had aangeleerd en ook steeds aan leerde, verdwijnt langzaam uit beeld. Dit komt omdat mijn noodzaak om te vluchten, straffen of om te belonen, is verdwenen. De schuld die aan dit alles ten grondslag ligt lost op in mijn herinnering van mijn onschuld die zich steeds meer in mijn denkgeest manifesteert.
De schuldeloze denkgeest kan niet lijden. Omdat hij gezond is, geneest de denkgeest het lichaam omdat hij genezen is.
(T.5.V.5:1-2).
De reden dat ik schuld als bron van angst niet meer op enig ander over wil dragen komt natuurlijk voort uit het feit dat ik mij zelf ook van schuld bevrijden wil. Dit besef maakt mij weer duidelijk dat leraar een student één en dezelfde zijn. Wat ik overdraag wordt hier bepaald door wat ik leren wil.
Onderwijzen gebeurt op vele manieren, maar vooral door voorbeeld. Omdat onderwijzen het delen van ideeën is en het inzicht dat het delen van ideeën ze sterker maakt, moet onderwijzen hetzelfde als genezen zijn. (T.5.IV.5:1-2)
Als ik 's ochtends wakker word, voel ik pijn in mijn keel. Niet veel later merk ik dat mijn lichaam is verkrampt en de rillingen door mijn lijf heen schieten. Het wordt mij helder dat mij nu ziekte wordt aangeboden, maar tegelijkertijd spreekt de Heilige Geest vanuit mijn open hart over mijn onschuld. Ik heb geen behoefte meer om te vluchten, te straffen of te belonen. Dus wijs ik de aangeboden ziekte af. De verkoper druipt af en roept in zijn vertrek nog een paar keer dat ik wel heel erg dom moet zijn om zijn aanbod niet te kopen.
Helder komt mij voor ogen dat de Heilige Geest altijd aanwezig is. Maar Hij treedt niet naar voren om met het ego te strijden of om ziekte te veroordelen. Hij blijft geduldig op zijn stille plek en getuigt daar steeds weer van mijn onschuld. Nu ik dit kan zien en horen is onschuld hetgeen waar ik voor kies. Ik hou haar niet langer voor mij verborgen.