Waarom ben je hieraan begonnen?, vraagt mijn moeder weer eens. Ze logeert nu bij ons voor bijna 3 weken. Haar oude huis is verkocht en ze moeten even wachten tot ze haar nieuwe woning in onze stad kan betrekken. Vanuit een situatie die zij bij ons nu zo waarneemt, stelt ze mij vragen, alleen krijgt ze van mij niet de antwoorden die ze verwacht. Toch blijft ze nu al enige jaren met haar vragen bij mij komen, om dan toch steeds weer antwoorden te krijgen die zij niet verwacht.
Alhoewel ze niet begrijpt hoe ik kan kijken zoals ik kijk en hoe ik kan antwoorden zoals ik antwoord, blijft ze toch steeds komen met haar vragen. Hier kan ik het vergelijk trekken voor mij zelf met Een cursus in wonderen. Vragen blijven bij mij komen, maar toch ga ik voor haar antwoord steeds weer na de Cursus toe om antwoorden te krijgen die ik niet verwacht, maar toch wel graag ontvangen wil. Nee, de Cursus is hier niet gekomen om ons gemoedelijk te laten slapen. Zij zal alle dekens opschudden, net zolang totdat het verlangen om te ontwaken groter wordt dan de angst daarvoor.
Het aanvaarden dat wat wij in onze dagelijkse dromen waar nemen, niet staat voor onze werkelijkheid, is vanuit de positie waar wij starten een haast onmogelijke opgave. Toch toont de Cursus mij daarbij steeds weer een enorm begrip en een enorm geduld. Het enige dat zij daarvoor vraagt is een klein beetje bereidheid. Bereidheid om voor even niet overtuigt te zijn van onze eigen gemaakte overtuigingen, voor even werkelijk te durven vragen, zonder meteen toe te geven aan de drang om zelf het antwoord te willen bepalen.
Dit leren vraagt tijd tot aan het punt dat het begrip tijd, haar betekenis verliest. Tot dat punt zijn er vragen en ik ben blij dat ik ook de bereidheid heb gevonden om te luisteren met hetzelfde geduld van de Cursus. Alleen aan begrip ontbreekt het mij nog wel eens. Want het blijft moeilijk te begrijpen hoe iets dat zo voor de hand ligt, zo makkelijk wordt genegeerd.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
60. (46 - 50)
61. Ik ben het licht van de wereld
62. Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld
63. Het licht van de wereld brengt elke denkgeest vrede door mijn vergeving
64. Laat me mijn functie niet vergeten
65. Mijn enige functie is die welke God mij gaf
66. Mijn geluk en mijn functie zijn één
67. Liefde schiep mij als zichzelf
68. Liefde koestert geen grieven
69. Mijn grieven verbergen het licht van de wereld in mij
70. Mijn verlossing komt van mij
71. Alleen Gods verlossingsplan zal werken
72. Grieven koesteren is een aanval op Gods verlossingsplan
Nadat de Cursus in de eerste vijftig lessen zicht heeft gegeven op het zien en denken van het ego en daarop volgend op het zien en denken van de Heilige Geest komt ze in de lessen zestig tot en met negentig voor het eerst uit bij ons vermogen tot keuze. Uiteindelijk zijn wij het zelf die kiezen of wij willen luisteren naar de stem van het ego of de stem van de Heilige Geest.
Maar zolang nog niet helder is wat de keuze voor de Heilige Geest nu precies betekent, zal dit nog niet als een vrije keuze worden gezien. Dus toont de Cursus ons nu wat deze keuze inhoud door ons meer inzicht te geven in ons ware Zelf, in Liefde, in God. In de regel zullen deze lessen, naast opkomende euforie, zeker ook aanleiding geven tot allerlei angst gedachten. Dit is om te simpele reden dat met elke keuze die wij maken om ons naar binnen te richten, wij ook zullen worden geconfronteerd met de daar behouden angst voor ons ware Zelf, voor Liefde, voor God.
Dus steunt de Cursus ons in deze beweging met krachtige inzichten die ons tonen dat het licht gekomen is en wij werkelijk recht hebben op een werkelijk zonder enige vorm van angst. Dat wij zelf deze angst voeden en in stand houden is een inzicht die het mogelijk maakt om aan haar voorbij te komen.
Laat mij inzien wat het probleem is, zodat het kan worden opgelost, roept ons op om voorbij de angst wolken te gaan naar haar bron. Laat me inzien dat mijn problemen zijn opgelost toont ons vervolgens, dat wij slechts hoeven te kiezen om deze bron van angst te laten verdwijnen. Zo lossen ook haar wolken op, en zullen wij onze denkgeest bevrijden van elke gedachten die ons iets anders laat denken dan dat wij één zijn met ons ware Zelf, met Liefde, met God.
Waarom ben ik hieraan begonnen?
Deze vraag kan prima worden gebruikt als een eigen vorm van herhalingsles. Toen ik een eerste keer stuitte op grote twijfel over de waarheid van de Cursus, zag ik zo dat het mij eigenlijk niet uit maakte of de Cursus nu waar was of niet. Zij gaf mij vrede en dat was voor mij voldoende. Toch is het daar niet bij gebleven, want inmiddels is de waarheid waar de Cursus over schrijft, ook al door vele praktische ervaringen bekrachtigd.
Wat resteert is een berusting in het gegeven dat ik waarschijnlijk nooit echt kan benoemen waarom ik hieraan begonnen ben. Ja, ik kan wel enige zaken noemen, maar hun soms geeft nog steeds geen weergave van het diepe verlangen dat ik in mij draag.
Tegelijkertijd zie ik dat ik ook zou kunnen vragen, waarom ben ik hieraan begonnen? als ik kijk naar mijn beleving van een afgescheiden bestaan. Iets zegt mij dat ik daar ook het begrip zal vinden voor de vraag waarom wij zoveel inspanning leveren om maar aan te tonen dat onze dromen staan voor onze werkelijkheid. Voor mijn eigen vrede zie ik in dat het voor mij noodzakelijk is om dit begrip nu te gaan krijgen. Het staat mij voor ogen dat dit mij toe zal staan om met dezelfde ogen als die van de Heilige Geest, te kijken naar mijn dromen.
Dit begrip zal er zeker komen. Het is net zo zeker als het gegeven dat ik tot het eind van dit pad zal komen.