2020-11 ECIW studiegroep reflectie

Donderdag 3 december al weer. Gisteren bedacht ik mij opeens dat daarmee dus de afgelopen maand al weer is afgelopen en ik nog niet had gedacht aan het schrijven van de reflectie. In een wereld die schreeuwt om rust en ontlading, lijkt de tijd haast nog wel sneller vooruit te snellen. Blijkbaar drijft een onderliggende beweging de mensen zo snel mogelijk vooruit naar het moment dat we weer kunnen spreken van het oude normaal. Natuurlijk, sinds ik met de Cursus ben gestart, is mijn oude normaal al opgelost. Mijn beeld van de wereld en van mij zelf is substantieel gewijzigd in het beeld dat juist weer onveranderlijk is.

In deze tijd denk ik nog regelmatig terug aan een nieuwsuitzending waarin een wetenschapper wist te zeggen dat de mensen zo worstelen met deze corona tijd, omdat voor hun het perspectief ontbreekt. Maar voor mij is het perspectief juist nog meer helder dan ooit te voren. Zodoende lijkt deze tijd van grote onzekerheid en veranderingen en vooral een groot gebrek aan hou vast aan wat wij altijd gewend waren, juist een extra bekrachtiging van het gegeven dat mijn ogen reeds enige tijd zijn geopend voor de werkelijkheid van ons bestaan.

En terwijl mijn leven zo voort kabbelt, soms traag, vaak snel, soms stil, vaak met enig kabel, wordt ik meer en meer een toeschouwer. Ik hoef in die zin niet meer met alle beweging mee te gaan en dan niet door niet meer mee te bewegen, maar door innerlijk stil te blijven staan, bij een stilte die er altijd al was en er ook altijd zal blijven. Ik kan mijn geluk niet meer prijzen, maar kan nog wel iets meer tijd schenken aan het bewust zijn en blijven van deze vrije innerlijke staat.

De lessen van het afgelopen studieblok:

Het werkboek van de Cursus nadert het einde. De studenten die deze Cursus al kennen zullen echter weten dat de afronding van dit Cursus jaar geen einde brengt, maar een begin. Dat is soms even wennen, want het vergt inderdaad ook de nodige oefening om het ego te doorzien en in elke situatie en ook elk moment steeds weer te kiezen voor de Heilige Geest en dus niet meer rond te dwalen in het doolhof van de ego gedachten.

Voor mij is dit tot op heden niet een eenmalige oefening, maar een oefening die ik blijf herhalen. Ik heb de dagelijkse oefening met de werkboek lessen zeker ook nog nodig om bij de les te blijven en ondertussen ook veelvuldig te kunnen zien dat het af dwalen steeds minder wordt. Minder in tijdsduur en vooral ook minder in intentie.

De vragen en bijbehorende lessen van deze afgelopen maand dienen daarbij als structurele bekrachtiging en ook als voeding voor hoop en vertrouwen.

Wat is de Wederkomst?

1. De Wederkomst van Christus, die zo zeker is als God Zelf, is niets dan de correctie van vergissingen en de terugkeer van innerlijke gezondheid. Ze maakt deel uit van de toestand die terugbrengt wat nooit verloren was, en opnieuw bekrachtigd wat voor eeuwig en altijd waar is. Het is de uitnodiging aan Gods Woord om de plaats van illusies in te nemen, de bereidwilligheid om vergeving op alles te laten rusten, zonder uitzondering en zonder voorbehoud.

Wat is het Laatste Oordeel?

1. De Wederkomst van Christus geeft Gods Zoon dit geschenk: de Stem namens God te horen verkondigen dat het onware onwaar is, en het ware nooit is veranderd. En dit is het oordeel waarmee waarneming eindigt. Eerst zie je een wereld die dit als waar heeft aanvaard, geprojecteerd vanuit een nu gecorrigeerde denkgeest. En met dit heilige zicht geeft waarneming een stille zegen en verdwijnt daarna; haar doel is bereikt en haar missie volbracht.

Wat is de schepping?

1. De schepping is de som van al Gods Gedachten, oneindig in getal en overal totaal zonder beperkingen. Alleen liefde schept, en alleen als zichzelf. Er is geen tijd geweest waarin al wat zij geschapen heeft er niet was. Noch zal er een tijd zijn waarin wat zij ook schiep enig verlies lijdt. Voor eeuwig en altijd zijn Gods Gedachten precies zoals ze waren en zoals ze zijn, onveranderd door de tijd heen en nadat de tijd voorbij is.

Wat is het ego?

1. Het ego is afgoderij, het teken van een beperkt en afgescheiden zelf, geboren in een lichaam, en gedoemd te lijden en zijn leven te eindigen in de dood. Het is de 'wil' die de Wil van God als vijand ziet en een vorm aanneemt waarin die wordt ontkend. Het ego is het 'bewijs' dat kracht zwak is en liefde angstwekkend, dat leven in werkelijkheid de dood is en dat alleen waar is wat tegengesteld is aan God.

Daar is die dan, het ego. En wat ik dan weer zo prachtig vind aan deze Cursus is dat nadat eerst de vraag is behandelt, wat het ego is, er geen enkele les meer volgt die verdere aandacht aan dit ego geeft, maar zich juist volledig richt op ons vermogen om met hulp van vergeving hier direct aan voorbij te gaan.

Er rest geen werk meer als vergeving is volbracht. Alleen in onze ervaring zullen wij nog wel moeten zien dat het ook werkelijk is volbracht.

Uiteindelijk is alles wat ik hier denk te beleven, een innerlijk proces. Met regelmaat kan ik hier ook zo naar kijken, kan ik er boven staan, omdat weer terug te vallen en ook weer alles buiten mij te zien. Dan komt er drang om in te grijpen. Om sturen te geven en keuzes te maken voor de af te leggen weg. Maar dan komt er weer vertrouwen, dan kan ik wel ontspannen en zo ontsnappen aan zorgelijke gedachten. Toch kijk ik steeds minder snel weg, als deze gedachten verschijnen. Want ik besef ook wel dat ontsnappen of vluchten niet leidt tot het daadwerkelijk vergeven.

Weg kijken als het innerlijk onrustig wordt, of die onrust naar buiten projecten, toe te wijzen aan bewegingen die ik daar zie, brengen niet het licht waarmee deze innerlijke duisternis kan worden beschenen. Lukt het toch om even in de onrust de durven staan, toont mij altijd dat zo onrust oplost in het niets waaruit het nog steeds naar voren treed. Geduld, geduld, geduld. Woorden die komen als ik even twijfel of ik nog wel voortgang boek. En als dat geduld dan wordt gegeven, ontstaat direct ruimte komt er lucht.

Soms ben ik volledig in het besef dat ik geef stap meer hoef te zetten. Dat ik als ben waar ik steeds weer denk te moeten komen. Er is geen weg en toch schenkt te beleving een ervaring die door tijd en ruimte voert. Onbegrijpelijk soms en dan met geduld weer vergeven. Rust, stilte, blijdschap, vrede, vrijheid, verschijnen en lijken dan weer even weg. Maar toch ook weer niet echt.

Maar één lelie van vergeving zal de duisternis veranderen in licht, en het altaar gewijd aan illusies veranderen in het heiligdom van het Leven zelf. En vrede zal voor altijd terugkeren in de heilige denkgeesten die God geschapen heeft als Zijn Zoon, Zijn woonplaats, Zijn vreugde en Zijn liefde, volkomen de Zijne, en volkomen één met Hem.