Alles gaat zoals het gaat en dan verschijnt er een gedachte die zoiets zegt als, hé dit wil ik niet, dit vind ik niet fijn, dit vind ik niet leuk. Waarom gebeurt dit, waarom doe jij zo, waarom overkomt mij dit. Het ego zet zijn val en als wij even niet alert zijn en dus zien dat het ego hier weer poogt om ons aan het verhaal te kluisteren, het verhaal zo werkelijk te maken. Dan pakken wij zo een gedachte beet, identificeren ons met de ik die hier zo spreekt, dan lijkt illusie werkelijk te worden en ketenen wij ons zelf weer aan het denksysteem van het ego.
Natuurlijk, al schrijvende klinkt het zo makkelijk. Laat je niet verleiden door deze gedachten en laat ze zo losjes door je denkgeest trekken, totdat ze weer verdwijnen. Bepalend hierbij is hoe ik mij zelf zie, waar ik mij mee identificeer. Het is makkelijk om te zeggen, de wereld is een illusie. Maar de vraag is of ik in dit zeggen ook mij zelf betrek. Ben ik mij volledig bewust van het gegeven dat als de wereld een illusie is, dit ook betekent dat de ik die ik in deze wereld als mij zelf is, ook deel is van die zelfde illusie. Vaak, met enige eerlijkheid zal je dan moeten bekennen dat dit bewustzijn er nog niet is.
Maar dat hoeft ook niet meteen. Het start met het je daarvoor openen stellen. In die openheid biedt je de Cursus de ruimte die hij nodig heeft om zijn werk te verrichten. Zo wordt langzaam aan ons innerlijk ontdaan van alle verwarring en misvattingen. Waarna uiteindelijk nog slechts de waarheid zal bestaan. Dan zullen we ook werkelijk ervaren dat het licht is aangegaan. Dat we zijn verlost van ons zelf gevormde zelfbeeld en weer in volle blijdschap en in vrede kunnen zijn met het objectieve niets, de volle innerlijke leegte.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
92. Wonderen worden gezien in het licht, en licht en kracht zijn één
93. Er woont licht en vreugde en vrede in mij
94. Ik ben zoals God mij geschapen heeft
95. Ik ben één Zelf, verenigd met mijn Schepper
96. Verlossing komt vanuit mijn ene Zelf
97. Ik ben geest
98. Ik aanvaard mijn rol in Gods verlossingsplan
99. Verlossing is mijn enige functie hier
100. Mijn rol is essentieel voor Gods verlossingsplan
101. Gods Wil voor mij is volmaakt geluk
102. Ik deel Gods Wil dat ik gelukkig ben
103. God, die Liefde is, is ook geluk
104. Ik zoek slechts wat mij in waarheid toebehoort
105. Gods vrede en vreugde behoren mij toe
106. Laat ik stil zijn en naar de waarheid luisteren
107. De waarheid zal alle misvattingen in mijn denkgeest corrigeren
111. (91 - 92)
112. (93 - 94)
113. (95 - 96)
114. (97 - 98)
115. (99 - 100)
116. (101 - 102)
117. (103 - 104)
118. (105 - 106)
119. (107 - 108)
120. (109 - 110)
In de lessen van de afgelopen studiemaand richt de Cursus zich op het verkennen en herkennen van onze ware innerlijk. Deze lessen reiken verder naar binnen met een wel ultieme les: Ik ben geest.
Maar wat is dit dan precies. Woorden kunnen onze werkelijkheid niet bevatten. Ze kunnen slechts wijzen op, of zoals de Cursus hier ook dit, ons steeds weer opnieuw uitnodigen om de wereld voor even aan de kant te zetten, om zo in stilte en in rust te zijn met wat er is. Vaak zal bij een dergelijke verkenning er in het begin veelal veel onrust zijn.
De wereldse gedachten komen niet zomaar tot stilstand in onze denkgeest. Maar met lessen die ons wijzen op onze functie hier en het belang van onze rol in het geheel, zal het verlangen worden opgewekt, om toch even met deze onrust om te gaan.
Dan stelt de Cursus ons weer gerust met de les: Ik rust in God.
In de herhaling worden alle beoefende gedachten nog meer uitgediept. Daarbij wordt ook de regelmaat van de ochtend en de avond oefening bekrachtigd. Zodoende wordt het denksysteem van de Heilige Geest hetgeen waarmee wij leren te ontwaken en waarmee wij ook weer slapen gaan. Herhaling, in de vele vormen zoals wij die krijgen voorgeschoteld, blijft noodzakelijk om ons te verlossen van de aantrekkingskracht van het ego.
Les 121 Vergeving is de sleutel tot geluk kondigt daarbij het moment aan waarop wij gaan leren dat wat de Heilige Geest ons biedt, ook werkelijk is wat wij verlangen. Of andersom gezien. Wat wij werkelijk verlangen vinden wij alleen thuis, in God.
Als ik even heb gedut op de bank, kom ik in de keuken waar mijn vrouw al begonnen is met koken. Ik hoor mij daar allerlei kritische opmerkingen bij geven waar, als ik mij even terug trek, ook een schuldgevoel over bestaat. Dan zie ik opeens hoe ik poog het gedrag van mijn vrouw aan te passen, niet zozeer omdat zij het goed of fout doet, maar omdat dit gedrag in mij dergelijke kritische gedachten op roept. Ha, interessant denk ik. Ik probeer de ander te veranderen, alleen maar om niet met mijn eigen ego te worden geconfronteerd. Ik ga terug de keuken in, biedt mijn excuses aan, en neem mij innerlijk voor om in dit soort situatie nog meer allert te zijn op het ego.
Een week later kan ik deelnemen aan een online retreat van Mooji. Dat is toch even anders. Waar ik - blijkbaar - normaal gewoon mijn ding doe en daarin en omheen mij Cursus studie doe of bijvoorbeeld en online satsang kijk, doe ik nu satsang en gaat al het andere daarin en omheen. Mijn focus is 3 dagen lang volledig op innerlijke stilte en uiterlijke rust. Een geschenk wat ik mij zelf gun, en wat mij ook weer eens laat zien hoe denkgeesten verbonden zijn. Alle vragen die in mij verschijnen, worden door andere deelnemers, vaak direct, aan Mooji voorgelegd. En het beeld dat Mooji geeft, het inzicht dat ik daarbij krijg, geeft mij weer de kracht en het vertrouwen om dit pad dat ik nu beleef, verder te bewandelen.
Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor wat ik ontvangen en daarmee geven kan.