Bij mijn eerste keer oefenen met het werkboek brachten enkele spirituele ervaringen mij op het punt waarbij ik dacht dat mijn volgende stap zou leiden tot mijn volwaardig ontwaken. Het ego verbond aan deze gedachte het beeld dat ik daarbij in het niets zou verdwijnen. Ik schrok terug van dit beeld omdat ik dacht dat het voor mijn gezin geen leuke ervaring kon zijn, als ik zomaar verdwenen was. In mijn ogen zette ik toen een stap terug om eerst maar eens alles te verwerken dat ik tot op daar al had mogen ervaren.
Het ego heeft er sindsdien geen enkele moeite mee om mij te confronteren met het beeld dat ik blijkbaar toch te laf ben om deze reis af te maken. Maar waar voor veel stappen in dit leven moed noodzakelijk lijkt, is juist voor deze laatste stap, de onvoorwaardelijke overgave aan de innerlijke leiding van de Heilige Geest, geen moed vereist. Ik durf daarbij wel te stellen, dat zolang hier nog sprake is van een vorm van angst, er eerst nog andere zaken zijn die om vergeving vragen. Want deze stap wordt niet gezet met moed, maar met vertrouwen.
Gelukkig biedt de Cursus ons alle gelegenheid voor vergeving en zorgt het tegelijkertijd ook dat ons vertrouwen groeit.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
152. De macht om te beslissen is aan mij
153. In mijn verdedigingsloosheid ligt mijn veiligheid
154. Ik ben een van de dienaren van God
155. Ik doe een stap terug en laat Hem de weg wijzen
156. Ik ga met God in volmaakte heiligheid
157. Nu wil ik ingaan tot Zijn tegenwoordigheid
158. Vandaag leer ik te geven zoals ik ontvang
159. Ik geef de wonderen die ik ontvangen heb
160. Ik ben thuis. Angst is hier de vreemdeling
161. Geef me jouw zegen, heilige Zoon van God
162. Ik ben zoals God mij geschapen heeft
163. Er is geen dood. De Zoon van God is vrij
164. Nu zijn we één met Hem die onze Oorsprong is
165. Laat mijn denkgeest de Gedachte van God niet afwijzen
166. Aan mij zijn de gaven van God toevertrouwd
171. (151 - 152)
172. (153 - 154)
173. (155 - 156)
174. (157 - 158)
175. (159 - 160)
176. (161 - 162)
177. (163 - 164)
178. (165 - 166)
179. (167 - 168)
180. (169 - 170)
De inleiding voor de vijfde herhaling bevat misschien wel de meest heldere verklaring voor het bestaan van Een cursus in wonderen:
Laten we ons hart verheffen van de stof naar het leven, terwijl we ons herinneren dat dit ons is beloofd, en dat deze cursus gezonden werd om het pad van licht voor ons te ontsluiten, en ons stap voor stap te leren hoe we terug kunnen keren naar het eeuwige Zelf dat we dachten te hebben verloren.
Maar tegelijkertijd vinden wij hier in les 158 misschien ook wel een van de meest confronterende uitspraken uit de Cursus:
4. Tijd is een kunstgreep, een goocheltoer, een immense illusie waarin figuren als bij toverslag komen en gaan. Toch zit er een plan achter alle verschijningsvormen dat niet verandert. Het draaiboek is geschreven. Wannéér ervaring een eind komt maken aan jouw twijfelen staat vast. Want wij zien de reis slechts vanaf het punt waarop ze eindigde en kijken erop terug, terwijl we ons inbeelden dat we haar nog eens maken; en we zien mentaal opnieuw wat is voorbijgegaan.
Wat wij denken nu te beleven, wat wij hebben aangenomen als ons leven, is daadwerkelijk iets uit een lang verleden, wat allang is geweest, maar slechts worden ervaren als of het nu plaats vindt. Daarbij geeft de zin 'Het draaiboek is geschreven' nog een extra dreun aan al diegene die dachten dat zij zelf bepalen hoe hun leven lopen zal. Toch is dit niet het punt om hopeloos te worden. Want wij hebben wel degelijk een bepalende rol voor onze ervaring.
Wij hebben de macht om te beslissen en zo dus ook om te bepalen of onze beleving wordt bepaald door het ego of door de Heilige Geest. En dan is er nog genade. De onbenoembare kracht die ons gegeven wordt op het moment dat wij daadwerkelijk onze denkgeest weer volwaardig openen voor onze Vader.
Nee hopeloos hoeven wij van de lessen van dit studieblok, zeker niet te worden. Zij tonen en leren ons toch vooral dat angst daadwerkelijk onmogelijk is. Niet voor niets mogen wij met de laatste les leren dat er geen wreedheid schuilt in God. Want als er iets is dat angst gekluisterd houdt dan is het toch wel de gedachte dat wij straf verdienen. Vergeef die gedachte nu met verheug je op het gegeven dat wij in de komende lessen worden uitgenodigd om daadwerkelijke vrijheid en vrede te ervaren.
In een gesprek met een mede student die deel had genomen aan de workshop van Gary en Cindy Renard, spraken we opeens over vertrouwen. Gary had blijkbaar aangeven dat het hebben van vertrouwen voorwaardelijk is. Een terwijl mijn mede student dit toelicht knapt er bij mij opeens iets van binnen wat leidt tot een stroom van tranen. Want waar het ego als zegt na de woorden: 'Heb vertrouwen', waarin? blijf ik nu opeens stil staan bij de woorden: 'Heb vertrouwen', punt.
Heb vertrouwen en dus niet hoe, waarin, waarom. Nee, alleen maar: Heb vertrouwen.
En met dit vertrouwen kan ik niet veel later, wanneer ik weer een keer wordt geconfronteerd met het punt voor de laatste stap, toekijken hoe de angst omhoog komt zetten, zonder dat ik daarvoor meteen een stap terug moet doen. Zo ook verdwijnt daarmee weer een gedachte dat ik nog een stap moet zetten, dat ik ook maar iets hoef te doen.
Ja, in de beleving volg ik deze lessen, doe ik dagelijkse oefening, lees ik ook nog andere boeken en kijk ik veelvuldig naar de satsang van Mooji. Alleen maar weer om nog meer te beseffen dat ik uiteindelijk geen enkele stap verzet. Dat het altijd het ego was die mij liet rennen, maar dat ik nu slechts toe kijk en meer en meer vertrouwen heb, om mijn denkgeest volwaardig te openen en om zo God uit te nodigen om weer volwaardig terug te keren in mijn besef.