2020-07 ECIW studiegroep reflectie

Daar waar het lichaam nog wordt waargenomen, betekent dit slechts dat de gedachte die aan deze waarneming vorm geeft, zich nog in de denkgeest bevindt. Wij hoeven de waarneming van het lichaam niet te ontkennen. Maar wij mogen wel met de hulp van de lessen van de Cursus doorzien dat wij niet dit waargenomen lichaam zijn. Op deze weg zal zo de aandacht van de waarneming worden onthecht en volledig worden gericht op het innerlijk - de denkgeest.

De Cursus blijft ons zo keer op keer er aan herinnering dat wij voor vraag en antwoord, voor probleem en oplossing, voor gevangenschap en verlossing, altijd eerst naar binnen moeten keren, alvorens ook maar een gedachte of handeling naar buiten toe te richten. De weg van de wereld, van het ego is altijd omgekeerd. Die wil ons nog steeds leren dat wij eerst iets buiten ons moeten doen om iets van binnen te kunnen vinden. Het ego stelt ons dus voor dat ons innerlijk, ons uiterlijk reflecteert. De Heilige Geest stelt ons voor dat ons uiterlijk, ons innerlijk reflecteert.

Welk voorstel volg je? Aan welke stem geef je gehoor? Denk je echt nog steeds dat het ego iets kan bieden dat van werkelijke waarde is? Ja, het ego biedt je een identiteit als lichaam, als individu. Zelfstandig, autonoom. Maar heeft deze identiteit je ooit echte vrede gebracht? Heeft het lichaam je ooit volwaardige bescherming geboden? Toch blijft het ego nog een tijd langs onze eerste basis voor hou vast. Maar dit komt uiteindelijk slechts voort uit een gewoonte en uit het gegeven dat je nog nooit echt een waar alternatief was aangeboden. Je wist dus niet dat je een keuze had.

Nu heb je die keuze wel. Het alternatief wordt je met het oefenen van de lessen van de Cursus, dagelijks steeds aangeboden. Soms kies je er even voor om dat weer snel je keuze te herzien. Maar sta eens stil en kijk eens terug. Kijk waar je vandaan bent gekomen. Kijk naar waar je nu staat. Hoe kijk je in dit moment naar het ego en de Heilige Geest? Hoe kijk je naar je zelf?

Kan je werkelijk nog voor de volle 100 procent geloven dat jij een lichaam bent? Of is er in jouw geloof een ruimte gekomen die zich niet meer met deze gedachte vult. Een ruimte die lichter is en voelt dan al het andere. Een plek waar je inmiddels met regelmaat komt, voor vrede en voor rust.

De lessen van het afgelopen studieblok:

2. Dit is het eindpunt waar iedereen tenslotte op uit moet komen, om alle hoop opzij te leggen geluk te vinden waar het niet is, verlost te worden door wat slechts kwetsen kan, vrede te maken uit chaos, vreugde uit pijn en de Hemel uit de hel. Probeer niet langer te winnen door te verliezen, of te sterven om te leven. Je kunt daarbij niet anders dan vragen om een nederlaag. (les 200)

Deel 1 van het werkboek is bedoeld om ons te leren het ego te zien. De Cursus doet dit door soms direct naar het ego te wijzen, maar vaker nog door ons het alternatief van het ego te tonen. Zo stelt het ons in staat om onderscheid te kunnen maken. Want alleen wij kunnen bepalen of wij ons van het ego willen verlossen, of dat wij ons nog langere tijd door het ego willen laten (ver)leiden.

Het is onze keuze.

Het is daarom ook niet voor niks dat de Cursus aan het einde van deel 1 de focus legt op het lichaam. Het lichaam speelt namelijk in dit spel een centrale rol. Het is of wel bepalend voor onze identiteit of het is dat niet. Maar om dat te leren, laat de Cursus ons eerst meer zien van onze werkelijkheid. Vrede, Liefde, Vreugde zijn de stille getuigen van dat wat nooit echt is verdwenen, maar wel verloren leek. Hoe kan je iets kwijt raken wat je nog steeds bezit? Dat kan alleen maar een keuze zijn?

