Vergeving bevrijdt mijn denkgeest van de zelf opgeworpen blokkades. Met vergeving vraag ik de Heilige Geest om correctie, zodat wat ondoordringbaar lijkt, luchtig wordt en uiteindelijk op lost als sneeuw voor de zon. Het ego zal elk punt dat om vergeving vraagt gebruiken en met hulp van zijn favoriete overtuigingen van schuld en angst pogen mijn stap van vergeving tegen te gaan of in ieder geval zo lang mogelijk uit te stellen.
Op elk punt van vergeving, schreeuwt dit ego weer: 'Als je deze stap zet, dan is er geen weg meer terug!'. In het begin van mijn leren en oefening liet ik mij nog wel eens door dit schreeuwen, leiden. Ik gaf toch nog geloof aan een schuld of een angst. Wie is er werkelijk bereid om te vergeven als dit hem of haar confronteert met een angst om daarbij in het niets te verdwijnen of om te worden geconfronteerd met een schuld die wel een straf verdient.
Inmiddels is mijn geloof in deze schuld en angst redelijk verdwenen. Want elke keer als ik toch weer, ondanks dit schreeuwen van het ego, een stap zet en vergeef, leidt deze stap niet tot een verdwijnen of een straf. In elke stap word ik steeds weer beloond met wonderen. Dus daar waar het ego nu weer roept dat er geen weg terug meer is, dank ik hem, vriendelijk. Ik heb totaal geen behoefte meer aan een weg terug, aangezien ik weet dat ik mij op de weg naar huis, naar de hemel, bevind. Is het dan werkelijk beangstigend of bedreigend op het moment dat ik het punt passeer, vanaf waar ik niet meer terug kan keren?
Wel heb ik, ook na het passeren van dit punt, nog veel te leren.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
121. Vergeving is de sleutel tot geluk
122. Vergeving biedt alles wat ik wens
123. Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij
124. Laat me mij herinneren dat ik één ben met God
125. In stilte ontvang ik vandaag Gods Woord
126. Al wat ik geef, is aan mijzelf gegeven
127. Er is geen Liefde dan die van God
128. De wereld die ik zie bevat niets wat ik verlang
129. Voorbij deze wereld is een wereld die ik verlang
130. Het is onmogelijk twee werelden te zien
131. Niemand kan falen die tot de waarheid tracht te komen
132. Ik bevrijd de wereld van al wat ik haar heb toebedacht
133. Ik zal geen waarde geven aan wat geen enkele waarde heeft
134. Laat me vergeving zien zoals ze is
135. Als ik me verdedig, wordt ik aangevallen
138. De Hemel is de beslissing die ik moet nemen
139. Ik aanvaard de Verzoening voor mijzelf
140. Alleen van de verlossing kan worden gezegd dat ze geneest
141. (121 - 122)
142. (123 - 124)
143. (125 - 126)
144. (127 - 128)
145. (129 - 130)
146. (131 - 132)
147. (133 - 134)
148. (135 - 136)
149. (137 - 138)
150. (139 - 140)
Ware vergeving moet worden aangeleerd. Vanuit ons leren met het ego, zijn wij alleen bekend met vergeving-ter-vernietiging. Dit is een vergeving die niet voorbij illusies kijkt, maar eerder nog illusies bekrachtigd, juist doordat het ons zelf onderscheid van ieder ander. Ware vergeving doet dit niet. Die laat zich niet leiden door illusies, maar kijkt daar gewoon aan voorbij. In die zin biedt vergeving mij alles wat ik wens, doordat het geen illusies ziet, waardoor het mij de ogen opent voor de waarheid.
De lessen van de afgelopen maand, leren mij niet alleen ware vergeving aan, maar bieden mij ook meteen een blik op wat voorbij illusies ligt. Ja, het is dus mogelijk om een wereld te zien die niet voort komt uit het ego denksysteem, maar het denksysteem van de Heilige Geest, weerspiegeld. De Cursus steunt ons daarbij ook meteen met de les dat falen onmogelijk is. Ik wordt steeds weer opnieuw geraakt door al deze liefde die in de Cursus ligt besloten. Hoe zachtmoedig leiden Jezus en de Heilige Geest ons toch uit deze droom van afgescheidenheid.
Toch valt op dit pad niet aan enig ego getwijfel, getreuzel en conflict te ontkomen. Op het punt waar dit de kop op steekt, leert de Cursus ons dat de Hemel een beslissing is die wij moeten nemen. Het ligt dus in mijn eigen handen, om aan het ego te ontkomen en dat doe ik met de aanvaarding van de Verzoening voor mijzelf.
De herhalingslessen van dit studieblok worden samengebracht in het idee: Mijn denkgeest bevat enkel wat ik denk met God.
Deze herhaling draagt daarbij het doel om onze bereidheid verder te laten groeien. Dat is noodzakelijk omdat het ego nu ook wel begint door te krijgen dat wat wij hier aan het leren zijn, voor hem geen goede afloop kent. Wij hebben onze bereidheid nodig om nu verder te gaan in de wetenschap dat het ego nu nog meer wapens in zijn strijd zal gooien.
Uiteindelijk zullen wij het inzicht bereiken dat deze hele reis naar de duisternis en weer terug, in werkelijkheid nooit heeft plaats gevonden. Tot die tijd, staat deze uitkomst vast, maar heeft het ego er geen moeite mee om ons onderweg te bestoken met gedachten zoals, had ik dit maar nooit geweten of was ik hier maar nooit aan begonnen.
Op moment dat mijn hoofd begon te spinnen met dit soort gedachten heb ik mij zelf aangeleerd om deze gedachte op te pakken en mij te nemen naar mijn hartstreek. Als ik daar de gedachte liet verschijnen, met de vraag, klopt deze gedachte?, zag ik keer op keer dat dit niet zo was. Mijn hart start helder en zacht en is dagelijks verblijd als ik weer mag oefenen met een nieuwe les.
Zodoende krijg ik ook steeds meer zicht op het onderscheid tussen de gedachten van het denksysteem van het ego en de gedachten van het denksysteem van de Heilige Geest. Soms, als ik toch weer even door ego gedachten wordt gevangen, die aanleiding geven tot vragen, waar ik het antwoord niet van ken, heb ik mij ook aangeleerd om deze vragen voor te leggen aan de Heilige Geest. Al doende wordt ik niet alleen bevrijdt van de gedachten van het ego, maar ook van alle vragen die daarmee samen hangen. Ware vergeving verschijnt zo meer en meer als mogelijkheid, doordat mijn stappen niet meer worden voorkomen door schuld of angst.
Wat zo dan weer resteert, is steeds het zetten van een volgende stap. En gelukkig hoeven wij niet zelf te bepalen wat die stap dan is. Wij krijgen hem ten slotte, dag voor dag weer aangereikt.