'Eigenlijk ben ik alleen maar een toeschouwer'. Die gedachte verschijnt als ik voor even terug kijk op een aantal zaken die in de afgelopen weken zijn voorgevallen. Voor even verschijnt bij deze gedachte een gevoel van verdriet. Ik ben alleen maar een toeschouwer en heb dus in dit verhaal niet werkelijk iets in te brengen. Het script is geschreven en wat zo verschijnt zal ik op voorhand moeten leren ervaren. Het enige dat ik kan kiezen is door wie ik mijn ervaringen, betekenis laat geven. Kies ik voor het ego, doen kan ik plezier ervaren, maar ook pijn en verdriet. Kies ik voor de Heilige Geest, dan zal mijn ervaring als vrede, liefde, rust, verschijnen.
Weer eens zie ik voor mij zelf wat het verschil is tussen de Cursus begrijpen en het daadwerkelijk aanvaarden. Want ik begrijp de Cursus al jaren. Zie precies waar zij naar wijst, maar lijk nog niet in staat om het getoonde te ervaren. In ieder geval niet altijd. Het ego gebruikt dit gegeven keer op keer als argument om aan te tonen dat het doel van de Cursus niet haalbaar is. Steeds weer bestookt het mij met twijfel en uitzichtloosheid. Maar elke keer als ik ondanks al deze bezwaren, of juist met deze bezwaren bij de hand weer verder lees en oefen, reikt de Cursus mij meteen de hand.
Hoe kan het toch zo moeilijk zijn om iets te aanvaarden dat mij beter kent dan ik zelf. Dat kan dus omdat ik mij zelf nog niet ken en soms niet durf te vertrouwen. Het jammerre hierbij is dat ik besef dat niet wantrouwen haar oorsprong vindt in alle momenten dat het zelf dat ik dacht te zijn, mij heeft teleurgesteld, verraden soms. Maar ik begrijp inmiddels ook wel dat dit zelf dat ik niet kan vertrouwen, niet mijn werkelijke zelf is. Dus is het tijd om met nog meer onderscheid te kijken naar alle betekenis die mijn ervaring kleurt en alert te blijven voor de momenten waarin ik blijkbaar weer heb gekozen om naar het ego te luisteren. Gelukkig weet ik inmiddels wel dat ik altijd opnieuw kan kiezen. Er is geen rede meer om pijniging langer te laten voortduren dan tot het moment waarop ik zie dat ik mij zelf weer aan het pijnigen ben.
Werkboek lessen
De lessen van het afgelopen studieblok:
221. In vrede zij mijn denkgeest. Laat al mijn gedachten stil zijn
222. God is met mij. Ik leef en beweeg in Hem
223. God is mijn leven. Ik heb geen leven buiten dat van hem
224. God is mijn Vader, en Hij houdt van Zijn Zoon
225. God is mijn Vader, en Zijn Zoon houdt van Hem
226. Mijn Thuis wacht mij. Ik haast me erheen
227. Dit is het heilig ogenblik van mijn bevrijding
228. God heeft mij niet veroordeeld. Ik doe dat evenmin
231. Vader, ik wil me niets herinneren dan U
232. Wees in mijn gedachten, Vader, heel de dag door
233. Vandaag geef ik God mijn leven, opdat Hij het leidt
234. Vader, vandaag ben ik wederom Uw Zoon
235. God in Zijn goedheid wil dat ik ben verlost
236. Ik regeer mijn denkgeest, die alleen ik regeren moet
237. Nu wil ik zijn zoals God mij geschapen heeft
238. Op mijn beslissing rust heel de verlossing
In deze afgelopen maand hebben wij deel I van het werkboek afgerond. Juist op dit punt kiest de Cursus ervoor om in de herhaling de lessen stuk voor stuk te herhalen. Deels is dit bedoelt om zo een langdurige herhaling te krijgen met de regels:
Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij.
Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij.
Om hiermee in de laatste herhalingses af te sluiten met de woorden:
Er is geen vrede dan de vrede van God.