En dus toont de Cursus ons hier deze getuigen. Toont ons wie wij werkelijk zijn. Om ons dan te vragen. Wil je dit alles nog steeds blijven ontkennen? Wil je nog steeds kiezen voor het ego en daarmee voor pijn? Wil jij je zelf nog steeds blijven kruisigen? Of wil je weer in vrede zijn?

En dit moet uiteindelijk volledig duidelijk zijn. Alle keuzes die wij dagelijks maken staan uiteindelijk voor de keuze tussen het ego of de Heilige Geest, tussen dood of leven, tussen lichaam of geest, tussen droom of werkelijkheid.

4. Kom thuis. Je hebt je geluk niet gevonden in uitheemse oorden en wezensvreemde vormen die geen betekenis voor je hebben, hoewel je geprobeerd hebt ze betekenis te verlenen. Deze wereld is niet waar jij thuishoort. Jij bent een vreemde hier. Maar het is jou gegeven het middel te vinden waardoor de wereld niet langer voor wie ook een gevangenis of kerker schijnt.

 Als ik weer eens worstel met het gedrag van mijn zoon, vraag ik aan de Heilige Geest. Wat moet ik doen? Om dan te beseffen dat dit wel een vreemde vraag is. Blijkbaar heb ik namelijk zelf al besloten dat ik iets moet doen en geef ik de Heilige Geest alleen toestemming om het wat te bepalen. Ik verander mijn vraag in moet ik iets doen? en nodig de Heilige Geest vervolgens uit om naar mijn worsteling te kijken.

Dit blijft toch steeds de basis. Ik neem iets waar buiten mij dat leidt tot een innerlijke ervaring van onrust, angst, verdriet, pijn. Om dan te worden verleidt tot een handeling die mijn waarneming verandert. Ondertussen wrijft het ego zijn handen. Missie geslaagd want mijn aandacht gaat weer niet naar mijn innerlijke ervaring maar naar de uiterlijke waarneming.

Het is uiteindelijk de innerlijke ervaring die moet worden gezien als onze vergissing waarvoor wij met hulp van de Cursus om vergeving vragen. Want deze ervaring kan gewoon niet werkelijk zijn. God kent geen onrust, angst, verdriet, pijn. Het gegeven dat ze wel in mij verschijnen moet derhalve niet meer worden gezien als een vast staand feit, maar als een broze illusie van zelf misleiding.

En zo kom ik aan bij de laatste les die ik in deze maand mag leren.

1. (193) Alles is een les die God me graag ziet leren.

Een les is een wonder dat God mij geeft in plaats van de gedachten die ik heb gemaakt en die mij schaden. Wat ik van Hem leer wordt de manier waarop ik word bevrijd. En dus verkies ik Zijn lessen te leren en die van mij te vergeten.

Hoe sprekend is dit weer. Een les is een wonder dat God mij geeft in plaats van de gedachten die ik heb gemaakt en die mij schaden. Want hier treedt het wonder in de plaats van elke ervaring en alle gedachten die voortkomen uit ons beeld dat wij zijn afgescheiden.

Wat ik van hem leer wordt de manier waarop ik wordt bevrijd. Want zo worden stuk voor stuk gedachten die mij schaden, vervangen door het licht van de waarheid. De duisternis lost op en daarmee ook mijn mogelijkheid om zo te blijven worstelen. Het maakt in die zin ook niet uit wat er in mijn waarneming verschijnt, zolang ik wel bereid blijf om mijn les te blijven leren. Soms stel ik dat leren even uit. Maar het is nooit te laat om mijn blik weer van buiten naar binnen te keren.

Ik kan nog wel dwalen, maar verdwalen kan ik niet meer.