2020-12 ECIW studiegroep reflectie

Het studiejaar zit erop en dan kan het even een teleurstelling geven om in de eerste zin van het nawoord te mogen lezen:

Deze cursus is een begin, niet een einde.

Zo gewend zijn wij aan een onderwijssysteem waarbij aan het einde van de opleiding een diploma wordt verkregen als bewijs dat er iets is volbracht. De Cursus vertelt ons nu dus eigenlijk dat wij met de afronding van deze 365 lessen, as bij het begin zijn gekomen. Toch zit er in deze uitspraak een enorme hoop en vooral ook een grootste zorg en zorgvuldigheid verborgen. Want het zou eerder cru zijn als aan het einde van de Cursus die je hele wereld op de kop zet en je daarbij van alle houvast beroofd en zou worden achtergelaten met de woorden: Bedankt en veel succes verder.

Nee, zo werkt deze Cursus niet. Deze Cursus is ons gezonden door de stem die spreekt voor God. Samen met Jezus blijft hij vanaf hier bij ons, om ons op elk moment waarin wij weer mogen twijfelen, hulp te bieden. Wel onder de voorwaarde dat wij zelf om die hulp vragen, want ook vanaf dit punt wordt er niets opgelegd of afgedwongen.

En wie zo, zijn of haar teleurstelling ter zijde kan leggen en in plaats daarvan durft te kiezen voor deze alom en altijd aanwezig hulp, die nu waarschijnlijk met iets meer bewustzijn kan worden aangeroepen, zal met een zekere glimlach ook in het nawoord zijn ogen kunnen richten op het volgende:

Zo zeker als de baan van de zon vastligt vóór hij opkomt, nadat hij onder is gegaan, en in de schemerige uren daartussen, zo zeker is jouw thuiskomst.

Hier mag onze teleurstelling weer plaats maken voor terechte hoop en goede moed. Hier mogen wij zo aan het einde van dit Cursus jaar voor even stilstaan, terug kijkend op het pad dat nu achter ons ligt. De grootste duisternis is nu reeds uit onze denkgeest verdwenen en wat resteert zijn slechts de laatste vage schimmen en een tijd, waarin wij nog geloofden dat het werkelijk mogelijk zou zijn om ons van onze Schepper af te scheiden.

We vertrouwen onze levensweg toe aan Hem en zeggen:'Amen'. In vrede zullen we op Zijn weg voortgaan, en alles aan Hem toevertrouwen. Vol vertrouwen wachten we Zijn antwoorden af, wanneer we Zijn Wil vragen bij alles wat we doen. Hij heeft Gods Zoon lief, zoals wij hem willen liefhebben. En Hij leert ons hoe we hem door Zijn ogen kunnen zien, en hem kunnen liefhebben zoals Hij dat doet. Je gaat niet alleen. Gods engelen zweven dichtbij en overal om jou heen. Zijn Liefde omringt jou, en wees hiervan overtuigd: ik zal jou nooit zonder troost achterlaten.

De lessen van het afgelopen studieblok:

Natuurlijk kan de Cursus niet anders dan in de laatste lessen van dit studiejaar de nadruk leggen op de kern van haar onderricht. Het ego wordt besproken op en manier die ons laat zien dat waar het ego voor staat, ook werkelijk onmogelijk is. Dan krijgen wij weer hernieuwd de mogelijkheid om te kiezen voor het wonder - voor de Heilige Geest - in plaats van voor het ego. En als die keuze eenmaal volwaardig is gemaakt, verschijnt in onze denkgeest in een onvoorstelbare schittering de herinnering van God die zich samenvoegt met ons ware Zelf. 

Wat is het ego?

1. Het ego is afgoderij, het teken van een beperkt en afgescheiden zelf, geboren in een lichaam, en gedoemd te lijden en zijn leven te eindigen in de dood. Het is de 'wil' die de Wil van God als vijand ziet en een vorm aanneemt waarin die wordt ontkend. Het ego is het 'bewijs' dat kracht zwak is en liefde angstwekkend, dat leven in werkelijkheid de dood is en dat alleen waar is wat tegengesteld is aan God.

Wat is een wonder?

1. Een wonder is een correctie. Het schept niet, en het brengt in werkelijkheid allerminst verandering. Het slaat slechts verwoesting gade, en herinnert de denkgeest eraan dat wat die ziet onwaar is. Het maakt vergissingen ongedaan, maar het doet geen poging om aan waarneming voorbij te gaan, noch om de functie van vergeving te overschrijden. Zo blijft het binnen de grenzen van de tijd. Niettemin baant het de weg voor de terugkeer naar tijdloosheid en het ontwaken van de liefde, want angst moet wel verdwijnen onder invloed van de milde remedie die het brengt.

Wat ben ik?

1. Ik ben Gods Zoon, compleet, genezen en heel, stralend in de weerspiegeling van Zijn Liefde. In mij is Zijn schepping geheiligd en van eeuwig leven verzekerd. In mij is de liefde vervolmaakt, angst onmogelijk en vreugde gegrondvest zonder tegendeel. Ik ben de heilige woning van God Zelf. Ik ben de Hemel waar Zijn Liefde huist. Ik ben Zijn heilige Zondeloosheid zelf, want in mijn zuiverheid woont de zijne. 

Zo mogen wij het werkboek van de Cursus hier nu afronden. Geheeld, Geheiligd en met voldoende vrije ruimte, stilte en rust om vanaf hier op uitnodiging van de Cursus ons resterende pad in de tijd, te vervolgen. Zonder angst of vrees voor wat nog komen gaat, maar slechts met de zekerheid voor ogen dat wij het doel waar wij nog naar onderweg lijken te zijn, in werkelijk reeds hebben bereikt. Vanuit het weten nu dat in die werkelijkheid er nooit echt iets is gebeurd en wij nog altijd verblijven in de hartelijke omhelzing van onze Vader, van God.

Toen ik de eerste keer begon te lezen in de Cursus klonk er na enige tijd in mij een luidt JA. Iets in mij had de waarheid van de Cursus herkent en zich zelf daarin ook terug gevonden. Ik zeg wel eens dat dit de eerste procent was, want er was op dat moment zeker nog een groot deel in mij dat nog niet volmondig JA wilde of durfde te zeggen.

Wel merkte ik toen op dat er geen weerstand tegen de Cursus was en zo kon ik dus altijd aan de hand van de Cursus verder blijven leren, ontdekken, ontwikkelen. Inmiddels ben ik nu bijna 10 jaar verder. En ja, her leren lijkt niet meer zo snel te gaan als met de stappen van mijn eerste leerjaar. Maar toch merk ik elk jaar opnieuw dat er nog stukken in mij zijn die opeens zich in de waarheid van de Cursus herkennen.

Aan het einde van dit leerjaar kan ik zo uiteindelijk opmerken dat er geen enkele weerstand meer tegen de waarheid resteert. Ik kan in mij geen deel meer ontdekken dat zich poogt te verbergen of zich verzet. Het enige dat ik nog wel kan zien is dat er nog een gewoonte resteert om in tijden van spanning of druk toch vaak nog als eerste te luisteren naar het ego, dingen doen op de oude vertrouwde manier. Maar het duurt dan vaak niet lang voordat ik, gedreven door de daarmee gepaard gaande onvrede, even een stap terug zet en zo dus ook weer terug kan komen op mijn keuze. Kies opnieuw, zegt de Cursus dan en dat doe ik keer op keer met nog meer blijdschap en plezier.