En met dit begrip in gedachten start de Cursus in deel II met de lessen die bedoeld zijn voor het verwerven van ware waarneming. De centrale begrippen van de Cursus worden hier stuk voor stuk uitgediept om zo tot de inzichten te komen die deze ware waarneming verschaffen. Natuurlijk start de Cursus daarbij is met vergeving, wat het centrale thema is vana de Cursus en uiteindelijk ook de manier om verlossing te vinden.
Vergeving daarentegen is stil en doet in alle rust niets. Ze schendt geen enkel aspect van de werkelijkheid, en probeert die evenmin te verdraaien tot een verschijningsvorm die haar aanstaat. Ze kijkt alleen, en wacht, en oordeelt niet.
Uit Vergeving volgt Verlossing, want wie vergeeft en zodoende geen aanleiding meer heeft om te verwerpen of te bestrijden, kan in vrede naar de wereld kijken, zonder dat hij daaraan gebonden is.
Verlossing is ongedaan maken in die zin dat ze niets doet, en nalaat de wereld van dromen en boosaardigheid te steunen. Zo laat zij illusies los. Door die geen steun te geven laat zij ze enkel kalm tot stof vergaan.
En zo wordt ware waarneming verworven, want wie vergeven heeft en is verlost, kan met open ogen blijven kijken.
Waar het zien werd gemaakt om van de waarheid weg te leiden, kan het ook opnieuw worden gericht. Geluiden worden de roep om God, en aan alle waarneming kan een nieuw doel worden gegeven door Degene die God als Verlosser van de wereld heeft aangesteld. Volg Zijn licht en zie de wereld zoals Hij die beziet.
De wereld is onjuiste waarneming. Ze is uit dwaling voortgekomen en heeft haar bron niet verlaten. Ze zal niet langer blijven bestaan dan de gedachte die haar heeft voortgebracht wordt gekoesterd. Wanneer de gedachte van afgescheidenheid gewijzigd is in een van ware vergeving, zal de wereld in een heel ander licht worden gezien, een dat tot de waarheid leidt, waarin heel de wereld met al haar dwalingen zal verdwijnen. Nu is haar bron verdwenen en zijn haar gevolgen dat eveneens.
Als de Cursus deze woorden geeft, dan wijst zij niet naar buiten maar naar binnen. Want er is geen wereld buiten ons. Wat wij waarnemen mag dan als buiten ons (lichaam) verschijnen, maar het daadwerkelijke beeld en alle geluiden en geuren krijgen hun vorm en kleur toch echt in onze denkgeest. Wie ervoor open staat om daar even naar te kijken, zal geen moeite hebben om dat te aanvaarden. Maar dat betekent nog niet automatisch dat onze ervaring en betekenis van wat wij zien en horen, meteen ook wijzigt.
Het biedt echter wel het vermogen om in te zien dat al de oefening en het werk dat wij met deze Cursus doen, zich niet richt op een uiterlijke transformatie, maar een innerlijke transformatie.
Eén van de valkuilen die ik regelmatig tref op mijn pad is het verlangen naar en daarmee wachten op een wijziging in een uiterlijke omstandigheid. Hierin schuilt de gedachten dat ik nog steeds afhankelijk ben van iets buiten mij, voor mijn geluk. Gelukkig mag ik met regelmaat leren dat ik ook gelukkig kan zijn in ongelukkige omstandigheden, om zo weer te zien dat mijn innerlijke vrede nergens van afhankelijk is.
Misschien dat het daarbij makkelijker is om de Cursus woorden 'een altaar voor Gods heilige Naam waarop Zijn Woord geschreven staat', in te kleuren met een besef van een basis van innerlijke rust en vrede. Want die heb ik reeds lang tijd in mij gevonden. En het is deze basis die steeds verder groeit. Er is daardoor ook niets meer dat mijn waarneming van deze innerlijke vrede werkelijk kan verstoren. Alleen ik kies er soms nog voor om haar niet te zien. Maar dat betekent niet dat zij daardoor verdwijnen kan. Het betekent slechts dat ik moet kijken naar de reden van mijn keuze.